Bjarmi - 01.11.1968, Page 10

I ......
ÞAÐ SEM
GAMLA KLUKKAN
KUNNI
FRÁ AÐ SEGJA
>f
Eítir H. A. Tandberg
ofursta
Góða, gamla klukka! Æ, hvað
þú vekur margar minningar —
minningar, sem við eigum nú
bara tvö saman.
1 meira en hálfa öld hefur þú
nú gengið þinn gang, trúföst og
söm við þig. Og þú gengur enn
þá. Slátturinn er svolitið ójafn,
eins og hjarta mitt, stundum
þungur og erfiður, stundum
leikandi léttur, rétt eins og þú
værir komin upp á fjallstind
eftir erfiða göngu og kastaðir
mæðinni, eða eins og þú dveldir
við minningar, sem ollu því, að
þú titraðir af harmi eða hopp-
aðir af gleði.
Þú hefur enda reynt sitt af
hverju. Veröldin fyrir utan
hrjáði þig ekki, það er nú svo.
Þú gekkst þinn gang og lézt
ekki truflast af miklum heims-
viðburðum, þegar flugvélar
drundu og sprengjur féllu eins
og regn. Það hafði engin áhrif
á þig.
Þinn heimur var lítið, fátækt
heimili, þar sem þú varst brúð-
argjöf hana ungum elskendum,
sem ætluðu að stofna þar heim-
ili. Sá heimur var þitt ríki.
Enda stjórnaðir þú eins og svo-
lítill einvaldur. Ákvaðst, hve-
nær menn skyldu rísa úr rekkju
og ganga til náða, og eins hve-
nær menn skyldu koma og fara.
Æ, gamla og góða klukka!
Hljómandi slög þín boðuðu
komu jólakvöldsins í meira en
50 ár. Þú hefur verið vitni að
komu lítilla mannssálna í þenn-
an heim, verið vitni að miklum
og litlum áhyggjum þeirra,
blandað geði við þær með góð-
látlegu tikk-takki þinu langar
vökunætur og séð augu þeirra
bresta í dauðanum.
,,Já, það væri víst sitt hvað,
sem þú kynnir frá að segja,“
andvarpaði ég á hljóðri nætur-
stund, þegar ég hlustaði á in-
dæiu höggin þín. Og hvernig
sem á þvi stóð, þá varð skyndi-
lega eins og tikk-takk og öll
einkennilegu aukahljóð klukk-
unnar yrðu að skiljanlegum
orðum, sem tóku að bregða
upp, á þessari hljóðu nætur-
stund, hverri myndinni af ann-
arri frá löngu liðnum dögum,
eins og óstöðvandi straumur:
,,Já, ég get víst sagt frá, en
það verða að mestu gamlar,
fölar myndir úr heimi bernsku
þinnar. Ég veit, að nú ert þú
kominn á þann aldur, þegar þú
dvelur gjarna í þeim heimi,
hinni glötuðu paradís bernsku
þinnar. Tikk-takk!“
Ég sé hana enn þá fyrir mér,
ungu móðurina, þegar hún lá
á hnjánum við vöggu frum-
burðar síns og helgaði hann
Guði. Og ég minnist hennar
síðar, kvöldstundina, er hún sat
við gluggann með barnið í
skauti sér, syngjandi Síons-
söngva. Sérstaklega er mér í
minni kyrrlátt vetrarkvöld í
ljósaskiptunum. Tunglið skein,
stórt og skýrt, og stjörnurnar
tindruðu svo bjart á bláum
himinboganum. Móðirin unga
fór að syngja:
f landi himinsins þarna fyrir
handan er kærleikshátíð, sem
varir um eilífð, þar sem Jesús
er konungur og prestur okkar
og allra hinna heilögu Guðs.
Ó, hugsa sér, hvílíkt landið er
þarna fyrir handan.
„Segðu okkur, mamma, segðu
okkur frá himnurn," sagði litla
barnið. Og svo sagði hún frá
þessu dásamlega landi, og það
var eins og augu barnsins ljóm-
uðu í kapp við stjörnurnar úti
í vetrarkvöldinu. Tikk-takk.
Ég minnist einnig þeirra
tíma, þegar svartar bárur sorg-
arinnar skullu á þessu litla
heimili. Enn finnst mér ég sjá
þjakaða móðurina á sjúkrabeð
sinum, þegar hún kallar á litla
drenginn og biður hann að
syngja sönginn, sem hafði orð-
ið henni til huggunar svo oft.
Og barnið sezt á lítið skammel
við rúmið og syngur huggunar-
söng móður sinnar með mjórri
röddu:
Vinaraugu líta þig frá háum
himni. Sérðu brosmilt augað,
vertu hljóður, hvers óskar þú
framar? — Ef þú grætur, tel-
ur hann tárin. Kvartir þú, er
hann nálægur þér. Hann læknar
allt, sem hefur þig sært, vertu
hljóður, hvers óskar þú framar?
Tárin streymdu óhindrað nið-
ur fölar kinnarnar, en samt
brosti hún hreinu, fallegu brosi
og þrýsti að brjósti sér litla
sveininum, sem sjálfur var með
augun full af tárum.
En ég var ekki aðeins vottur
að sorgum heimilisins. Ég geymi
svo margar fagrar minningar
um sólbjarta daga, þótt oft væri
þröngt í búi á árunum, sem lið-
in eru. Tikk-takk.
#
Di’engurinn óx úr grasi, en
hjarta hans var ekki eins hreint
og áður. Og Síonssöngvar, sem
mamma söng, voru ekki fram-
ar gleði hjarta hans. Aðrir tón-
ar höfðu fundið hljómgrunn i
hjarta hans. Æsandi tónlist
heimsins togaði í hann. Fleiri
höfðu áhrif á hann en móðir
hans, og hlið bernskuparadísar-
innar lokuðust að baki hans.
Mamma var með á nótunum,
og hjarta hennar var eins og
opin und. Hún talaði raunar
ekki mikið við drenginn um
Guð, en þeim mun meira talaði
hún við Guð um drenginn, eins
og einungis móðir getur gert i
kvöl sálar sinnar og ótta vegna
barnsins síns. Hún átti bæna-
altari í horninu, þú manst víst
eftir því: Það var hennar allra-
helgasta. Þangað fór hún með
öll áhyggjuefni sín.
Hún sakfelldi ekki son sinn.
IO nJARMI