Vorið - 01.08.1971, Blaðsíða 18

uðu ekkert í Valhöll, heldur var haldið
áfram meðfram vatninu. Þegar kennar-
anum fannst þau vera komin mátulega
langt, bað hann bílstjórann urn að stanza.
Síðan sneri hann sér að krökkunum og
sagði:
„Iíérna held ég að sé mikið af berj-
um. Nú skulum við öll vera dugleg að
tína, og enginn má fara mjög langt í
burtu. Þegar þið heyrið svo að bílstjór-
inn flautar, eiga allir að koma og borða
nestið sitt.“
Börnin skildu þetta vel, og lofuðu að
gera eins og kennarinn sagði. Að því
búnu flýttu þau sér út úr bílnum og
hlupu út í móana í leit að berjum.
Dóri litli leit vandlega í kringum sig.
Jú, þarna á stórri þúfu sá hann heilmik-
ið af berjum. Hann var ekki seinn á sér
að fara að þúfunni og tína af kappi.
Þegar hann var búinn að tína öll berin
þarna, ætlaði hann að næstu þúfu. Þá
heyrði hann allt í einu kallað:
„Dóri, Dóri!“
Dóri leit upp, alveg hissa. Hver gat
verið að kalla á hann. Þá sá hann hvar
fólksbifreið hafði stanzað við hlið rútu-
bílsins, og út úr honum stigu hjón, með
tvö börn. Þá þekkti Dóri litli, að þar
voru komnir vinir fjölskyldu hans. Hann
gekk til þeirra og heilsaði þeim. Þau
voru líka að fara í berjamó. Eftir að Dóri
hafði talað við þau góða stund, sagðist
hann verða að fara að tína aftur, því
hann ætlaði að fylla dósina sína fyrir
kvöldið. Hann kvaddi því og hélt af stað
aftur
Hérna var alveg krökt af berjum, bæði
krækiberjum og bláberjum. Dóri ætlaði
sér aldeilis að vera duglegur, svo hann
gæti komið með dósina fulla heim um
kvöldið. Og tíminn leið. Allt í einu
heyrðu börnin að bílstjórinn flautaði.
Þau mundu, að þá áttu þau að koma að
bílnum og borða nestið sitt. Og þau hlupu
í einum spretti. En, æ. Einn strákurinn
var svo óheppinn, að hann rak fótinn í
þúfu og féll um koll, og öll berin, sem
hann var búinn að tína, hvolfdust úr
krukkunni hans niður í lyngið. Þegar húi
börnin sáu þetta, fóru þau til hans og
hjálpuðu honum að tína í krukkuna hans
á ný. Það var ekki lengi gert, þegar þau
hjálpuðust öll að. Drengurinn var nærri
farinn að skæla, en þegar krakkarnir
reyndust svona hjálplegir, tók hann brátt
gleði sína á ný.
Þegar börnin komu að bílnum, tók
hver fram nestið sitt og aðgætti, hvað
mamma hefði nú gefið sér. Þar kenndi
margra grasa. 011 voru þau með brauð-
sneiðar, suinar voru með eggjum, aðrar
með tómötum og ég veit ekki hvað og
hvað. Auðvitað voru þau líka með mjólk
á flöskum Börnin voru ekki lengi að
borða nestið sitt, því þau vildu ólm kom-
ast aftur út í móana og halda áfram að
tína.
Dóri litli var búinn að tína tæplega í
hálfa dósina og vissi, að liann þurfti að
herða sig, ef honum átti að takast að
fylla hana, áður en lagt yrði af stað
heim. Hann kepptist því við að tína.
Hann bókstaflega gleymdi, öllu, sem í
kringum hann var, en tíndi og tíndi af
hverri þúfunni á fætur annarri. Loksins
var dósin orðin full, og hann leit upp
glaður. En hvað var þetta ? Ilann var
kominn langt í burtu. Hann sá bílinn
hvergi og heldur ekki hina krakkana.
Hann hafði ekkert tekið eftir hvert hann
fór, svo ákafur hafði hann verið að tína
berin. Iíann hafði heldur ekki heyrt þeg-
126
VORIÐ