Bjarmi - 01.02.1934, Blaðsíða 11

BJ ARMI
29
sig- ekki við kenninguna, þá hafni þeir. En
þótt þeir hafni, þá skulu þeir ekki halda,
að aðrir trúi ekki’kenningunni í raun og
veru eða alvöru.
Á bls. 233 í »Morgni« stendur þetta: »Jeg
vtnynda mjer, að fæstir íslenskir prestar
fylg'i nú þessari skoðun í orði og enn færri,
ef það er nokkur, jafnvel greinarhöfund-
ur sjálfur, sem geti þvingað s-ig til að trúa
henni við nánari atugmi; og með þessu
ætla jeg ekki að væna neinn um óheilindi.
Og- enn færri munu þeir vera af öllum al-
menning, sem láti sjer nú orðið detta í hug
að trúa slíku.«
En hvað greinarhöfundur byrjar máls-
greinina skemmtilega í samræmi við það,
sem maður fær út úr málsgreininni frá
höfundarins hendi, nefnilega ímyndun.
Hann seg'ir: »enn færri, ef það er nokk-
ur, sem geti þvingað sig« o. s. frv. Og
skömmu síðar: »enn færri meðal almenn-
ings«. Þeir eru enn færri en ekki nokkur.
Hvað eru þeir margir?
Jeg hefði nú látið mjer nægja að kom-
ast niður í ekki neinn og svo látið þá, sem
voru þar fyrir neðan, eiga sig, enda þótt
það hefði getað gert slagorðin fyrir ímvnd-
un minni enn þá stórkostlegri.
Jeg fullyrði — ímynda mjer ekki , að
margir þeir, sem útskúfunarkenningunni
fylgja, hafi fengið sína bjargföstu sann-
færing einmitt eftir nákvæma og ef til
vill sára umhugsun. 1 þessu sambandi
verður maður að athuga það, að útskúf-
unarkenningunni er alls ekki, frekar en
t. d. kenningunni um tilveru Krists, hald-
ið fram af ofstækisfullum æsing', til þess
að hamra í gegn skoðanir, sem maður hef-
ur bitið í sig', af því. að þær eru »aftur-
haldssöm kenning«.
Útskúfunarkenninguna hefur trúaður,
endurfæddur maður gengið inn á, eftir
stranga, já, ef til vill ströngustu baráttu
á leið sinni til fullvissu um Guð og eilífð-
ina. Jeg hef þá trú, að sannleikurinn í
þessu máli fáist betur ef snúið er við einni
setningu í umræddri málsgrein sr. K. D.
og sagt: »nánari umhugsun þvingar mig
til að trúa henni« (þ. e. útskúfunarkenn-
ingunni), í stað þess að segja: »(ef það er
nokkur) sem geti þvingað sig til að trúa
henni við nánari umhugsun«.
Sá, sem virkilega hefur lent í baráttv.
út af eilífðarspurningunum, hann veit havð
jeg á við. Hann veit. að undanfari full-
vissu er barátta. Hvað er barátta? Er það
ekki umhugsun, og' það mjög kröftug um-
hugsun, um spurningu eftir spurningu,
sem kemur upp í hugann? Er Guð til?
Hvað er Guð? Hvað virðist yður um Krist?
Því lengra sem kemur út í baráttuna,
því persónulegri verður hún. Hún fer að
snúast um manninn sjálfan, ástand hans
og horfur, samband við Guð og: eilífðar-
vonir. Maðuiúnn finnur, að hann er sjálf-
um sjer ónógur og syndum hlaðinn með
syndugu eðli. Hver er svo fyrsta krafan,
sem kristindómurinn leggur á slíkan
mann? Hún er: Snú við og ger iðrun!
I ljósi þessarar kröfu byrjar svo hinn
stríðandi maður að meta sjálfan sig. Það
er við það mat, sem hann finnur hvað muni
bíða hans -sjálfs. Það er, hann kveður
dóminn fyrst upp yfir sjálfan sig', með
samþykki þeirrar samvisku, sem átt hef-
ur í baráttu. Nú finnur maðurinn, að
hann þarf á frelsara að halda. Úrslit
þeirrar baráttu verða þau, að fagnaðar-
boðskapurinn um að sá, sem tekur á móti
Kristi Jesú, hefur ti-ygt sjer eilífa lífið,
hvernig sem það er svalai- hjarta hans.
Sú staðfasta trú, sem maðurinn öðlast eftir
þessa umhugsun, verður lifandi jáfning,
eins og hjá Marteini Lúther, er hann seg-
ir í trúarskýring sinni á annari grein trú-
arjátningarinnar: Jeg' trúi því, að JESÚS
KRISTUR, sannur Guð, af föðurnum
fæddur frá eilífð, og sannur maður, fædd-
ur af Maríu meyju, sje minn Drottinn,
sem mig glataðan mann og fyrirdæmdan
hefur endurleyst, friðkeypt og frelsað ... .
o. s. frv, Frh.