Bjarmi - 01.09.1922, Blaðsíða 6

158
BJARMI
kristindómsmálum og kristilegum verk-
efnum innan kirkjufjelags sins.
f*etta eru öll »ósköpin«, sem margir
íslendingar eru svo smeykir við og
halda að munu sá eldi og eimyrju,
ofstæki og ofsóknum yfir þessa vesal-
ings þjóð, ef ekki sje heitið á Þór og
Óðinn, indverska töframenn og fram-
liðna sómamenn til sóknar og varnar!
Hitt er rjett, að þetta heimatrúboð
leggur alstaðar áherslu á trúarvakn-
ingu, boðar afturhvarf og trúarvissu
fyrir Jesúm Krist og hann krossfestan,
leggur áhersiu á samfjelag guðs barna,
bibiíutraust og ieikmannaslarf að trú-
málum, og myndar við það sjerstaka
stefnu gagnvart þeim, sem í því kirkju-
fjelagi siá siöku við þessi alriði.
En þrátt fyrir þetta, sem sameigin-
iegt er, er þó blærinn oft dálítið mis-
munandi. Ólík þjóðerniseinkenni, af-
staða klerka, staðhaittir, verkefni og
ýmsar sögulegar ástæður vaida þvi.
Sumstaðar er fjeiagsskapurinn svo
fastbundinn að meðlimir hans verða
að skrifa undir sjerstaka yfirlýsingu,
og velja sjer síðan stjórnarnefnd, ann-
afsstaðar (t. d. í Danmörku) er eng-
inn meðlimur skrásettur nema aðal-
stjórnin, sem sjálf fyllir skörð sín og
ræður fasta starfsmenn, en þeir, sem
vel sinna störfum þeírra, eru þá kall-
'aðir heimtrúboðsmenu, þótt engar
skýrslur geti sýnt nákvæmlega, hvað
þeir sjeu inargir.
Sumstaðar gætir mest prestanna
(t. d. i Danmörku, Gnaðauersam-
bandið þýska, og »Evangelisk-Foster-
landsstiftelsen« svenska), annarsstað-
ar gætir leikmanna meira (víða í
Norvegi, i Brandenburger-samband-
inu þýska og Missiónar-sambandinu
svenska o. v.).
Sumstaðar vilja sjáifboðaliðarnir
ekki kenna sig við »inuri missión«
af sögulegum ástæðum eða til að
geta betur aðgreint sig,, eins og t. d.
víða á f*ýskalandi, og Grundtvigs-
sinnar danskir. En auðvitað er nafn-
ið ekkert aðalatriði heldur hvað gert
er og hvernig það er gert.
Á vorum dögum er alstaðar við-
urkent í evangeliskum löndum, nema
hjá hákirkjuiegustu prestum, að uud-
ir eins og verulegur áhugi vaknar á
trúmálum hjá söfnuðum, sje alveg
sjálfsagt að safnaðarfóikið láti þaö
sjást í fleiru en góðri kirkjurækni og
skilvísri greiðslu presls- og kirkju-
gjalda. Menn fara að hittast sjer-
staklega til að laia saman um trú-
inál og myndast þá biblíusamicstrar
og bænafundir. En jafnframt vex á-
byrgðarlilfinning gagnvart kærulaus-
um og vanlrúuðum og þá fara ein-
hverjir að reyna að v’itna fyrir þeim,
og reynslan hefir margsýnt að Guð
heíir blessað slarf þeirra miklu frekar
i en flestir eða allir höfðu búist við.
Er nú svo komið i flestöllum
evangeliskum löndum, að sá söfnuð-
ur er talinn áhugalaus og dauðvona,
sem hefir ckkert sjálfboðastarf að
kristindómsmálum með höndum, og
sá prestur, sem heill heiisu vinnur
ekki að trúinálum frckar en hægl er
að skylda hann lil með lögum, er
talinn vantrúaður vonarpeningur, til
lítils gagns kirkju Jesú Kiists. —
Meira að segja, Grænlendingar hafa
töluvert sjálfboðastarf inn á við og
út á við síðan trúarvakningin kom
þangað fyrir 10 árum, — enda þótt
þar sje strjálbygð og samgönguleysi
miklu ineira en á Islandi.
Sumir lítt mentaðir leikmenn hafa
orðið eða eru svo áhrifamiklir prje-
dikarar að fáir prestar komast ná-
lægt því, og má þá nefna: Hauge bjá
Norðmönnum, Moody og Billy Sun-
day hjá Bandarikjamönnum, Robert
Ewan í Waies, Sadhu Sundar Singh
hjá Indverjum o. m. fl.
Sömuleiðis mælti minna á það, að