Bjarmi - 07.04.1909, Blaðsíða 6

54
BJ ARMI.
verðum óhæfir til að leiða þá til
Krists, sem utan safnaðarins ern.
Gefum gaum að þessu!
Og hvers vegna skyldu lærisveinar
Ivrists eigi vera allir eitt. Hvað get-
ur þeim borið á rnilli? Þar sem
þeir þó eru »einn líkami og einn
andi«, allir kallaðir lil sömu vonar
og »einn er drottinn«, ein trú, ein
skirn, einn guð og faðir allra, sem
er yfir öllu, um alt og í öllu, eins
og postulinn segir (Efes. 4, 4—fi).
Postulinn gefur oss í skyu með
undanfarandi orðum orsakirnar til
sundurlyndisins með þessari áminn-
ing: »IIegðið yður, eins og hæíir
þeirri köllun, sem þér eruð kallaðir,
með mesla líiillœti, Iwgvœrð og um-
burðarlyndi, að þér umberið hver
annan í kœrleika og lcappkostið að
varðveita einingu andans í bandi
friðarinse.
Það er þetta, sem vér hljótum að
vanrœkja meira eða minna, þegar
sundrung verður vor á meðal. Oss
skortir iítillæti, þykjumst vera hver
öðrum meiri, oss vantar hógværð,
getum eigi þolað að lítið tillit sé til
vor tekið, og brestur kærleika lil að
leiðbeina hver öðrum, eins og sannir
hræður, vísum heldur bróðurvorum
frá kristilegu starti, heldur en að
vér styðjum hann og styrkjum mcð
kærleika til að halda því og brjót-
um oft samíæringu hans á Jiak aft-
ur með valdi, og látum hann þjóna
vorri sannfæringu, — þá er band frið-
arins slilið, einnig andans rofin. —
Og þetta getur átt sér stað, »þó
vér höfum einn drottinn og eina trú«.
Lærisveinar Krists geta orðið mis-
sáttir út af þvi einu, hvernig þeir
skuli vinna að eflingu guðs rikis, af
þvi að þá brestur kærleika til að
leiðbeina hver öðrum með hógværð
og lítillæti til að vera hver annars
þjónn.
Fari einhver af bræðrum vorum
vilt í starfsaðferð sinni, að þvi er
oss virðist, þá megum vér, aldrei
neyða liann með valdi til þess að
hafa hið sama vinnulag ogvér, held-
ur laða hann til þess með kærleika.
Og um íram all verðum vér J>á að
íhuga það vandlega, hvort oss
skjátlast eigi sjálfum í aðferð þeirri,
sem oss sýnist réttust vera. Aldrei
má hrapa að þessu, því vér vinnum
sjálfum oss og málefni kristindóms-
ins ómetanlegt tjón með allri sundr-
ung. Kristur vegsamast ekki og vér
verðum óhæíir til að leiða aðra
menn til Iírists. Hvað er meira tjón
en það?
Hólabyskup.
Ræöa llutl a alpingi °/3 ’O!) af <1r.
Jóni Porkelssgni.
Nii held ég, að ég megi búast við
því, að einliverjir menn, sem orð mín
heyra í dag, kunni að súpa hveljur
eða taka andköf, þegar svo djúpt er
tekið ár í sjó, að þeim gelur að heyra
talað um það, að stofna eigi nýtt
byskupsdæmi, er kosta eigi á ári
landið 4000 kr., þó að ekki sé ællast
til, að til þessa sé tekið fyrri en næst
verða byskupaskifti hér á landi og
það enda þótt verja eigi fé þessu lil
eflingar sjálfstæði, sóma og dýrð guðs-
kyrkju hér á landi voru.
Það situr nú að vísu ekki á mér
að ganga hér fram fyrir skjöldu, berj-
asl einn fyrir sæmdarauka kristninn-
ar á Iandi hér, úr því þeir hávirðu-
legu »prelátar«, sem með mér voru í
nefndinni um varabyskupinn, treystu
sér ekki lil að fylgja mér, né hötðu
djörfung til að hefja nú með mér upp
merki hins forna Hólastóls. En ég
fæ þó eigi að mér gert, úr því ég
varð við mál þetta riðinn, fæ elcki