Vorið - 01.12.1971, Blaðsíða 35

hvorum megin Arið drenginn, og á milli
skíðanna ofan á sængina hafði mamma
látið sokkana og vettlingana.
Hann liafði að vísu oft fengið margt
fallegt, „hér fyrr á árunum“, en þetta
'— þetta, — það var næstum eins og jól-
m! Hann neri augun og sá ekkert. ■—
Svo rak hann upp gleðihlátur, svo að
andirtók í baðstofunni, þaut svo fram
úr rúminu, og tók síðan skíðin með sér
niður á gólf og reyndi þau á alla vegu,
eins og hann hafði séð til fullorðinna
nranna, er þeir voru að reyna skíði. Og
þetta gerði hann allt á skyrtunni, en það
niundi reyndur skíðamaður ekki hafa
gert.
Drengurinn hafði nri að vísu átt skíði
áður, en það höfðu verið mestu ræflar.
h'yrstu skíðin hafði hann sjálfur gert
sér úr tunnustöfum. Nei, þetta var eitt-
hvað annað. Hann þreyttist aldrei á að
skoða þau. Já, og svo voru sokkarnir og
vettlingarnir!
„Klæddu þig nú, og fáðu þér svo mat-
arbita; svo getur þú skoðað þetta allt
á eftir,“ sagði pabbi hans.
Þegar hann heyrði til pabba síns,
mundi hann það, að hann átti nokkuð
eftir ógert; og svo hljóp hann yfir gólf-
'íí og tók í hönd pabba síns og sagði:
»Þakka þér fyrir skíðin,“ — og við
mömmu sína sagði hann: „Þakka þér
fyrir sokkana og vettlingana.“ „Njóttu
Vel, drengur minn,“ sögðu bæði.
II.
Bærinn Brekka var engin afbragðs
Jorð. Það var brekka upp af brekku. Þur
leirflög og kargaþýfi allt túnið. Og marg-
lr svitadroparnir höfðu komið út á enni
hóndans á Brekku við vorvinnuna og
sláttinn.
En ekki voru færri svitadroparnir, sem
lromið höfðu út, á smádrengjunum og það
á kaldan vetrardaginn, þegar snjórinn
lá faðmdjúpur í brekkunum og dældun-
um; því þar sem Jón á Brekku stritaði
á sumardaginn með plóg og herfi, ljá
og hrífu, þar léku þeir sér Hrólfur og
félagar hans sér í nístandi kulda á skíð-
um, þegar fór að líða á veturinn.
Margur lireykinn snáði og háleitur
hafði misst jafnvægið í brekkum þess-
um og oltið niður eins og snjóköggull.
Og mörg skíðin, sem dugað höfðu vel í
öðrum brekkum, höfðu brotnað í þessum
eins og strá.
Það var einkum ein brekkan, sem
drengirnir héldust nú mest við í. Það
var Langabrekka, sem hófst niður á flat-
lendi og náði lengst upp í hraun.
Það var orsök til þessa.
Að fjórtán dögum liðnum átti að verða
verðlauna-skíðaæfing niðri í þorpinu. Og
Hrólfur hafði boðizt til að vera þar með.
Og tveir af leikbræðrum lians, Nonni á
Nesi og Gvendur í Garði, höfðu einnig
greitt 25 aura, til þess að fá að taka þátt
í æfingunni, þó að þeir kæmust ekki í
hálfkvisti við Hrólf að fimleik. Nonni
á Nesi gat ekki stokkið fram af hengju
lengra en 6 metra, og oft var það, að
hann kom þá niður á höfuðið.
En Hrólfur. Ilann var nú karl í krap-
inu. Hann stökk 10 metra sem ekkert væri
og riðaði ekki vitund í loftinu eða þegar
liann kom niður aftur. Nýju skíðin voru
líka hreinasta afbragð, og mikið mætti
það heita, ef hann næði ekki í verðlaun
á þeim.
III.
Sunnudaginn 13. febrúar vaknaði
Hrólfur við það, að hann sveið í aðra
^orið
179