Bjarmi - 15.01.1927, Blaðsíða 14

26
B J A R M I
Sira Páll í’orleifsson á Skinnastað er
eini presturinn undir boðsbrjefinu,
hitt eru 2 ungir kandidatar, annar á
förum til únítara á Girnli í Canada
og svo 9 guðfræðisstúdentar í há-
skólanum. — Er ólíklegt að stúdentar
hinna deildanna vilji standa að baki
prestsefnanna, og ætti þá að mega
vænta frá þeim nýrra og auðvitað
»frjálslyndra« tímarita um heimspeki,
lögfræði og læknisfræði?
Annars er það síst að lasla þótt
línurnar skýrist og svæsna nýguð-
fræðin komi opinberlega fram, söfn-
uðurnir vita þá betur hvers þeir mega
vænta af yngstu prestunum.
Hitt er iiklega ekki til neins að
minna þá á ungu stúdentana, að
prestsstörfin sjálf hafa kent æði mörg-
um efagjörnum ungum presti að fara
varlega, og að við sálgæslustörf er
margt nauðsyulegra en að kenna
fólki biblíukrítik.
Síra Jakob Kristinsson form. guð-
spekisfjelagsins flytur um þessar mund-
ir fjölsótt erindi um komu mann-
kynsfræöarans. Trúir hann því að
andi Krists hafi m. k. þrisvar birst
snöggvast í Indverjanum Krishna-
murti og muni bráðlega dveljast leng-
ur hjá honum. En ekkert á sú trú
skylt við endurkomuvonir kristninn-
ar, eins og auðvelt er að sjá í nýja-
testamentinu. Er rjett i þvi sambandi
að minna á 3 góð rit, sumpait þýdd
og sumpart frumsamin af Árna Jó-
hannssyni bankamanni: Vormerki,
Vökumaður og Endurkoma Krists.
í*au kosta ekki nema frá 50 aurum
til krónu og fást hjá höf.
Prófessor Ágúst H. Bjarnason er
byrjaður á fyrirlestrum um trú og
vísindi. Eftir fyrsta erindi hans að
dæma hefir hann margt að athuga
við gamla og nýja guðfræði, guðspeki
og andatrú, en mun telja únitaratrúna
eina samþýðast vísindunum. Er þá
loksins opinskált únítaratrúboð hafið,
sem þeir hafa verið að bíða eftir í
Ameriku. En óráðið mun hvar hann
ætti að fá vígslu fyrsti únftaratrú-
boðinn, ef söfnuður skyldi myndast-
um hann.
Sóknarnefndafundir.
Merkur prestur skrifar Bjarma ,7/u. þ.á.:
»Mjög þótti mjer vænt um sóknarnefnda-
og presta-fundinn ykkar í Reykjavík. Pað
er öðru nær en jeg sje ánægður með rit-
ið »Kver og kirkja«, þótt jeg velji mjer
hið vandaminsta að sitja hjá............
Jeg hefi hugsað um hvernig samskonar
trúmálafundir gætu komist á hjer vestra.
Vandræðin eru, að hver einstakur vill svo
lítið leggja á sig fyrir þau efni, en ef margra
kostnaður kemur á einn (t. d. prófast),
þá er það honum ofurefli. Fundur, sem
ætluð er að eins dagstund, er nærri lak-
ari en ekki neitt. Fundarmenn ekki komn-
ir fyr eu aö aflíðandi miðjum degi. Pá
verður að taka sjer bita, en þegar því er
lokið, verður fljótlega að fara að hugsa
til heimferðar. Finna menn svo að ferð-
in heflr verið svo sem til ónýtis. Sje dval-
ið næturlangt til funda, (og það má til
að vera svo), þá er erfltt að veita svo
mörgum gislingu á sveitaheimili, en dýrt
i gistihúsum í kaupstöðum. Ráðið held
jeg væri að reyna að fá söfnuðina til þess
að skjóta saman aurum i nokkrar krónur
handa sendimanni sínum, en prestum eigi
vorkunn að kosta sig sjálfirw.----
Þessi brjefkafli er íhugunarverður
og sýnir að fleiri hugsa um þassa
fundi en nágrannar Reykjavikur.
Hentast mun víðast hvar að sóknar-
nefndir gangist fyrir málinu. En hlut-
verk hennar er þó fyrst og fremst að
koma meira lífi í safnaðarfundi, fá
t. d. sóknarprestinn eða nágranna-
prest til að hefja þar umræður um
eitthvert mál, sem menn hafa einhvern
áhuga á, t. d. kristindómkenslu barna,
heimilisguðrækni, kirkjusöng, vistleg-