Vorið - 01.08.1971, Blaðsíða 15

Kínverji væri alveg eins góður og Norð-
maður.“
„Einmitt. En þetta var heimskulegt af
mér,“ sagði kennarinn. „Eg vildi hon-
um ekkert illt með því. Þannig er það,
ég lief farið laglega að ráði mínu. Eg
var svo hissa og hélt að hann hefði lært
bókina utan að, en þegar ég fékk konum
lesbók, las hann nærri því eins vel. Og
bókinni hélt hann öfugt! Ég hef aldrei
séð annað eins. Ef til vill ættum við að
tala við skólalæknirinn, þá getum við
komizt til botns í þessu.“
„Við getum fyrst talað við drengina,11
sagði pabbi og kallaði á þá. Andrés
kom á undan, forvitinn og ákafur. Óli á
eftir, hann var stúrinn, líklega snerti
heimsóknin hann. Ilann skildi það vel.
Hann fór að sjá eftir að hafa asnast til
að fara í skóla.
„Hvað hefur Óli brotið af sér?“ spurði
Andrés ákafur.
„Ekkert,“ sagði kennarinn. „Hver seg-
ir að Óli hafi brotið af sér?“
„Nei, en þeir kalla hann Kínverjann,
en af hverju?"
Kennarinn og foreldrarnir horfðu livert
á annað. Svo spurði hann Óla, hvernig
hann hefði lært að lesa. Kenndi mamma
honum? Eða pabbi? Andrés stóð og tví-
sté af ákafa. Kennarinn leit á hann.
„Veizt þú eitthvað um þetta, Andrés?11
„Það var ég, sem kenndi lionum að
lesa,11 sagði hann.
„Jæja, er þetta rétt, Óli?“
„Þetta getur verið rétt,11 sagði mamma.
„Þegar Andrés sat og stafaði eða las upp-
hátt, sat Óli grafkyrr og starði á bókina
°g hlustaði. Við höfum að minnsta kosti
ekki kennt honum nokkurn hlut.“
„Hér sat hann,“ sagði Andrés og benti
á litla borðið undir veggljósinu. „Ég sat
á móti honum og las heimaverkefnin mín,
og Óli, sem var ekki þá byrjaður í skól-
anum, mátti sita þarna og horfa á, ef
hann steinþegði.11
Kennarinn leit á borðið, fór þangað og
settist.
„Seztu svo og lestu eins og þú varst
vanur, Andrés,11 sagði hann.
Og svo sat Andrés og las í lesbók ann-
ars bekkjar, en kennarinn sat í sæti Óla
á móti honum.
„Þetta er það skrýtnasta, sem fyrir
mig liefur komið,11 sagði hann og hló.
„Svo duglegan dreng hef ég ekki fyrir-
hitt á minni ævi! Hér situr hann og horf-
ir á bróður sinn og lærir að lesa öfugt!
Það er engin furða, að liann hafi vanið
sig á það — í heilan vetur! Heyrðu, Óli
litli, þú ert eins duglegur og Kínverji og
Norðmaður samanlagðir, ef Kínverjar
lesa þá öfugt. Ég er ekki viss um það
heldur. En nú verðum við að taka okk-
ur til og snúa bókinni smám saman við,
jafnvel þótt þú verðir að læra að lesa
að nýju! Og þá verður þú eini nemand-
inn í öllum skólanum, sem getur lesið á
tvo vegu. Þetta slculum við láta hina
glíma við, og þá geta þeir séð, hversu
auðvelt það er.“
Svo drakk kennarinn kaffi og borðaði
kökur hjá mömmu, og hann og Óli urðu
aldavinir alla ævi. Þegar börnin í skól-
anum heyrðu þetta, urðu þau svo furðu
lostin, að Óli varð eftirlætis nemandi
skólans — fyrir kom, að drengir komu
úr fimmta bekk og báðu Óla að lesa í
bókum á liaus. Á eftir hristu þeir höfuð-
in, þetta gat enginn, og á þennan hátt
varð Kínverjinn að heiðursnafni, sem
Óli þurfti ekki að skæla yfir. Hann lærði
fljótt að lesa á vanalegan liátt, það get,-
urðu bókað.
Vorið
123