Bjarmi - 15.01.1927, Blaðsíða 15

B J A R M I
27
ar kirkjur, eða önnur góð kirkjuleg
mál, sem ekki eru svo »háfleig« að
fólkinu finnist að þau sjeu eingöngu
»fyrir lærða menn«. Pví að jafnaði
er stutt inngangserindi með almenn-
um umræðum á eftir fremur lífgandi
á þeim fundum en langur fyrirlestur.
Næsta sporið er að vekja máls á
hvort menn vilji ekki stuðla að því,
að sóknarnefndir og prestar prófasts-
dæmisins geti átt fund saman.
Ánægjulegast væri.ef einhver söfnuð-
ur bæði um að slíkur almennur sókn-
arnefndafundur væri haldinn hjá sjer
og byðist til að veila fundarmönnum
ókeypis greiða. En varla getur það
orðið nema í kaupstað eða töluverðu
þjettbýli.
Víðast hvar eru samgöngur svo erf-
iðar og vegalengdir miklar, að þó
nokkrir fundarmanna yrðu að vera
3—4 nætur að heiman, þótt fundur-
inn sjálfur stæði ekki nema 2 daga,
og skemur má hann ekki standa, er
þá tillaga prestsins um einhvern ferða-
styrk frá söfnuðunum harla sanngjörn.
Að jafnaði þyrfti sá styrkur ekki að
vera svo mikill að söfnuðinn munaði
nokkuð um, yrðu menn alment
samtaka.
Væntanlega er flestum próföstum
ljúft að stuðla að slíkum funda-
höldum, og gæti þá komið til álita,
hvort ekki mætti koma þeim í beint
samband við hjeraðsfundi. Ættu pró-
fastar að vera öðrum kunnugri um
hverjir væru áhugamenn um kirkju-
leg mál í hjeraðinu, og gælu þeir
hvatt þá brjeflega til að afla málinu
fylgis, hver í sinni sókn.
Ekki er það ráðlegt aö ofhlaða á
fundardagana með löngum fyrirlestr-
um eða fjölda mála. 2—3 mál á
dag er nóg í fyrstu, sjeu þau þannig
valin að búast inegi við að fleiri ræði
þau en prestarnir einir. Það þarf að
veita fundarmönnum nægan tíma til
að skrafa saman og kynnast, utan
reglulegs fundar. Áhugamennirnir,
hvort sem það eru leikmenn eða
prestar, geta komið góðum málum á
framfæri engu síður á slíkum »frjáls-
um« samverustundum en við sjálf
fundahöldin.
Strjálbýlið og áhugaleysið eru auð-
vitað víða erfiðir þröskuldar, en versti
þröskulduriuri er vantraustið og svart-
sýnið, sem einblýnir svo á erfiðleik-
ana að það þorir ekki að hefjast
handa. Hugsi söfnuðurnir um að velja
bestu kirkjuvini safnaðarins í sókn-
arnefndir og finni sóknarnefndir að
menn treysta þeim í fleiru en að
»rukka« inn kirkjugjöld, þá efast jeg
ekki um að þær reynast miklu betur
en þar sem þær mæta tómu vantrausti.
Reynslan sannar það í höfuðstaðnum
og víðar, og á eftir að sanna það betur.
Rriðja sporið er að hjeraðsfundir
eða safnaðarfundir sendi fulltrúa á
sóknarnefndafundinn í Reykjavík. Sá
fundur verður eðlilega fjölsóttur og
væntanlega áhrifamestur, og frá hon-
um ættu að geta borist hollir straum-
ar út um land. Hann mun væntan-
lega ekki hika við að taka þau kirkju-
leg mál til meðferðar, seui á dagskrá
eru hjá almenningi, jafnvel þótt veru-
legur ágreiningur sje um þau, og geta
söfnuðirnir tekið tillit til þess, er þeir
senda fulltrúa á fundinn.
Búast má við nokkrum andblæstri
frá nýguðfræði og öðrum sjerstefnum
gegn Reykjavíkur fundunum, þar sem
þeir fundir, sem hjer hafa þegar veiið
haldnir, hafa eindregið hallast á sveif
með kirkjulegri lúterskri stefnu. En
velkomið er nýguðfræði vinum, hvort
sem það eru prestar eða sóknarnefnd-
armenn, að koma á fund vorn og
verja skoðanir sínar, ef þeim finst á
þær hallsð. Forgöngumenn fundarins
eru ekkert feimnir við þá. Væntan-
lega getum vjer allir átt samleið í