Vorið - 01.09.1967, Síða 38

Vottar:
Óttar á Gili. Kristján á Bakka.
— Pabbi var formaður, segir Áki
lágt.
Lúðvík frændi lítur upp með glampa
í augunum.
— Ég man vel eftir þessu kvöldi, segir
hann, — þegar við gerðum þennan
samning. Mikael var sanngjarn og gekk
aldrei fast eftir greiðslunni. — Það er
skýring á framkomu hans nú. Það eru
peningarnir, sem hann vill fá. Hann
hefur fengið meiri áhuga fyrir þeim eft-
ir því sem árin hafa liðið.
— Sjáðu, segir Áki alil í einu. Hann
bendir á blaðið, þar sem dagsetningin
stendur.
— 21. júní 1934!
— Já, svo sannarlega! Því hafði ég
gieymt, svarar Lúðvík.
— Og í dag er 19. júní 1954. Tveir
dagar eftir. Áki teygir úr heilbrigða fæt-
irium og horfir í kringum sig.
— Þá hefur Mikael gleymt dagsetn-
ingunni, segir Lúðvík. — Eða hann hef-
ur treyst því að enginn hefði þennan
samning vísan.
—- Hann þykist öruggur, þegar aðeins
tveir daga eru eftir, segir Anna. — Þess
vegna hindrar hann börnin í að byggja
búsið. Þá hefði verið meiri fyrirhöfn
að koma þeim burt.
Anna er vön að endurtaka oft, þegar
bún talar um eitthvað, sem er mikil-
vægt, til þess að allir festi sér það í
minni.
— Jú, hann þykist eflaust öruggur,
þar sem hann hefur sjálfan sýslumann-
inn á bak við sig. Enginn getur útveg-
að svo mikla peninga á einum eða tveím-
ur dögum — álítur hann. Það er senni-
lega rétt. Ég þekki hann Mikael.
Hún segir margt fleira. Það er hún
sem hefur orðið, en Lúðvík situr í djúp-
up þönkum. Loks lítur hann upp, og það
er eins og hann hafi tekið mikla ákvörð-
un. Hann tekur peningaveskið upp og
lætur tvo tíu króna seðla á borðið.
— Það er enginn vandi að safna þess-
um peningum, ef allir vilja leggja eitt-
hvað fram, segir hann.
Anna frænka vill ekki láta sitt eftir
liggja, og áður en Áki háttar hefur hann
fjörutíu krónur handa íþróttafélaginu.
En enn vantar yfir sextán hundruð.
Hvernig geta þeir fengið þá upphæð?
Áki vakti og hugsaði um það mikinn
hluta nætur. Eitthvað hlýtur hann þó að
hafa sofið, því að Anna gat varla vakið
hann um morguninn. Já, hann ætlaði til *
ömmu, og þá glaðvaknaði liann. Nú var
hann öruggur. Hann vissi, að þeir
mundu sigra. Hann hafði fjóra tíu króna
seðla í vasanum og samninginn með
undirritun föður hans. í kvöld varð
það að gerast. En fyrst þurfti hann að
boða félaga sína á fund. Þeir gætu skipt
Bjarnardalnum milli sín, — og reynt að
fá peninga á hverjum bæ.
Hann er enn að hugsa um leikvang-
inn, þegar hann er kominn inn á skrif-
stofuna hjá ömmu sinni. Og hann ætlar
líka að reyna að fá nokkrar krónur hjá ^
henni. En hún 'hefur mikið að gera.
Hún hlustar þó vel, þegar hún heyrir
nafn Mikaels, að hann vilji selja leik-
vanginn undir sumarbústað handa sýslu-
manninum.
— Þetta er líkt Mikael, segir hún. —
132 VORIÐ