Bjarmi - 01.02.1934, Side 10

28
B J ARMI
um frá því fyrst að farið var að boða hann
og er honum jafn ófráskiljanleg og' aðrar
kenningar hans. Frá fyrstu var einmitt
áherslan lögð á, þann fagnaðarboðskap, að
fyrir rjettlætisverk Krists hafi rjettlæting
feng'ist til banda hinum fyrirdxmdu (Róm.
5, 8.) sem vildu trúa (Róm1. 5, 1.) og- að
í stað launa syndarinnar, sem er dauði,
fáist líf fyrir samfjelagið við Krist Jes-
úm. (Róm. 6, 23.).
Ennfremur má benda á nokkra staði sem
sýna að þessi kenning hafi verið talsvert
þung á metaskálunum í hinni fyrstu
kristni (t. d. 1. Kor. 1, 18; 6, 9; Gal. 6, 8;
Fil. 1, 28; 3, 18—19 a; Kol. 1, 21—22;
2. Pess. 1, 9; 2, 10.).
Þessir staðir sýna að þessi kenning hefur
verið kennd í hinni fyrstu kristni.
Þessar tilvitnanir allar tek jeg úr brjef-
um, sem viðurkennd eru að vera eftir Pál
postula. Jeg gjöri það með vilja.
Það eru til ýmsir menn sem með mikl-
um fögnuði grípa frásögn Páls postula í
2. Kor. 12, 2—4 til sönnunar og saman-
burðar við sálarfræði og' sálarannsóknir.
Þessi frásögn er um þann atburð, er hann
var hrifinn í hinn andlega heim.
Jeg efast ekki um g'ildi og sannleika þess-
arar frásagnar. Ilún sýnir mjer hversu
Páll lifði algjörlega í trúnni og hversu hann
var leiddnr af andanum, er opinberaði hon-
um leynda hluti. Maður getur víðar í brjef-
um Páls fundið þetta sama, hversu hann
ei' algjörlega helgaður maður.
En andinn sem hreif Pál til hins æðri
heims opinberaði honum fleira en dýrð
Paradísar. Við skulum t. d. sjá Róm. 9,
1 3.: Jeg tala sannleika í Kristi, jeg lýg
ekki, samviska mín vitnar það með mjer,
upplýst af heilögum anda, að jeg hefi
hrygð mikla og sífelda kvöl í hjarta míuu,
því þess mundi jeg óska, að rnjer væri
sjálfum útskúfað frá Kristi til heilla fyrir
bræður mína; ættmenn mína að holdinu.«
Við sjáum alvöruna í þessu. Samviska
hans vitnar, upplýst af heilögum anda, ao
hann hefur hrygð í hjarta. Það er þungi
hrygðarinnar, er hann fær að sjá og
skynja (að svo miklu leyti sem hægt er),
hina hræðilegu alvöru þessara orða. Hann
staðfestir alvöruna með skírskotunum til
andans, sem er opinberari leyndra hluta.
Það er ekki kastað fram af ónógri umhugs-
un, nei; það er vottað af þeim anda, sem
rannsakar allt, jafnvel djúp Guðs (1. Kor.
2, 10.).
Aðeins á einum stað hjá Páli standa orð-
in, að engin fyrirdæming sje til, en sið-
ari bluti greinarinnar útilokar alveg að
Páll haldi því fram. Staðurinn, sem jeg
á við, er Róm. 8, 1. Þar stendur: »Svo er
þá engin fyrirdæming til - fyrir þá, sem
tilheyra Kristi Jesú.«
Það geta allir skilið, hvað átt er við með
versinu öllu, en sje síðari hlutinn tekinn
burt, kemur augsýnilega í ljós hugsun,
sem er fjarskyld því, sem fyrir postulan-
um vakir.
Það, sem jeg vildi gert hafa með því,
sem að framan er ritað, er að sýna fram
á það, að útskúfunarkenningunni hafi ver-
ið haldið fram í frumkristninni; en hvað
er kristindómur, ef ekki það, sem hinir
fyrstu boðuðu?
öðru máli er að gegna með álit nútíma-
mannsins. Hann hefir sínar eigin skoðanir
á þessum málum, og hann getur afneitaö
hinum ýmsu kenningum kristindómsins,
en hann hefir engan rjett til að krefjast
þess, að hinar fyrstu kenningar kristin-
dómsins sjeu teknar burtu og hans eigin
skoðanir settar í staðinn. Kristindómur-
inn hefur sínar kenningar fastskorðaðar,
og það er ekki annað fyrir menn að g'era,
en að velja eða hafna, en ekki að breyta;
því sú kenning, sem kölluð er kristni, er
kenning' út af fyrir sig, eins og t. d. kenn-
ingar hinna ýmsu spekinga, og það hefur
enginn frekar leyfi til að breyta honum
en t. d. einhverri kenning einhvers spek-
ings, og segja svo, að kenningin, þannig
breytt, sje hin rjetta kenning. Sætti menn