Bjarmi - 15.10.1928, Qupperneq 6

214
tí J A K M 1
„Norðurljósið“ og barnaskírnin.
Nl.
Skírnin er, að J»ví er ytri athöfn snertir,
eldri en kristindómurinn. — Dultrúar-
flokkar heiðnir og sömuleiðis gyðingaleg-
legir sjertrúarflokkar, sem Essenar nefnd-
ust, Ijetu þá laugast með sjerstakri viðhöfn,
sem í flokkinn gengu, og köiluöu það skirn.
Essenar voru uppi fyrir og um daga
Krists; hafa pví sumir ætlað að Jóhannes
skírari hafi lært af þeim að skíra. En
það kemur ekki heim við nýjatestam.
(Sbr. Matt. 21, 25; og Jóh. 1. 33.).
Gyðingar skírðu heiðna menn, er tóku
Gyðingatrú, og gera svo enn í dag; átti
sú niðurdýfingarskírn að tákna að við-
komandi segði skilið við öll fyrri andleg
óhreinindi og villu.
»Jóhannesar-skírnina« má telja milliliö
milli þessara skirnarathafna og kristilegr-
ar skírnar. Jóhannes heimtaöi iðrun
og syndajátningu af þeim, sem, hann
skírði. Sú skírn lærisveina Jesú, er guð-
spjöllin segja frá, (t. d. Jóh. 3, 22 og 4. 2.)
var vafalaust eins háttað. Hún hjelst við
eitthvað eftir daga Krists, eins og sjá má
i Postulasögunni 19, 1—12. En Pall hik-
aöi ekki við að skira kristilegri skirn þá
»lærisveina«, sem tekið höfðu Jóhannes-
ar-skírn.
Jóhannesi skírara duldist heldur ekki
sjálfum að munurinn var mikill. »Jeg skiri
yður með valni til iðrunar, en eftir mig
mun sá koma, er mun skíra yður með
heilögum anda og eldi, sagði hann« (sbr.
Matt. 3. 11. — Jeg bendi á þetta hjer af
því mjer finst, að stundum sje talað svo
um skírn kristinna manna, sem hún væri
tákn eitt og ekkert annað en iðrunarskírn
Jóhannesar skírara; þótt nýjatestam. veiti
enga heimild tii þess. — En þar sem hjer
er eingöngu rædd saga skírnarinnar verð-
ur ekki frekar talað um áhrif kristilegrar
skírnar.
Jesús skírði engan sjálfur, en fól post-
ulum sinum það, er hann var að skilja
við þá. Kristniboðs og skirnarskipun
frelsarans i Matt. 28. 19. hljóðar svo orð-
rjett islenskuð úr griskunni: »Farandi þá
gerið allar þjóðir að lærisveinum, skír-
andi þá í nafni föðursins, og sonarins,
og hins heilaga anda, keunandi þeim að
halda allþað,sem jeg hefi boðiðyður«.—
Jeg get ekki sjeð, að andstæðingar barna-
skirnar hafi nokkra ástæðu til að styðja
sina skoðun við þau orð. Miklu fremur
getum vjer hinir sagt: »Börnin eru hluti
þjóðanna jafnt og fullorðnir og úr því að
Kristur segir: »allar þjóöir«, þá eru þau
ekki undanskilin fremur en konur eða
aðrir einstaklingar þjóöanna, og er því
hjer skipun um að skíra jafnt börn sem
fullorðna«.
Ýmsir trúaðir vísindamenn, t. d. pró-
fessor Odland í Osló, — líta svo á, að
skírnin hafi verið eitt af því. sem Jesús
talaöi um við postulana eftir upprisuna
og lauslega er minst á í Postulas. 1. 3. og
þá hafi hann stofnsett kristna skirn. Pess
vegna hafi þeir siðar talað svo ákveðið
um blessun hennar og þýðingu. (Sbr. t. d.
orð Pjeturs í Post. 2. 58. og I. Pjet. 3. 21.
og Páls í Efes. 5. 26 ).
Hitt er eðlilegt að wkristniboðskipun-
in« tali um kensluna, ókristin heimili
skifta ekki um trú undirbúningslaust, en
jafn eðlilegl og sjálfsagt að hörnin fylgdu
foreldrum sinum inn í kristna kirkju.
Kristniboðar fyr og síðar snúa boðskap
sínum fyrst og fremst að fulltiða fólki,
og skira ekki börn nema nokkurn veginn
sje trygt, að þeim verði síðan kend kristin
fræði, og þau fái við það tækifæri til að
játa sjálf síðar það, sem foreldrar þeirra
eða »guðfeðgin« höfðu áður játað fyrir
þeirra hönd.
Vjer vitum ekkert um hve nær börn
voru skirð kristilegii skírn í fyrsta sinn
eða hver það gerði. En mörgum finst
ótrúlegt að ekkert barn hafi verið á þeim
heimilum, þar sem um er getið í nýja-
testam., að »heimilsfólkið« hafi verið skírt.
»Lydía var skirð og heiraili hennar«, segir
í Post. 16. 15, og Pall segir í I. Kor. 1.
16.: »Jeg skýrði líka heimili Stefanasar«,
— En auðvitaö bar þá, sem enn í dag i
kristniboðslöndum, mest á skirn fulltíða
fólks og því aðallega um hana talað,
stundum eins og talið sjálfsagt, að »heima-
fólkið« værí skírt með húsbændunum. Ef
börn kristinna foreldra í frumsöfnuðun-
um hefðu öll verið óskírð, mætti búast
við, að einhversstaðar væri að því vikið í
postulabrjefunum, að þau ættu síðar að
taka skirn og ganga í söfnuöina, en þess
verður hvergi vart.
í byrjun 6. kapitula Efesusbrjefsins
skrifar Páll: »Pjer börn, hlýðið foreldr-
um yðar í Drottni«,‘) og í 3. kap. Kólossu-
1) Orðin »i Drottni® hafa fallið brott
i isl. biblíuþýðingunni síðustu.