Bjarmi - 01.05.1919, Page 2

Guð gefi að enginn vor á meðál
sje svo fávís.
Guðs náðarsól er á lofti og geislar
hennar geta fært oss nýja gleði hvern
dag, ef vjer sefjum ekki hlera. fyrir
gluggana sólarmegin. — —
Gleðilegt sumar í Jesú nafni!
Minning
um sr. Lárus Halldórsson
frá Breiðabólsstað.
Hannstríða varð hjer við stranga þraut
og storma — það gaf á bátinn,
og vonum hjer skemur við hans naut,
af vmum nú er hann grátinn;
hann fyrrum þeim rjelta beindi’ á braut,
þeir blessa hann allir látinn.
Og stöðugt þeir muna störf hans merk
til stuðnings því góða' og sanna;
með alúð liann vann hjer öll sin verk,
þótt yrði hann böl að kanna;
Því traustið var einlægt, trúin sterk
og takmarkið : frelsun manna.
Þóll ynni hann sjálfur allri list
og einstök hans væri sniili,
þá elskaði sál hans einkum Krisl
og ást hans sjer vann og hylli;
nú honum er sælu veilt er vist
oss vantar þann rúm hans fylli.
Nú tregar liann ekkja og börnin blíð,
sem hraut hann til heilla greiddi,
og kosti hans fólkið sjer um síð,
er sverð því til varnar reiddi,
og lofar sem vin, er litla’ um líð
á leiðir þess rósir breiddi.
Jón Porvaldsson
á Stað.
Ambátt Drottins.
(Prjedikun, á Boðunardegi Maríu 6. apríl
1919, eftir sira Bjarna Jónsson).
Texti: 1. Iíor. 1, 21.—31.
í dag sjest fagurt skin af jólastjöruu
á alvarlegum föstutíma, því að í dag
minnist kristin kirkja með barnslegri
auðmýkt hinnar hátíðlegu og himn-
esku heimsóknar, er hin unga mey í
Nazaret varð aðnjótandi, er himininn
sjálfur var inni í hinni litlu stofu og
engilkveðjan barst frá himni Guðs.
Vjer sjáum jólaljós á föstutimú. Þetta
tvent — jól[ og fasta — sameinasl
hjá Maríu. Hún tók á móti sælli jóla-
gleði án þess að ofmelnast og hún
tók á móli fösluþraut án þess að
kvarta.
Hún, sem var ágætusl fyrir lílil-
læti, beygði sig fyrir hinni himn-
esku kveðju og mælti: »Sjá, jeg er
ambátt Droltins«. Þessvegna var hún
útvalin, til þess bæði að vera hjá
hinu blíða barni, er livíldi i jölunni,
og við krossinn hjá hinum deyjandi
frelsara.
En sú kom tíð, að ekki var lilið
á Maríu sem ambátt, heldur var hún
tignuð sem drotning. Hún var tignuð
sem himindrotningin og fögur lof-
gjörðarljóð voru sungin henni til veg-
semdar og eru enn. Og sannarlega
eigum vjer að hafa hana i miklum
metum. Vjer skulum ávall minnasl
þess, að hún er móðir vors besta vin-
ar. Hún fæddi barnið Jesúm úti í
fjár’húsi, hún varð að ílýja með
drenginn á næturþeli, hún gætti hans
heima í Nazaret, hún fylgdi honum
að krossinum. Aldrei gleymdi hún
því, að liún var ambátt Drottins,
hún lalaði ekki um sína drotningar-
tign, og var ágælust fyrir litillæti.
En hver er það, sem.nú á að halda
vörð hjá jölunni og krossinum, hver