Bjarmi - 01.05.1931, Blaðsíða 8

72
BJARMl
um mun, þótt hann teldi ekki hagkvæmt
að flytja frumvarp í þá átt i þetta sinn.
Prestar og aórir kirkjuvinir ættu að
muna eftir því aó hreyfa þessum málum
á stjórnmálafundunum í vor. Þaó þarf aó
spyrja alla frambjóóendur aó því, hvort
þeir vilji bæta kjör presta án þess að
fækka þeim eóa ekki, og láta þá svo njóta
eóa gjalda svaranna.
Framsókn lýsti engu um afstöóu sína til
kirkjumála á þingi sínu í vetur og leiótog-
ar jafnaóarmanna eru sumir litlir kirkju-
vinir. Prestarnir í þeim flokki ættu aó
beita sín betur en þeir gjöra. Reynslan úr
Sjálfstæóisflokknum sýnir aó þaó þarf
ekki marga einbeitta og ákveóna kirkju-
vini til þess aó allur flokkurinn taki tilb’t
til þeirra, sem um munar.
--------------
Kyrláta starfið.
Sönn saga.
Jeg er fædd og uppalin á austurströnd
Jótlands. Heimili mitt var gott og rólegt,
þar sem fólkinu kom vel saman, og farió
var til kirkju á hátíóum og tyllidögum, og
á dansleik í veitingahúsinu þegar svo bar
undir. Um tvítugt, árið 1919, fór jeg til
Kaupmannahafnar og fjekk atvinnu vió
stórt verslunarhús, þar sem mörg hund.ruó
ungar konur störfuóu.
Jeg var til heimilis hjá ættingjum mín-
um, en mjer var alveg frjálst aó lifa og
láta eins og jeg vildi, þaó eina, sem af
mjer var heimtaó, var aó jeg sækti máí-
tíóir á rjettum tíma, og kæmi heim um
ellefu leytió á kvöldin.
Jeg átti margt skyldfólk í Kaupmanna-
höfn og var oft boóin út, á hljómleika,
dansleika, bíó og leikhús. Jeg var ólm í
skemtanir af hvaöa tæi sem var. Jeg hafði
lítil mök vió hitt starfsfólkió. Jeg vann í
einni skrifstofunni, hraóritaói og ritaói á
ritvjel, en í morgunveróarhljeinu gafst
mjer tóm og tækifæri til aó hitta hinar
stúlkurnar aó máli, sem unnu hjer og hvar
í deildum verslunarinnar. Er jeg nú hugsa
til þessara umliónu daga, fyrirveró. jeg
mig, því aó jeg hlýt aó játa þaó fyrir sjálf-
•um mjer, aó jeg leit nióur á allar stúlk-
urnar, af því aó þær unnu ekki í »kontór«
eins og jeg. Jeg vildi eiginlega hafa sem
allra minst mök vió þær, og hirti ekkerfc
um að kynnast þeim eóa högum þeirra. Pó
var ein stúlka í þeirra hóp, sem jeg drógst
ósjálfrátt að. Og það er meó miklu þakk-
læti til hennar, aó jeg rita þessar línur, og
í þeirri von aö hún lesi þær, því aó jeg
vildi fegin aó hún fengi aó vita, aó hió
kyrláta starf hennar í okkar hóp, varö
ekki árangurslaust.
IJún var afgreióslustúlka, og vió fyrstu
sjón, virtist hún í engu frábrugóin algeng-
um afgreióslustúlkum, en vió nánari at-
hugun kom þaó í ljós, aó hún var talsvert
ólík þeim. Hún hafði kyrlátara og fegurra
fas og hlýlegra viómót, hún var greindari
í tali, og svo var þaó augnaráóió hennar,
sein sjerstaklega hlaut að vekja athygli;
og þaó voru einmitt augun hennar, ljóm-
andi af gleói og full af rósemi, sem jeg
get ekki lýst meó oróum, er drógu mig að
henni; augun hennar töluóu til mín, um
þann heim, sem jeg þekti ekki, og hirti
heldur ekki um aó þekkja — þaó taldi jeg
sjálfri mjer trú um þá — en einhverskon-
ar forvitni var þó vöknuó innra meó mjer.
Eins og jeg hefi sagt, þá laóaóist jeg
aó þessari stúlku. Samt sem áóur talaói
jeg mjög sjaldan vió hana, ekki fyrir þaó,
að jeg þættist henni æóri, heldur einungis
vegna þess aó hún var í K. F. U. K., og
jeg áleit þá aó K. F. U. K. væri dæma-
laust leiðinlegt fjelag, þar sem ekkert væri
aóhafst annaó en banna allar skemtanir,
og jeg þóttist viss um aó ef jeg kyntist
stúlkunni, þá færi hún að biója mig um
aó ganga í fjelagió, og þaó langaói mig
sannarlega ekki til.