Bjarmi - 15.10.1928, Page 1
BJARMI
KRISTILEGT HEIMILISBLAÐ =
XXII. árg.
Iteykjavík, 15. okt. 1928
27.-28. tbl.
»Sjá á fjöllunum fætur fagnaðarboðans, pess er friðinn kunngerir« (Nahúm 2., 1).
Samband prests op safnaöar.
Erindi flutt í sambandí við prestastefnu
á Hólum I Hjaltadal 1928.
Eftir sr. Gunnar Arnason frá Skútustöðum.
Nú orðið heyrist aldrei að nokkr-
nm sje úthýst. Og svo hart dæma
allir nú harðneskju þeirra, sem það
gerðu, og tekur sárt til vesalinganna,
sem urðu fyrir þvi, að engin likindi
eru til að það eigi sjer stað framar.
En vjer ættum ekki eins hægt með
að setja oss í spor aumingjanna,
sem hurðinni var skelt í lás fy.rir, ef
vjer þektum þau ekki öll af eigin
reynd meira og minna. 0>s er svo
oft úthýst, þegar vjer beiðumst inn-
göngu, — ekki inn í bæina — held-
ur í huga, í vináttu, í trúnað ann-
ara rnanna. Á því væri ekki orð
gerandi, væri það að eins í þau
skiftin, sem vjer berum eigin hag
fyrir brjósti, komum eins og betl-
andi förumenn. En hitt hendir ekki
síður, að oss er vísað á bug, þegar
vjer höfum að eins í hyggju að gefa,
vera þeim, sem vjer leitum til, á ein-
hvern hátt til gleði og hjálpar. Ekk-
ert er sárara en að vera þá úthýst.
Verstu vonsvikin eru að mega ekki
verða til góðs. Ef til vill svíður þig
fleiri en ein endurminning um þetta
frá bernsku. Rig langaði til að gleðja
foreldra þfna eða einhvern á heimil-
inu, en í stað þess að þjer væri tek-
ið með opnum örmum og 'Jtögnuði,
var þjer hrundið burt með kulda og
höstugum orðum. Það var ekki tími
til að hlusta á þig eða viðkomandi
kærði sig ekki um það. Og báðir
höfðu ilt af þvf, þú hrygðina, og
hann missir gleðinnar, sem þú fjekst
ekki að veita honum. Hefir þú ekki
líka á síðari árum boðið þeim vin-
áttu og trúnað, sem ekki þáðu það?
Eða þú hefir borið fram áhugamál,
sem menn hafa skelt við skollaeyr-
um. Ó, jú. Þú veist hvernig er að
verða fyrir úlhýsing, og þekkir að
engin blessun fylgir þvf að útbýsa,
síst þeim, sem ekki getur gengið
annað en gott til að beiðast inn-
göngu.
Mjer finst næstum eins og prest-
unum sje úthýst í sumum söfnuöum
hjer á landi. Mjer finst hálfgert lok-
að fyrir mjer bæjunum, — svo jeg
sje hreinskilinn. Náttúrlega vita allir
að þetta má ekki skiljast bókstaflega.
Síst vantar að oss prestunum sje
tekið ákjósanlega á bæjunum, og það
betur en vjer eigum kröfu til eða
verðskuldum, að því er greiða og
viðmót snertir. En vjer eigum ekki
trúnað safnaðanna, sumir hverjir að
minsta kosti, — vjer erum ekki rjett
nefndir sálusorgarar þeirra. — Nú
skal jeg verða fyrstur til að játa, að
sökin á þvi muni sumpart vera vor,
— ef til vill jafn mikil eða meiri
vor, en þeirra. — En hvað sem því
líður mun oss öllum koma saman
um, aö . þelta er illa farið, og á ekki
svoj^að vera. Þess vegna vildi jeg