Vorið - 01.08.1971, Blaðsíða 14

„Jú,“ svaraði kennarinn, og Óli las svo
hátt að bergmálaði í skólastofunni.
„Þetta er sannarlega einkennilegur
drengur,“ sagði kennarinn á eftir, „þú lest
með stafina á haus, Óli!“
„Geri ég það ?“
„Já, þú gerir það. Þú lest eins og Kín-
verji, Óli.“
Þá hló allur bekkurinn. Óli varð miður
sín, vegna þess að hlegið var að honum.
Og þegar þau komu út í hléinu, kölluðu
þau til hans:
„Þú ert duglegur Kínverji, Óli!“
Og þannig festist nafnið við hann. Hon-
um leiddist það. Börnin héldu þessu
áfram. Allir kölluðu hann Kínverjann og
kennarinn brosti.
í kennarastofunni lýsti hann undrun
sinni og sagði frá Óla:
„Það er einkennilegur drengur í bekkn-
um mínum. Hann heitir Óli. Hann les
eins og prestur, en hann snýr bókinni öf-
ugt!‘ ‘
„Hann hefur lært hana utanbókar,“
sögðu hinir.
„Nei, ég athugaði það, svo er ekki.“
„Snerirðu þá ekki bókinni við?“
„Jú, en þá gat hann ekkert. Hann sneri
henni við og þá fluggekk lesturinn aftur.“
„Jæja, en getur ekki verið eitthvað bog-
ið við augun?“
„Ég veit ekki mitt rjúkandi ráð,“ sagði
kennarinn.
Bn þegar þetta breyttist ekki, fór hann
heim til foreldra Óla, til að spyrja um
álit þeirra á leslagi Óla.
„Kennarinn er að koma,“ sagði Andrés,
þegar hann sá til hans. „Nú hefur Óli
gert eitthvað af sér í skólanum eða brotið
rúðu, hugsa ég!“
„Gættu að sjálfum þér,“ sagði pabbi.
En hann var líka svolítið undrandi.
„Það er bezt að þú farir út og takir Óla
með þér, kennarinn ætlar sér sennilega að
tala við okkur.“
Drengirnir fóru með tregðu út um bak-
dyrnar og mamma fór og tók á móti
kennaranum.
„Góðan daginn,“ sagði kennarinn.
„Góðan daginn,“ sögðu pabbi og
mamma og buðu honum inn, náðu í stól
og buðu honum sæti.
„Eg kem hingað vegna hans Óla,
drengsins ykkar,“ sagði hann.
„Jæja,“ sagði pabbi. „Er eitthvað að,
kennari ?‘ ‘
„Nei, en við vitum ekki hvað við eig-
um að halda. Iíann er bráðgreindur,
drengurinn. En hið einkennilega er, að
hann heldur bókinni öfugt, þegar hann
les, en samt er hann duglegastur við lest-
ur í bekknum. Hafið þið tekið eftir þessu
hér heima? Er nokkuð að honum annars
að öðru leyti?“
„Öfugt?“ sagði pabbi hugsandi. „Það
var einkennilegt. Nei, satt að segja höf-
um við látið drengina hjálpa sér sjálfa,
við höfum ekki viljað skipta okkur af
þeim, ef þeir hafa ekki leitað til okkar.
En þetta — hvað heldur þú, kona?“
„Ojæja, þetta er ekki mjög hættulegt,“
hélt kennarinn áfram. „Það eru margir
sem ekki geta lesið, sumir læra það hægt,
aðrir fljótt, en ef til vill er eitthvað að
augunum, og það ætti að vera auðvelt
að lagfæra. Furðulegt hvefsu margt er
hægt að bæta nú á tímum. Það má nú
segja, en þetta . . .“
„Yar það — þess vegna, sem þér köll-
uðuð hann Kínverja?“ spurði mamma.
„Kínverja?“ spurði kennarinn. „Kall-
aði ég hann það?“
„Já, hann kom heim og var leiður yfir
því, en við hugguðum hann með því, að
122
YORIÐ