Vorið - 01.09.1967, Síða 12

líkt innanbrjósts og daglaunamanninum,
sem fer á hverjum morgni á vinnustað,
en fær enga vinnu.
Þegar allir voru komnir heim og
Gestur hafði fengið sér matarbita, spurði
hann:
„Vita börnin, hvað stendur til á morg-
un?“
„Já, ég er búin að segja þeim það.
Þau tóku því vel eins og ætíð áður,“
sagði Halla.
„Þið veðið að muna eftir að sækja
kýrnar út í Kríuhólma, ef þær álpast
þangað, áður en flæðir. Það er háflæði
núna og þær geta ekki vaðið yfir sundið.
Þið verðið að fylgjast vel með þessu.
Annars verður ekki hægt að mjólka
þær,“ sagði Gestur.
„Já, við skulum reyna það,“ sagði
Einar, sem hafði að sjálfsögðu forustu
fyrir hinurn börnunum vegna þess að
hann var elztur.
„Og svo farið þið ekkert norður á
hamarinn,“ sagði faðir þeirra.
„Eg er nú búin að biðja þau fyrir
það,“ sagði móðir þeirra. „Ég held að
það sé óhætt að treysta þeim til þess,
litlu greyjunum.“
„Ég vona svo að búskapurinn gangi
vel fyrir ykkur, börnin mín,“ sagði faðir
þeirra. — „Það er víst þriðjudagur 1
dag. Við komum í síðasta lagi einhvern-
tíma á fimmtudag.“
Það var farið snemma að hátta þetta
kvöld í Sóley, því að þau hjónin höfðu
í mörgu að snúast næsta morgun og helzt
ætluðu þau að komast af stað nokkuð
snemma.
Það var því farið að hátta óvenjulega
snemma þetta kvöld.
Björt nóttin sveif yfir Sóley og íbúa
hennar. Hér þurfti engan að svæfa. Ald-
an kvað við ströndina eins og hún var
vön. Systkinin í Sóley höfðu vaknað við
þennan nið alla morgna lífsins og þau
höfðu sofnað við hann á hverju kvöldi
æfinnar. Það var eins konar undirleikur
við kvak sjófuglanna. Þeir þögnuðu þó
stundum, en aldan þagnaði aldrei, þótt
hún kvæði söngva sína í mismunandi
tóntegundum.
Framhald.
s
PALL OLAFSSON:
Vögguvísa
lllo dreymir drenginn minn.
Drottinn, sendu engil þinn
röggu hans að voka hjó,
i vondum draumum stjaka tró.
Lóttu hann dreyma um líf og yl,
Ijós og ollt, sem gott er til,
óst og von og traust og trú.
Taktu hann strax í fóstur nú.
Langa og fagra lifsins braut
leiddu hann gegnum sæld og þraut.
Verði hann bezta barnið þitt.
Bænheyrðu nú kvakið mitt,
svo ég megi sætt og rótt
sofa dauðans löngu nótt.
Póll Ólafsson.
106 VORIÐ