Vorið - 01.08.1971, Blaðsíða 20

Pabbi bans Dóra hafði hlustað á sam-
talið. Hann sagði nú:
„Verum óhrœdd. Bg ætla að ná í stóra
mótorhjólið mitt með hliðarkerrunni og
bruna austur, og vita hvort ég get ekki
fundið drenginn okkar.“
Mamma varð strax rólegri við þessi
orð. Síðan fór pabbi upp á loft og náði
í mótorhjólahjálminn sinn og hlífðargler-
augun, því allir, sem ferðast á mótorhjóli
eiga að bera slíkt. Svo fór hann og náði
í stóra hjólið sitt, sem hann geymdi úti
í garði.
Brrrr heyrðist í mótorhjólinu, þegar
pabbi setti það í gang. Síðan kyssti hann
mömmu á kinnina og brunaði svo af stað.
Pabbi ók ógurlega hratt, en það kom ekki
að sök, því gleraugun hlífðu svo vel. Og
það leið ekki heill klukkutími þar til
hann var kominn austur á Þingvöll. Þeg-
ar pabbi kom að staðnum, þar sem krakk-
arnir höfðu verið að tína berin fyrr um
daginn, stanzaði hann hjólið og steig af
baki. Síðan fór hann að leita að Dóra
sínum. Hann gekk fram og aftur, en af
því að það var farið að dimma töluvert,
gekk honum ekki eins vel og ef bjart
hefði verið
Allt í einu nam pabbi staðar. Hvað var
þetta, sem hann sá þarna fyrir framan
sig? Það var skór. Hann tók skóinn upp
og skoðaði hann, og þá þekkti hann strax,
að þetta var annar skórinn hans Dóra
litla. Pabbi gekk nú áfram og skimaði
vandlega í kringum sig, því hann bjóst
ekki við að Dóri hefði farið langt, skó-
laus á öðrum fæti. Þar hafði pabbi hans
á réttu að standa. Iiann hafði ekki geng-
ið lengi, þegar hann kom að lítilli laut.
Og hvað sá hann þá? Hann sá drenginn
sinn liggja þar sofandi. Pabbi gekk hægt
nær Dóra litla og tók hann ósköp varlega
UPP> því hann vildi ekki vekja hann.
Dóri um'laði dálítið í svefninum, en vakn-
aði ekki. Síðan gekk pabbi til baka, með
Dóra litla í fanginu. Þegar hann kom að
mótorhjólinu, lagði hann Dóra varlega í
hliðarkörfuna og brunaði svo af stað aft-
ur til Reykjavíkur. Dóri litli svaf alla
leiðina, og hafði ekki hugmynd uin að
hann hefði fundizt.
Það er hægt að ímynda sér, hve glöð
hún mamma hans Dóra varð, þegar hún
sá pabba koma á mótorhjólinu, því hún
þóttist vita, að pabbi myndi ekki koma
aftur heim, án þess að hafa fundið Dóra.
Hún kom hlaupandi út úr húsinu að
hliðarvagninum En þá sagði pabbi:
„Uss, við skulum ekki vekja hann.“
Svo tók hann Dóra varlega upp og bar
hann inn í húsið. Þar háttaði mamma
hann, og fór eins varlega að því og hún
gat, svo að hann vaknaði ekki. Þegar hvin
hafði lokið því, var Dóri lagður í rúmið
sitt. Og svo leið nóttin.
Snemma næsta morgunn vaknaði Dóri.
Iíann var ekki búinn að opna augun,
heldur settist upp í rúminu, háskælandi.
Iiann hélt nefnilega, að hann væri ennþá
týndur austur í Þingvallasveit. „Pabbi,
mamma,“ grét hann. Svo opnaði hann
augun hægt.
Hvað var þetta? Hann ætlaði ekki að
trúa sínum eigin augum. Hann var alls
ekki neitt týndur austur í Þingvailasveit,
heldur var hann heima í bólinu sínu.
„Mamma, pabbi!“ hrópaði hann upp
yfir sig, alls hugar feginn. „Bg er kom-
inn heim.“
Pabbi hans og mamma höfðu verið
vöknuð og komu nú hlaupandi inn til
hans Ó, hvað honum þótti gott að sjá
þau aftur, og hann faðmaði þau að sér.
128
VoRIÐ