Bjarmi - 01.02.1934, Side 4

22
BJARMI
dís á jörðu, en loka ríki himnanna. Heims-
kreppann og hatrið kom þó í stað sælu
Paradísar,, og sýndi greinilega óllum þeim,
sem ekki voru alveg blindir, að manneðlió
var jafnspilt, hvernig sem stjórnarfyrir-
komulagið var, og það var brýnni nauð-
syn að skipa sannkristnum athafnamönn-
um í leiðtogasætin en að gjöra byltingar
eða setja einhverjar smáar nýjar bætur
á fúið fyrirkomulag. - En blindni og
hatur halda víða enn um stjórnartauma og
því vofir kreppa, atvinnuleysi og ófriðar-
hætta yfir allri jörð.-----
Vjer íslendingar erum fámennir og af-
skekktir, og ófriðurinn mikli varð oss í
svip fremur til fjárgróða en þrenginga. Sá
gróði hvarf þó von bráðar hjerlendis sem
annars staðar; en illar fylgjur ófriðarins
komust hingað og hurfu ekki með gróðan-
um. Áratugum saman hafði verið boðuð
hjer, sem víða annars staðar, trú á mann-
eðlið, og vantraust á Kristi. »Trúarmeðvit-
undin« svo nefnda var sett í dómarasæti,
Guðs orð lokað niðri í gömlum kistum.
Kristindómsfræðslan var lítilsvirt, en ým-
iskonar fræðslukák átti að skapa nýja og
betri kynslóð, sem afturhvarf og' endur-
fæðing ætti ekki annað erindi til en að
verða til athlægis.
Verklegar framkvæmdir hafa verið stór-
stígar og lífsþægindi hafa aukist stórum
hjá flestum, en ánægjan og guðstraustið
hefir ekki aukist að sama skapi. Miklu
fremur hefir stjetta- og flokkahatur vax-
ið, viðskiftalífið samvtinnast svikum, hjóna-
tryg'ð dvmað, taumlaust nautnalíf með
drykkjuskap og lauslæti vaxið og í för með
því ægileg kynferðisveikindi og allskonar
vandræði.
í f'lestum kaupstöðum og kauptúnum
hefir komist á skipulagður fjelagsskapur
guðleysingja. Og' þótt mikill meiri hluti
þjóðar vorrar telji sig' kristinn, er lotning-
in fyrir skapara himins og jarðar. víða
harla lítil, eins og sjá, má meðal annars
af því að jólahátíðin er svívirt með svalli
og drykkjumannaáflog'um og ekkí er
traustið meira en svo, að þorri manna held-
ur að helgidagavinna sje gróðavegur - - en
fáviska »að lána Drottni«, eða verja fje
til eflingar ríki hans á jörðu. Múhameðs-
menn og heiðing'jar telja sjer sóma að trú-
rækni og lotningu fyrir helgum siðum en
hjer út á íslandi telja svo kallaðir kristn-
ir menn sjer sóma að hæðast að Guðsorði
og öllu heilögu.
Pað eru nýafstaðnar kosningar bæði hjer
í Reykjavík og í öðrum kaupstöðum, menn
skiftust í harðsnúna flokka og' sóttu mál
sín af kappi, en vopnin voru óvíg'ð, og
vopnaburðurinn hefði fremur hæft heið-
ingjum en þeim, sem kenna sig við Krist.
Hræddur er jeg um að þeir hafi verið
fáir, sem fóru með kosningarnar fyrir aug-
lit Guðs í einlægri bæn, til að biðja hann
um að kosningarnar yrðu ekki til þess að
hindra ríki hans með bæjarf jelaginu, held-
ur því til sannrar blessunar. Pyki einhverj-
um það ofmælt, getur hann prófað sjálfan
sig og vini sína í því efni.
Annars er það ekkert einstakt fyrir-
brigði, hitt er venjan að skoða trúna sem
sunnudagaflík eða líkblæju við jarðarfarir,
en láta hana engin áhrif hafa á dagleg
störf og alla breytni, og' hæða þá sem full-
yrða að hamingjuleiðin liggi um Golgata og
þaðan í sterkviðri hvítasunnu til kristilegra
framkvæmda með krossfánann hátt og
bænarandvörp lág.
En hvað eigum vjer þá að segja og' gjöra,
vjer sem sjáum voðann, og' erum því af
spilltu almenningsáliti sett á bekk bölsýnis
og þröngsýnis svipað og Jeremías forðum?
Eigum vjer að leggja árar í bát og' loka
oss inni með trú vora? — Nei, því fer
fjarri. Aldrei er brýnni ástæða til að setja
ekki ljós sitt undir mæliker en á tímum
spillingar og vantrúar.
Jeg býst við að ýmsir heyri orð mín um
útvarpið hjer og hvar um land allt. Sum-
staðar sitja menn margir saman og veita
því eftirtekt sem sagt er. Sumstaðar er