Bjarmi - 01.02.1934, Blaðsíða 3

BJARMI
21
Ofmetnaðurinn treystir sjálfum sjer,
trúir á manneðlið en hirðir ekki um Guð,
enda þótt Drottinn allsherjar hafi marg
oft sýnt hverri kynslóð, að allur ofmetn-
aður mannanna er sem fis á metaskálum
Guðs, og' þá er jafnan hrun fyrir dyrum,
þegar hrokinn er mestur.
Sjaldan eða aldrei hefir þessi ofmetn-
aður verið jafn almennur meðal svo kall-
aðra kristinna þjóða eins og um og eftir
síðustu aldamót.
Stprstígar framfarir í verklegum vísind-
um mikluðust stórum og smáum, og þó
þeim mest, sem minst skyn báru á, að öll
mannleg þekking var ekki nema sem smá-
eyja í úthafi óvissunnar, eða alls þess, sem
menn vissu ekkert um. Heimspekin, sem
alla jafna hefir verið dramblát gagnvart
Guði, ljet sem Guð væri óþörf, ókunn stærð
í líkingum háspekilegra fræða, og andlegir
leiðtogar þjóðanna, sem settir liöfðu verið
til að vera vottar Krists, gerðust margir
hikandi og efablandnir, og sneru baki að
frelsara mannkynsins. Að nafninu til kváð-
ust þeir trúa á Guð, en sýndu þó í allri
kenningu sinni, að traust þeirra var á
mannlegu eðli en ekki á Guð.
Samkvæmt þeirra boðskap var ekki
nema stigmunur milli Guðs og manna.
Mennirnir voru svo góðir og fróðir, að það
mátti ekki tala við þá um synd, nje minn-
ast á neitt óskiljanlegt í opinberun Guðs
nje hjálpræðisráðstöfunum hans.
Þá var úrelt að segja með Páli postula:
»Hvílíkt djúp ríkdóms speki og þekkingar
Guðs. Hversu órannsakanlegir eru dómar
hans og órekjandi vegir hans.«
Nei, vísindin mannlegu voru svo »himin
há« að þau áttu að vera fær um að rekja
vegi Guðs, og telja allt ósannindi, sem þau
S'átu ekki skýrt í hjálpræðissögu ritning-
arinnar.
Iíefði Jeremías verið uppi í byrjun þess-
arar aldar, er hætt við að hann hefði mælt
svipað og stendur í 8. kap. 9. versi bókar
hans:
»Hvernig getið þjer sagt: Vjer erum
vitrir og lögmál Drottins er hjá oss? Víst
er svo, en lygapenni fræðimannanna hefir
breytt þvi í lygi. Hinir vitru verða til
skammar, þeir skelfast og verða gripnir;
sjá þeir hafa hafnað orði Drottins, hvaða
visku hafa þeir þá?«
Þegar »vökumenn« þjóðanna sváfu fast
á svæfli ofmetnaðar og dreymdi að menn-
irnir væru orðnir svo miklir og góðir að
Drottinn alheims mætti þakka fyrir að þeir
væru þó enn við og við með ýmsa ytri guðs-
dýrkun, — þá kom ófriðurinn mikli. Flóð-
bylgja manndrápa og haturs fór um heim-
inn og skolaði brott þunnri skel hræsnis-
fullrar menningar. Milljónir manna á besta
skeiði fjellu í valinn, og enn fleiri urðu ör-
kumla menn æfilangt.
»Hefðu 5 eða 6 aðalvaldamenn stórþjóð-
anna verið sannkristnir menn, hefði vel
verið unnt að komast hjá þeim ófriði,«
segja fróðir menn nú, en þá sem oftar
höfðu þjóðirnar ekkert hirt um hvort leið-
togarnir ættu nokkra trú eða enga, — og
urðu nú að sæta afleiðingum þess hirðu-
leysis.
Ófriðurínn sýndi hvað í óendurfæddu
manneðli bjó, sýndi þar svo hræðilegt spill-
ingardjúp, að mörgum sortnaði fyrir aug-
um. Voru þá skrifaður stórar bækur um
tortímingu hvítra manna og ormsmoginn-
ar menningar þeirra og margir sóttu sjer
aldurtila eða vitfirring í híbýli örvænting-
ar. Hinir voru færri, sem leituðu hjálpar
í bústöðum trúarinnar. Krossinn á Golgata
hjelt áfram að vera ásteytingarsteinninn
mikli.
»Burt með ki’ossmerkið! Hættum að
dýrka liðið lík!« hrópaði vantrúarhrokinn.
»Nýtt þjóðskipulag, það er björgunarleið-
in,« hrópaði lýðurinn. »Trúin er ópíum fyr-
ir fólkið,« varð heróp skipulagðrar guðleys-
isfylkingar með flestum þjóðum, og í víð-
lendasta Norðurálfuríkinu hófst grimmileg
sókn gegn allri guðstrú.
Sá flokkur þóttist ætla að stofna Para-