Bjarmi - 01.04.1921, Blaðsíða 2

66
BJAR MI
ættin hefir snúið baki við Guði, þar
sem enginn átrúnaður er þar er sið-
ferðið þróttlaust. Að eins þar sem
Guðs rödd og Guðs lög hljóma
í samviskunni þar er ábyggilegur
siðferðisgrundvöllur. Og vanti trú
á líf eftir dauðann, hverfur ábyrgðar-
tilfinning fyrir lífinu hjerna megin
grafar. Og hverfi oss sýnum himininn
yfir höfðum vorum, þá er ekkert til,
er getur lypt oss upp úr lágum döl-
um jarðar. Þegar Guð hverfur manns-
ættinni er ekkert alvarlegt eilíft og
sem þýðingu hefir á að trúa — en
lífgjöful, Ijósförul, þróttþrungin trúar-
lindin þornar í sjúkri sál heimsins«.
Svo langt hafa þeir einnig komist,
flestir hugsandi menn nútímans, —
að mannkynið þarfnist átrúnaðar.
En hvers konar trúarbragöa? Þarf
valið að vera svo vandasamt? — Ætt-
um vjer að reyna éinhver af hinum
gömlu heiðingjatrúarbrögðum, sem
eru ellihrum orðiu fyrir mörgum
öldum, og hafa reynst þróttlaus í lifi
þjóðanna þar sem þau urðu til? Eða
eiguni við að reyna Múhameðstrú, er
fyrir löngu vann sigra með eldi og
sverði, og sem í gegn um marga ætt-
liðu hefir gert líf játenda sinna þræl-
bundið og þroskalaust? Eða eigum
vjer að ganga á hönd þessum ný-
móðins ti úarbragða-samsullurum, sem
reyna að maka krókinn í hinni
vakandi trúarþörf og ráðieggja mönn-
um að hafa mök við anda, en geta
þó ekkert skýrt og enga bót veitt?
Eða ættum vjer að taka tveim hönd-
um »mannúðlega«, moldvirðis-átrún-
aði nútímans, er ekki vill viðurkenna
neitt yfir sjer annað en hin þótta-
fullu, og jafnframt takmörkuðu
vísindi — og sem einmitt þess vegna
getur aldrei svarað hinum dýpstu og
alvarlegustu spurningum hjartans?
Hvað sjálfan mig snertir skal jeg
játa það, að mjer hefir ávalt virsl
það fjarstæða, að menn skuli láta
sjer koma það til hugar að búa
sjer sjálfir til trúarbrögð. — Ef Guð
er til, þá er hann bæði löggjafi og
dómaii, en sje ekki, þá eru það
einungis hans hugsanir en ekki vor-
ar sem gjöra myrkrið bjart — og
því verður hann að tala, en vjer að
trúa og hlýða. En eru þá til slilc
trúarbrögð af Guði gefin?
Vjer vitum þetta öll. Það eru til
trúarbrögð sem skilyrðislaust gjöra
kröfu til þess að vera frá Guði,
trúarbrögð, sem segjast flytja oss orð
frá Guði— Guðs eigið orð — og geti
þess vegna leiðbeint mönnunum, og
leitt þá til hins lifandi Guðs.
Þessi trúaibrögð — um það vitna
hin elsta trúarmeðvitund mannsætt-
arinnar í gamla testamentinu — eru
fyrirhuguð og undirbúin af Guði frá
hinni fjarlægustu og myrkustu forn-
öld, og sönnuð með dásamlegri hand-
leiðslu og fyrirheitum, sem annars
væru óskiljanleg, þessi trúarbrögð eru
fædd í heiminn á dýrðlegan hátt í
barninu frá Betlehem, og hafa sýnt
guðdómskraft sinn i Jesú frá Nazaret,
í lífs fyllingu, hreinleika og sálargöfgi,
svo undursamlegri, að heimuriun heíir
aldrei þekt neitt líkt því og enn í
dag tekur fjöldi sannleiksleitandi
manna i hinurn fjarlægustu heiðingja-
löndum — fagnandi á móti gleðiboð-
skap frelsarans. Trúarbrögð þessi
hafa nú um 1900 ár farið um jörð-
ina með óskiljanlegum sigurkrafti
frá kynslóð til kynslóðar. Þau hafa
orðið að berjast við alla visku verald-
arinnar, herflokka voldugra konunga,
ístöðuleysi og óheilindi eigin játenda
sinna, og skaðræðismeinsemdir hjá
mannhrökum þjóðanna, og aldrei hafa
trúarbrögð þessi sigruð verið, aldrei
hafa þau staðar numið, meira að