Vorið - 01.09.1967, Síða 28

þessi orð glöddu hana. SíSan sagSi hún:
„Jæja, ég er þá tilbúin."
„ÞaS er ómögulegt fyrir ySur aS fara
meS mér,“ sagSi yfirmaSurinn. „John-
son liggur rétt viS herstöSina, þaS er
kominn eldur í næstu byggingar og viS
getum búizt viS áhlaupi á hverri stundu.
ÞaS er aS leggja líf sitt í hættu aS fara
svo varnarlaus eins og þér eruS.“
„VoruS þér ekki komnir hingaS til aS
flytja bæn Johnsons?“ spurSi Florence.
„Jú, ég vildi ekki neita honum um
þaS, því aS hann er einn af mínum beztu
mönnum. Eg er líka tilbúinn,“ sagSi her-
maSurinn.
„Nei, þér gátuS þaS ekki.' Þá skulum
viS fara.“
Nokkrum mínútum síSar voru þau
bæSi komin á hestbak. Þetta var ekki
áhættulaus ferS. Byssukúlurnar þutu
fram hjá eyrum þeirra og sprengjurnar
féllu allt í kringum þau. ÞaS var blátt
áfram kraftaverk, aS þau skyldu komast
ferSa sinna. Þegar komiS var í áfanga-
staS, stökk Florence af hestinum og gekk
hægt inn til hins særSa hermanns.
„Ég vissi, aS þér mynduS koma,“
sagSi sjúki hermaSurinn þreytulega.
„Þér komiS til allra, sem eru í nauSum
staddir.“
„En hver eruS þér og hvar hef ég séS
ySur áSur?“ spurSi Florence.
„MuniS þér ekki eftir „Larfa-Jim“?“
sagSi hermaSurinn. Jú hún mundi eftir
honum „Er þetta Jim? Og þér vilduS
finna mig?“ spurSi Florence.
„Já, ég sveik ySur einu sinni, en þaS
hefur legiS á mér eins og farg alla tíS
síSan ég fór frá Englandi. En ég féll
fyrir freistingunni og notaSi peningana
tíl annars en aS kaupa mér föt. Ég not-
aSi þá til aS komast af landi hurt. Ég
veit vel, aS ég hef ekki veriS hæfur í
staríi mínu. Ég hef veriS vondur maSur
og illa þokkaSur meSal manna. Þér
eruS eina manneskjan, sem ég get treyst
og hefur veriS mér góS. Ég vildi ekki
deyja fyrr en ég hefSi sagt ySur þetta
og hlotiS fyrirgefningu fyrir misgerSir
mínar. Nú hef ég safnaS saman af laun-
um mínum, svo aS nú get ég greitt ySur
þaS, sem ég sveik ranglega út úr ySur.“
MeS titrandi höndum tók hann pen-
ingapyngju undan kodda sínum og
mælti: „SjáiS, hérna eru peningarnir,
og nú getiS þér gefiS þá einhverjum
öSrum, sem fer betur meS þá en ég.“
„Ég fyrirgef þér,“ sagSi Florence meS
tárin í augunum. „En eigSu peningana
sjálfur. Þeir geta komiS sér vel síSar.
„Nei, ég kem aldrei til meS aS nota
þá,“ sagSi Jim. „I’ví aS óg veit, aS ég
á aS deyja. ÞaS gerir ekkert til. Ég hef
fengiS fyrirgefningu og þá er ég glaSur.“
„SegSu ekki þetta, Jim, reyndu heldur
aS sofna, þá verSur þú hressari þegar
þú vaknar aftur. Ég skal sitja hjá þér.“
Svo varS þaS aS vera. Jim sofnaSi og
sat viS sængurstokk hans. Um nóttina
kom læknir inn til þeirra og Florence
spurSi hann kvíSafull, hvort h'f hans
væri í hættu.
„Ég hef litla von um Johnson,“ sagSi
hann. „Hann er mikiS særSur og sótt-
hitinn er hár, en svefninn styrkir hann
vonandi eitthvaS.“ AS svo mæltu hvarf
læknirinn út úr dyrunum.
Florence vék ekki frá rúmi Jims sam-
fleytt í tvo sólarhringa. Þá var Jim úr
allri hættu og Florence hvarf aftur til
122 VORIÐ