Bjarmi - 15.10.1928, Qupperneq 7

B J A R M 1
215
brjefsins, 1~8. og 20.') versi, segir hann bæöi
um konurnar og börnin, sem hann áminn-
ir, aö þau sjeu »í Drottni«, i síðustu ísl.
biblíuþýðingunni: »sem Drottni heyra til«.
En samkvæmt málvenju þeirra tíma þykir
auðsætt að þessi orð; »i Drottni« tákni,
að börnin jafnt sem konurnar sjeu talin
meðlimir kristna safnaðarins, og »i 20
aldar þýðingu nýjatestam«. enska frá 1902
stendur i fyrgreindu versi í Efesusbrjef-
inu: »eins og kristnum börnum ber« í
stað orðanna »í Drottni«, og svipuð þýð-
ing er í Koloss. 3, 18. og 20. v. Mjer virð-
ist það langeðlilegastur skilningur, eins
og raörgum öðrura, en þá fer að verða
varasaint, að fullyrða »að hvergi sjáist
þess merki í nýjatestam. að börn hafi
verið skírð á postulatímanum«.
En hvað sem um það er, vita allir, sem
þekkja kristnisögu fornaldar, að i lok
annarar aldar og í byrjun þriðju aldar
eftir Krist tala kirkjufeður um barnaskírn,
sem gamlan sið kristinna safnaða, og jafn-
vel eldri bendingar til um hana.
Jústinus píslarvottur (100—165 árum eftir
Krist), talar í »lrúvarnarriti«, sem enn er
til um »þó nokkra vor á meðal, 60 til 70
ára gamia karla og konur, sem gerðir voru
lærisveinar Krists í barnæsku þeirra«. —
Hann notar sama griska sagnorðið »gerð-
ir voru lærisveinar«, eins og stendur í
kristniboðsskipuninni i Matt. 28, 19. og
langeöiilegast að skilja orð hans svo, að
þetta fólk hafl verið skírt á barnsaldri,
en það heflr þá verið fyrir árið 100.
íreneus, biskup i Lyon seint á 2. öld.
talar um barnaskírn sem gamlan og sjálf-
sagðan sið í riti sinu gegn villutrú. En
íreneus var fæddur í Litlu-Asíu, hlustaöi
á í æsku og ritaði síðan um Polykarpus
biskup i Smyrna (ý 155), og segir um hann
að hann hafi umgengist Jóhannes »öld-
ung« og marga fleiri er sáu Drottin, svo
íreneus hafði góðar heimildir.
Hippólýtus biskup á ítaliu (f 235) skrif-
aði: »Skirðu fyrst börnin. Öll, sem talandi
eru, svari sjálf, en foreldrar eða einhver
úr fjölskyldunni svari fyrir þau ómálgu«.
Órígenes, (f. 185 í Aiexandrlu i Egipta
landi, d. 254 í Týrus í Föniku), var lang-
lærðasti guðfræðingur um 200, átti ágætan
kennara þar sem Alexandríu-Klemens var
og stóð síðar í sambandi við alla helstu
1) Að vísu vantar i 20. versið ev (0 í
»textus receptus« og þýðingar gerðar eftir
honum, en öll bestu handrit halda því.
leiðtoga kristninnar. — Hann var sjálfur
skírður á barnsaldri, og segir í skýring-
um sínum yfir Rómverjabrjefið greinilega,
að »kirkjan hafi pann sið frá postulunum
að veita einnig ungbörnum skirn«, — og
víkur ekki að því einu orði, að nokkur
ágreiningur sje um það málefni.
Tertúllianus, lögfræðingur og guðfræð-
ingur i Karthago, (f um 225) skrifaði bók
um skírnina, sem enn er til. Hann var
andstæðingur barnaskírnar, en nefnir þó
alls ekki að hún sje nýr siður i kristn-
inni, þótt sú mótbára hefði vafalaust orð-
ið áhrifamest, ef sönn hefði verið. — Nei,
ástæður hans eru trúfræðilegar, og eru
þessar í fám orðum: »Skírn fylgir fyrir-
gefning synda, en slcirn má ekki endur-
taka, og því er hver maður í hættu, sem
sjmdgar eftir skírnina. Best því að draga
hana sem lengst. Ógiftir menn ættu t. d.
ekki að skírast fyr en eftir giftingu, og
langöruggast að skírast ekki fyr en á
banasænginni«. — Pess verður ekki vart
að samtíðarmenn Tertúllíanusar fjellust
á þcssa skoðun hans. Cgprianus biskup
í Kartagó, árin 248—258, sem að ýmsu
leyti var lærisveinn hans, skrifaöi um að
rjettast væri að skíra börn 3ja nátta göm-
ul. En á 4. öld er þessi ótti Tertúllíanusar
orðinn svo útbreiddur að fjöldi manna
frestaði skirn sinni fram í andlátið. Keis-
ararnir, Konstantínus (f 337), Konstantius
(f 361) og Peódósíus mikli (f 396) Ijetu
ekki skírast fyr en þeir bjuggust við dauða
sínum, og sumir þeirra, sem síðar urðu
stórmerkir kirkjuleiðtogar um það leyti,
tóku ekki skírn, þótt foreldrarnir væru
kristnir, fyr en þeir voru komnir svo til
vits og ára, að þeir sáu, að þessi kenning
Tertúllíanusar var röng. Ambrósíus t. d.
ljet ekki skírast fyr en búið var að velja
hann til biskups i Mllanó á ltaliu árið
374. Enn er til ræða eftir Jóhannes Gull-
munn erkibiskup í Miklagarði, (ý 407),
þar' sem hann varar alvarlega við að
draga svona skírn sina.
Ágústínus kirkjufaðir (f. 354, d. 430),
átti mikinn þátt í þvi að þessi óvenja, að
draga skírn til banalegu, liætti aftur, og
bæði hann og fleiri kirkjuleiðtogar á 5.
öld komu því til vegar að barnaskírn
komst alment aftur á í kristnum söfnuð-
um, enda þótt fullorðna skírn lijeldi á-
fram við kristniboð, eins og enn á sjer
stað. — En engin almenn kirkjuskipun
var þá komin um hvað snemma skyldi