Bjarmi - 01.11.1968, Qupperneq 17

inn, þar sem Gísli hafði beðið mig að tala á sunnudags samkom-
unni. Á mánudag vann ég í sjúkraskýlinu, sem ég og gerði dag-
inn sem ég kom, laugardag. Við hófumst. þá handa óðar en ég
kom og höfðum lokið skurðaðgeröum um hádegi. Bæði Kjellrún
og Áslaug aðstoðuðu okkur. Áslaug er nálega alltaf með mér á
skurðstofunni, og þarf ég þá engar áhyggjur að hafa af undir-
búningi fyrir aðgerðir. Margrét hefur einnig boðizt til að aðstoða
á sjúkrahúsinu. Nú er verið að koma á mæði'a- og ungbarna-
skoðun, sem hún mun sjá um.
Síðasta bréf frá Jóhannesi er dagsett 3. nóv. — sunnudag:
Hér var í dag svokölluð mánaðarsamkoma og í kvöld kvöld-
máltíðarsamkoma fyrir safnaðarfólk hér og í söfnuðunum í ná-
grenninu. Kirkjan var þétt setin, og margir sátu fyrir utan kirkj-
una, sennilega um 500 manns. Benedikt lagði út af fyrstu vers-
unum í fjallraiðunni. Var það langt mál en vel undirbúið og náði
sínu marki. — Við Áslaug hétum því í dag að reyna framvegis
að fara út í þorpin um helgar, þegar ég á ekki að tala hér. Það
er óþarfi, að fjórir til fimm prédikarar séu hér í kirkjunni og
hlusti hver á annan til skiptis, þegar vöntun er svo brýn á mönn-
um, sem eru það vel að sér í Guðs orði, að þeir geta flutt það.
1 bréfi, sem skrifað var nokkru fyrr, segir: — Ég fékk kvaðn-
ingu frá heilbrigðismálaráðuneytinu og var óskað að ég kæmi
til viðtals. Erindið var að spyrja mig, hvort ég mundi fáanlegur
til að taka aftur við fylkislæknisstöðunni í Sídamó. Ég vísaði
spurningunni fi'á mér, sagðist vera ráðinn og að Kristniboðssam-
bandið staðsetti mig. Hann vildi samt vita, hvort ekki væri tek-
ið tillit til persónulegra óska. Ef ég vildi taka stöðuna, þá vildi
hann tala við Kristniboðssambandið. Ég lét í ljós, að við vildum
ógjarna flytja frá Gidole, yfirgefa sjúkrahúsið.
Einlægar kveðjur til kristniboðsvina frá Áslaugu og Jóhannesi.
Fi’amh. af bls. 15:
anum, auk þess sem hann vann að ýmsu hér innanhúss. Ég byrj-
aði líka fljótlega að hjálpa til á sjúkrahúsinu og taka þátt í
kvennastarfinu. Við höfum saumafundi fyrir konur tvisvar i viku.
Auk þess fer ég einu sinni í viku út í eitt af þorpunum með
bibiíukonunni. Kennum við þeim þá handavinnu og kristinfræði.
Þessar ferðir finnst mér alveg sérstaklega ánægjulegar, því þarna
kynnist maður fólkinu við þeirra eigin aðstæður og fær einhvern
veginn betra samband við það. Biblíuskóiinn byrjaði nokkru eftir
að við komum, og er alveg furðulegt, hvað Benedikt komst fljótt
inn í málið aftur og yfirleitt inn i allt starfið. Hann tekur líka þátt
í safnaðarstarfinu, sem er mjög umfangsmikið og vandasamt.
Safnaðarmeðlimir hér í Gidole eru nær 7 þúsundum, kirkjur víðs
vegar um héraðið eru 74, með yfir 100 öldungum og enn fleiri
díakónum. Fjöldamargir staðir biðja um kennara og prédikara,
en við höfum ekki nærri nógu marga til að senda. Vandamálið
hefur verið og er enn: „Uppskeran er mikil, en verkamennirnir
fáir, biðjið því heira uppskerunnar, að hann sendi verkamenn
til uppskeru sinnar.“ Gleðileg jól í Jesú nafni, og blessunarríkt
nýtt ár.
EJVIV
FllA koxsó
Konsó, 7. nóv. 1968.
Kæru kristniboðsvinir.
Það var á sólfögrum degi, ein-
um þessara heitu daga, sem við
í Konsó höfum ógrynnin af á
ári hverju, svo að þið í frosti
og kulda heima mættuð vel öf-
unda okkur af. Upp veginn kom
stór hópur fólks, og fremstir
fóru tveir stæltir karlmenn, ber-
andi mann á sjúkrabörum. Ég
taldi yfir 60, og er það stærsti
hópur, sem ég hef séð koma í
fylgd með sjúkum. Ég gat ekki
stillt mig um að spyrja eftir
ferðum þeirra. Þeir voru komn-
ir langt að úr fjarlægu seli, og
vinurinn þeirra sjúki hafði dott-
ið ofan úr háu tré og hrygg-
brotnað. Meðan Elsa rannsak-
aði sjúklinginn, stóð fólkið
kveinandi og æpandi fyrir utan.
Meiðslin reyndust mjög alvar-
leg og litil von um bata. „Hann
verður að liggja lengi, og senni-
lega getum við ekki læknað
hann“, sagði Elsa, „en við get-
um að minnsta kosti linað þján-
ingar hans.“ Þögn sló á hópinn,
— þeir skildu, hvað fyrir lá,
enda ekki i fyrsta sinn, sem
slíkt slys dregur til dauða. Nú
hófust háværar samræður, sem
lauk með því, að þeir lyftu
lemstruðum líkama mannsins
aftur upp á sjúkrabörurnar og
skunduðu sem skjótast sina leið.
Fortölur og bænir megnuðu
ekki að hefta för þeirra, og Elsa
leit til mín döpur í bragði. Hún
vissi sem ég, að nú myndi leið-
in liggja til töframannsins i Vol-
anta. Það er einn hinna stóru,
sem enn eru við lýði og láta
margt illt af sér leiða. Mér var
ríkt í huga sams konar atvik,
sem gerðist ekki alls fyrir löngu.
Maður, sem lamazt hafði við
Framh. á bls. 19.
BJABNI 17