Bjarmi - 01.09.1922, Blaðsíða 7

B .1 A R M I
159
álirifamesti trúmáiamaður heimsins,
sem nú er uppi, dr. J. Mott hefir
aldrei lesið guðfræði, enda þótl hann
hafi háskólapróf í þjóðmegunarfræði.
Auðvitað er almenn mentun góður
stuðningur, en aðalatriðið lærisl hvorki
á prestaskólum nje öðrum skólum.
Þegar safnað er fje til kristniboðs
út á við svarar áhugaleysið: »Vjer
megum ekki missa fjeð brolt, nær að
nota það heima«. — Reynslan sýnir
samt að langoftast er það sama
fólkið, sem best slyður trúboð bæði
inn á við og út á við. Enda þótt
sumstaðar sjeu kristniboðsfjelög og
heimatrúboðsfjelög aðgreind (t. d. í
Danmörku og Þýskalandi). í Sviþjóð
taka tvö stærslu fjelögin bæði verk-
efnin að sjer, og alstaðar verða krislni-
boðsfjelögin til blessunar heima fyrir.
Á siðustu árum er sumstaðar farið
að mynda sjerslök leikmannafjelög,
og er þeim sjerstaklega ætlað að ná
til mentamanna og fjesýslumanna til
efiingar krislniboði. Eiga þau upplök
siu í Bandaríkjum, og þykja þar svo
giftusamleg að aðrir trúarflokkar hafa
tekið það upp. Únitarasambandið í
Bandaríkjum hefir t. d. komið á hjá
sjer leikmannafjelagi til eflingar sínu
trúboði, og í Heimskringlu las jeg í
vetur að Unitarasöfnuður landa vorra
i Winnepeg hefði stofnað leikmanna-
fjeiag innan sinna vjebanda. — Hjá
Dönuni er slíkt leikmannafjelag fárra
ára gamalt.
Rað er afármikill misskilningur eða
fáfræði að ætla að enginn nema i-
haldssömustu »biblíulrúarmenn« hafi
sjeð hvað mikilvægt sje að leikmenn
starfi að trúmálum; vjer þurfum ekki
ajinað en minnast spiritista vorra og
guðspekisnema til að sjá það greini-
lega. Þeir eru heldur sannarlega ekk-
ert feimnir við að tala um trú sína
og vilja lála hvern trúan áhanganda
sinn vera utn leið nokkurskonar trú-
boða fyrir þeirra skoðanir sem eðli-
legt er. Enda hefir reynsian sýnt það
um fleiri leikmenn vora en þá, að
íslenskir leikmenn eru að því leyli
ekkert frábrugðnir leikmönnum ann-
ara þjóða, að þeir geta fengið þann
áhuga á trúmálum að þeim sje unun
að þvi, að tala um þau mál og fórna
tíma og fjc þeirra vegna. Eins og þeir
vita, sem kunnugir eru sjálfboða-
slarfinu margbreytta, sem unnið er i
og í sambandi við K. F. U. M. og K.
í Reykjavík.
þar sem sjálfboðastarfið er ný-
byrjað og lítið um trúarvakningu, er
starfið cða heimatrúboðið mjög litið
bundið við sjerstök prestaköll eða
söfnuði. Áhugasamir prestar prjedika
víðsvegar og utan prestakalls sins
eflir því sem annir og samgöngur
leyfa. Leikprjedikarar eru þá flestir
farandprjedikarar, og vaknað fólk fer
langa vegu til að hiltast og hlusta á
trúaða prjedikara. Fjelagsskapur um
kristilegf liknarstarf, og alþjóðafjelög
geta og auðvitað litt bundið sig við
prestakallaskipun.
Hins vegar hefir þó siðustu árin
víða veriö komið skipúlag á frjálst
leikmannaslarf innan safnaðanna, og
ber áhugasömum prestum þeirra safn-
aða saman um, að það sje hínn
mesti stuðningur.
Danir kalla þenna innansafnaðar-
fjelagsskap: »Meninghedssamfund«.
Sem sýnishorn cru hjcr birt lögin sem
)>safnaöarfjelagið« i Valby í Khöfn hefir
sctt sjcr. En þar hafa Ussing stiftprófasí-
ur og Ostenfeldt Sjálandsbiskup veriö
sóknarprestar. Lögin cru á þcssa lcið:
1. Tilgangur safnaðarfjelagsins i Valby
cr að safna saman Guðs börnunr i Valby
og nágrenni til sainaðarlifs eftir vilja
Drottins, að persónulcgt trúarlíf þroskist,
að licilagt samfjelagslíf cflist i innbyrðis
kærlcika, og að áhugasamt guðsrikisstarf
innansóknar þroskist. 2. Safnaðarráðið
lætur förmann sinn annast inngöngu í og