Vorið - 01.08.1971, Blaðsíða 30

Áframl Áframl
og góðum Frakka sæmdi, en einhvern vcginn
urðu öll gamanyrði hans hljómlaus og dauf.
„Ég held, að gamanyrði mín hafi gegnblotnað
eins og ég sjálfur/ ‘ sagði hann andvarpandi.
Oft hafði verið þörf á því á þessu ferðalagi
að mega flýja í arma svefnsins og gleyma þar
öllum sorgum og áhyggjum, en sjaldan hafði
verið meiri þörf á því en nú. Það ætlaði þó
ekki að ganga vol að þessu sinni. Það brakaði
í hverju tré í kofahrófinu, og við hverja vind-
hviðu lók hann allur á reiðiskjálfi. Hestarnir
báru sig illa fyrir utan, og húsbændum þeirra
leið litlu betur. Loksins tókst þó öllum að festa
blund. Róbert sofnaði fyrst með liöfuðið við
öxl Glenvans. Og eftir litla stund voru allir í
fastasvefni.
Nóttin leið án þess nokkuð bæri til tíðinda.
Snemma næsta morgun vakti Toka alla kofabúa
með því að frýsa tröllslega og borja fótunum
í kofavegginn. Kofabúar voru þakklátir fyrir
þessa hugulsemi, risu á fætur og lögðu sam-
stundis af stað.
Það var hætt að rigna, en vatnið hafði ekki
sjatnað, heldur safnazt saman í öllum lægðum
og myndað þar hyldjúpar torfærur. Paganel
rakti sundur landabréf sitt og komst að þoirri
niðurstöðu, að þær tvær ár, sem taka við öllu
vatnsrennsli sléttunnar, hofðu runnið saman í
eitt fljót, margra mílna breitt.
Það lá því á að geta hraðað förinni sem most
mátti. Líf þeirra allra var í hættu. Hvar var
griðland að fá, ef flóðið yxi enn? Hvergi var að
sjá nokkra hæð, svo langt, sem augað eygði.
Um klukkan tíu fyrir liádegi fór Toka að ó-
kyrrast. Hann sneri sór hvað eftir annað í suð-
ur, hneggjaði með sívaxandi ákefð, nasirnar
voru útflenntar, og augun skutu ægigneistum.
Hann prjónaði og stappaði niður fótunum á
víxl, svo að Talkave átti fullt í fangi með að
hafa hemil á honum.
„Hvað er að hestinum Toka?“ spurði Pag-
anel. „Hefur blóðsuga bitið hann?“
„Nei,‘ ‘ mælti Indíáninn.
„Pinnur hann til yfirvofandi hættu?“
„Já.“
„Hvaða hættu?“
„Það veit ég ekki.“
En þótt augað sæi ekki hættu þá, sem Toka
skynjaði, gat þó cyrað greint liana. Úr fjarska
heyrðist einhver þungur niður, sem virtist fara
vaxandi. Yindurinn jókst og bar með sér þóttan
regnúða. Puglarnir hófu sig tíl flugs, og virt-
ist þeim liggja mikið á, eins og þeir væru að
flýja yfirvofandi hættu. Hestarnir fundu nú í
fyrsta sinn til hins vaxandi straumþunga vatns-
ins, og andartaki síðar heyrðist óskaplegur liá-
vaði úr suðri. Tryllingsleg hnegg og öskur blönd-
uðust saman, og um hálfri mílu sunnar sáust
ódæma miklar lijarðir á flótta í ofboðslegri
skelfing. Yegna vatnslöðursins, sem dýrin þeyttu
upp á flóttanum, sást ógreinilega, hve fjöldinn
var mikill. En mörg hundruð hvalir hefðu ekki
getað rótað upp meira vatni en þessi trylltu
dýr gerðu á flótta sínum.
„Áfram! Áfram!“ kallaði Talkave hátt og
skipandi.
„Hvað er hér í vændum?“ spurði Paganel.
„Vatnsflóð," svaraði Talkave, um leið og
hann knúði hest sinn sporum og sneri í noröur-
átt.
„Vatnsflóð!“ hrópaði Paganel og reið á eftir
Indíánanum.
Það mátti ekki seinna vera. Úr suðri kom
138
VORIÐ