Bjarmi - 01.05.1919, Síða 6

70
BJARMl
Altaf á þetta að vera í huga henn-
ar: »Það er Drottinn, sem sendir
mig«.
En um leið og hún minnist þess,
hver hefir sent hana, þá hrokast hún
ekki upp, en auðmýkist, því að hún
finnur til þess með sorg, hve lítið er
um einingu. Það vantar svo mikið á
einingu. Skiftist ekki kirkjan í ýmsar
deildir, og hver deild aftur í marga
smærri flokka? Á þelta er oft bent,
og menn hafa marga dóma á reiðum
höndum. En Ickum ekki augunum
fyrir því, að þrátt fyrir alt er samt
eining, sú eining kemur fram, er
hinir kristnu mæta sameiginlegum á-
rásum vantrúarinnar, þá taka iúterslcir
og kaþólskir, reformertir og metheo-
distar eftir því, að allir kristnir
trúarflokkar byggja á sameiginlegum
grundvelli, sem heitir Jesús Kristur.
Þá sjá menn meir en aðgreining
og sundurlyndi, þeir sjá, að skifting-
in í deildir er um leið verkaskifting.
í stórri byggingu eru mörg herbergi,
menn skifta með sjer verkum, eru
hver við sína slarfsgrein á ákveðnum
stað. í*að er oft nauðsynlegt vegna
starfsins, að allir starfi ekki í sama
salnum. En þegar þeir svo mætast
úti á ganginum, þurfa þeir ekki að
rjúka hver á annan með deilum, þá
eiga þeir að mætast sem bræður,
sem tala um sín sameiginlegu áhuga-
mál, og þeir gjöra það, sem betur fer,
oft; þó að þeir skifti sjer niður i
herbergin, geta þeir haft sameiginlegl
herbergi, þar sem þeir lofsyngja Guði.
Hver er grundvöllur hinnar sönnu
einingar? Það er Jesús Kristur, hinn
krossfesti og upprisni. Enginn getur
annan grundvöll lagt. »Hann er orð-
inn oss vísdómur frá Guði, bæði
rjettlæti, helgun og endurlausn«. Þetta
er kristindómur postulans. Og hvar
sem slíkur kristindómur er, þar á að
vera eining og andleg samvinna.
Jesús bað fyrir slíkri einingu.
»Jeg bið ekki einungis fyrir þess-
um, heldur og fyrir þeim, sem trúa
á mig fyrir orð þeirra, allir eiga þeir
að vera eitt, eins og þú, faðir, erl í
mjer og jeg í þjer, eiga þeir einnig
að vera í okkur, til þess að heimur-
ipn skuli trúa, að þú hafir sent mig«.
— Þetta er grundvölíur og markmið
einingarinnar. Eitt i Jesú Kristi, það
er grundvöllurinn. En maikmiðið, að
heimurinn trúi að Guð hafi senl
Jesúm, til þess að frelsa sálir vorar.
Þá verður um einingu og sam-
vinnu að ræða. Þá vil jeg inæta öðr-
um á þessum grundvelli, þó að margl
beri á milli i skoðunum og lundar-
fari.
Játum, hve mikið oss vantar, hve
litið þarf til þess að sundurdreifa.
Munum, að allir kristnir eiga að vera
eitt.
Byrjum hjer. Störfum í einingu
innan kristinnar kirkju, sem bræður
og systur, svo að heimurinn sjái afl
kristindómsins. Verum í kirkju Krists,
ekki af sjálfbyrgingsskap, heldur af
auðmýkt.
Þessi dagur á erindi til kirkjunnar.
En hann á einnig um leið erindi til
vorrar eigin sálar. Vjer þurfum á
þeirri auðmýkt að halda, sem segir:
»Sjá, jeg er ambátt Drottins«.
Auðmýktin á að haldast í hendur
við gleðina. Iljá oss er fjársjóður í
brothættu leirkeri, og gleðinni líður
best í sambúð við auðipýktina. Æfi
margra líkist hinu brothætla leirkeri,
sjúkdómar, sorg og vonbrigði sækja
manninn heim. En fjársjóður veitisl
hinum mæddu, þegar sál þeirra seg-
ir: Sjá, jeg er ambátt Droltins. Ekki
ambátt hins blinda lögmáls, heldur
Drotlins, sem alt gjörir vel. Hann
leggur ekki þyngri byrði á oss en
hann sjer oss fært að^ bera. Föstu-
þrautin getur mætt oss, og hún hefir