Bjarmi - 01.11.1968, Blaðsíða 7

ella ætti hann á hættu að missa
stöðuna. Var kristniboðunum
lengi meinað að vinna að boð-
un trúarinnar utan stöðvar-
innar.
Árið 1955 er Ingunn Gísla-
dóttir vígð og fer til Konsó.
Komst hún á leiðarenda í ágúst
sama ár, og hafði ferðin verið
einkar erfið frá Addis Abeba.
Kristniboðinn hefur reist eitt
hús á lóð þeirri, sem starfið
hefur fengið til umráða, og býr
hann fyrst um sinn í því húsi,
en síðar verður það sjúkraskýli.
Þá er stórt skólahús í smíðum.
Auk komu Ingunnar er það
helzti viðburður ársins, að sr.
Felix framkvæmir fyrstu vígsl-
una, er hann gifti kennarann á
stöðinni og unnustu hans,
kristna stúlku.
Seiðmaðurinn frá Dokottó.
Starfsmenn munu hafa verið
tveir þetta ár, kennarinn og
prédikari, sem starfar þó hálf-
an daginn með hjúkrunarkon-
unni. Árið eftir eru þeir orðnir
fjórir. Þeir vinna við skólann,
sjúkraskýlið og að prédikunar-
störfum. Einn gleðilegasti við-
burður þessa árs og sá, sem oss
hér heima verður einna eftir-
minnilegastur, er koma seið-
mannsins Barrisja Germó á
kristniboðsstöðina, er hann bað
kristniboðann að hreinsa seið-
kofa sinn og hann tók að fylgja
Kristi. Barrisja var einn vold-
ugasti seiðmaðurinn í þorpinu
Dokottó, og vakti það mikla at-
hygli og nokkurn ugg meðal
fólksins, er hann sneri baki við
sið feðranna, opinberlega, fyrst-
ur manna í Konsó, og hóf að
tilbiðja Krist. Barrisja hafði
verið seiðmaður í átta ár og
hafði fórnað illu öndunum um
þrjátíu dýrum á þeim tíma.
Hjónin Margrét Hróbjarts-
dóttir og Benedikt Jasonarson
eru vígð kristniboðavígslu á al-
menna mótinu í Vatnaskógi ár-
ið 1957, og fara þau utan sama
ár, koma til Konsó í ágúst og
hefjast þegar handa við köll-
unarstarf sitt. Sr. Felix Ólafs-
son og kona hans komu heim
snemma árs 1958. Á samkomu,
sem haldin er í Reykjavík til
að fagna þeim, skýrir hann
m. a. frá þvi, að sunnudaginn
síðasta, sem hann dvaldi í
Konsó, hafi hann skírt fyrsta
Konsómanninn til kristinnar
trúar. Þessi dagur var 5. janúar
1958. Þá skirði hann Korra
Hadaya, ungan pilt frá þorpinu
Bedengeltú, sem er örskammt
fi'á kristniboðsstöðinni. Við
sama tækifæri fermdi hann
Adane, sem einnig var ungur
að árum. Adane er ekki Konsó-
maður að uppruna, en kom til
Konsó í heimsókn til bróður
sins á sínum tíma og ílentist
þar. Hann var áður skirður í
koptisku kirkjunni, en hallaði
sér mjög að kristniboðunum og
kaus sjálfur að fylgja evangel-
iskum mönnum. Það hefur ver-
ið sr. Felix mikil gleði að fá að
framkvæma þessa athöfn, áður
en hann fór heim til íslands,
enda höfðu þau hjónin haft löng
og náin kynni af þessum piltum.
Korra kallar sig nú Jóhannes.
Þeir hafa nýlega lokið námi í
norska kennaraskólanum i Irg-
alem og hófu kennslu í Konsó
nú í haust, en þeir höfðu einn-
ig kennt áður í Konsó. Báðir
hafa þeir reynzt góðir náms-
menn, einkum þó Adane. Hann
hefur skarað fram úr jafnöldr-
um sínum.
Stofnaður söfnuður.
Þá ber það við þetta sama ár,
að stofnaður er formlega krist-
inn söfnuður í Konsó. Starfið
var sífellt að aukast, og þótt
stofnendur safnaðarins hafi
verið fáir, hefur það án efa ver-
ið starfinu til góðs, að svo fljótt
var hafizt handa um formlega
safnaðarmyndun. Seint á ár-
inu eða 5. desember 1958,
skrifar Benedikt Jasonarson
frá Konsó. Er auðséð, að hann
fagnar yfir því að geta sagt
góðar fréttir. Hann segir m. a.
í bréfinu:
,,Ég get ekki stillt mig um
að setjast við skriftir. Það hef-
ur svo margt markvert skeð,
síðan ég skrifaði síðast. Ég tel
það fyrst, sem markverðast er.
Átjánda dag hildarmánaðar
1951 (skv. eþíópsku timatali)
eða 21. nóvember 1958, vorum
við saman komin sex hér inni
í stofunni hjá okkur. Það var
fimmtudagskvöld, en það kvöld
hef ég biblíulestur með starfs-
mönnunum, Þetta kvöld var að
því leyti sérstætt, að það var
ekki aðeins biblíulestur, heldur
jafnframt stofnfundur skipulegs
safnciðar í Konsó, og stofnfund-
inn sátu þrjú af hvorum litar-
hætti, hvítum og svörtum, Asfá,
kennari, Dinbaro, aðstoðarmað-
ur Ingunnar, og Birrú, nýi pré-
dikarinn, og svo við þrjú,
hverra nöfn ég þarf ekki að
nefna. Er við höfðum hugleitt
Guðs orð saman, beðið og sung-
ið eins og venja er á fimmtu-
dagsstundum, töluðum við um
það skref, sem við værum að
stíga, hvað fælist í því og hvers
vegna væri bezt að stíga það
nú, þótt við værum fá. Engu
okkar duldist nauðsyn þess. Við
IIJAKM) 7