Bjarmi - 15.03.1927, Qupperneq 12

72
B J A R M I
Kristileg er hún ekki og góð er hún
ekki heldur, hvað sem hver segir,
því að hún sviftir hvern þann sálu-
hjálplegri trú, sem fylgir henni af
alvöru. Pess vegna hefi jeg kallað
hana willkynjaða þoku«.
Pessi heiðna speki er nú komin
inn í guðfræðideild háskóla vors.
Guðfræðinemar háskólans hafa stofn-
að með sjer nýtt »sjálfstæðisfjelag« í
sama anda.
Frá því berast nú »Straumar« út
um alt, eins og lækir í leysingum,
og þar á meðal til mín.
Ó, að það væru hlýir og lífgandi
strauinar, fullir af guðlegum krafti
og kærleikal Fá hefði jeg tekiö þeim
með miklum fögnuði. En sú gleðiu
átti mjer ekki að veitast. Þeir eru
svo hörmulega kaldir og deyðandi,
alveg eins og vorlækirnir.
B. K. heitir sá vorlækurinn, sem
beinist að mjer. Það er út af smá-
grein, sem jeg ritaði í Bjarma, með
fyrirsögninni r>Pokan og óveðriða.
Erindið er að færa mjer heim
sanninn um, að jeg hafi liáskóiann
fyrir rangri sök. En honum tekst
það, því miður, ekki. Enginn skyldi
hafa orðið því fegnari en jeg, ef hon-
um heföi lekist það. —
Nú langar hann mest af öllu til
að vita »hvenœr og hvar hinir ungu
náinsmenn guðfræðideildirinnar hafi
kannast við það hreinskilnislega, að
þeir sjeu afneitendur þess sannleika,
að Kristur sje í heiminn kominn til
að frelsa sgndarae.
Mjer virðist litlu varða um tima
og stað i þessu efni, enda tekur B. K.
sjálfur af mjer ómakið við það. —
Hann kannast við það sjálfur í
»Straumum« á bls. 42—46.
Lítum nú á, hvað hann segir:
»Vjer hyggjum, að öllu mannslegra
sje, að kappkosta að sneiða sem mest
hjá syndunum, með því að breyta
svo vel, sem menn hafa vit á, en að
»biðja Guð, í Jesú nafni, að fyrirgefa
sjer syndir«.
En hvað þetta minnir á hið fyr-
nefnda spakmæli hins unga manns:
»Hjálpaðu þjer sjálfur, til þess að
Guð þurfi ekki að hjálpa þjer«.
Hann trúir auðsjáanlega á mátl
sinn og megin, og setur sjer þaö
markmið, að »elska Guð af öllu hjarta
og náungann eins og sjálfan sig« af
eigin krafti og skynsemi. —
Kemur hjer nú ekki fram »dramb-
semi mannlegs hjarla«, eins og jeg
hefi sagl? — Sannar ekki reynslan,
að þetta er hverjum manni ofvaxið?
Allir brjóta hið mikla boðorð Guðs.
En þó svo sje, þá er það heilög
skylda hvers manns, að kappkosta
að breyta vel«, eða »gera Guðs vilja«
með öðrum orðum.
En hvað er það, sem hver maður
á að gera fyrst og fremst af ölla, ef
hann vill vera kristinn maður?
Því hefir Jesús sjálfur svarað.
Gyðingar spurðu hann einu sinni:
»Hvað eigum vjer að gera, til að
vinna verk Guðs?«
Jesús svaraði og sagöi við þá:
»þetta er verk Guðs, að þjer trúið
á þann, sem hann sendi« (Jóh. 6.,
28—29).
Þetta er fyrsta verkið, sem hverj-
um manni ber að gera, því að án
þessarar trúar er ómögulegt að þókn-
ast Guði. Trúin á Krist, dáinn oss
til syndafyrirgefningar og upprisinn
oss til rjettlætingar, er sá kraftur,
sem Guð gefur oss, til þess að vjer
getum gert vilja hans. Annars getum
vjer það ekki.
Jeg neita því ekki, að gera megi
margt gott frá mannlegu sjónarmiði,
án trúar, en i augum hins heilaga
Guðs eru þau góðverk einskis virði.
Þeir, sem fara þá leiðina, að hjálpa
sjer sjálflr til að gera Guðs vilja,