Bjarmi - 01.11.1968, Page 20

Fra heimsborg til ^ara veraldar
Framhaldssaga um Georg Williams, stofnanda K.F.U.M., eftir Sverre Magelssen
1 síðaslu tbl. var þar komiS frá-
sögninni aS lýst var lífi og hátt-
tini sumstarfsmanna í fyrirtæki
|>ví, scni Ceorg ItnfS'i ráSiS sig
lijá. I*á var og sagt frá því, er
fyrsti vísir kristilcgs félags-
starfs og samfclags hófsl þar
nieS kynnum Georgs og trúaSs
pilts, seni vann þar.
þvottakonu“, og auk þess voru þeir ekki vanir
að vera inni á þeim tíma, sem Georg ræddi um.
— Gott og vel — þið skuluð fá herbergið, en
ekki mínútu fram yfir það, sem samið er um!
Síðan hófu vinirnir tveir bænabaráttu sína fyr-
ir félögum sínum.
Georg var önnum kafinn.
Hann var tíður kirkjugestur. Það leið ekki á
löngu, þar til hann átti sinn fasta sess á þeim
mörgu stöðum, sem hann sótti. Og hann sat ekki
og svaf. Hann fylgdist með af lifandi áhuga.
Hann hafði bók, sem hann skrifaði í það, sem
hann heyrði. Síðan rakti hann ræðurnar í hug-
anum um kvöldið, áður en hann sofnaði. Og hon-
um fannst hann stöðugt læra meira og meira,
eftir því sem vikurnar liðu. Kristinn persónu-
leiki tók að mótast, án þess að hann vissi af því
sjálfur. Á þessum árum lagði hann grundvöll
allrar framtíðar sinnar og starfs í guðsriki.
Hann fór ekki á samkomurnar til þess eins að
þiggja. Hann var sjálfur trúboði. Hann fékk
marga aðra með sér. Áður en langt um leið, voru
þeir einungis fáir, sem höfðu ekki komið oftar
en einu sinni á samkomur með Georg. í hvert
sinn, sem hann hafði verið á samkomu, skrifaði
hann niður nöfn þeirra, sem hann hafði fengið
með sér. Dagbók hans varð brátt full af slíkum
nafnalistum.
Þetta var algerlega nýtt og óþekkt hjá Hitch-
cock og Rogers. Það var staðreynd, að sífellt
fjölgaði þeim, sem farið höfðu á kristilegar sam-
komur. Ef nánar var aðgætt, hver ástæðan væri,
kom fljótlega í ljós, að hana mátti rekja til
tveggja ungra manna, sem aldrei þreyttust á að
bjóða öðrum piltum með sér.
Eini frídagurinn, sem Georg átti í vikunni,
var sunnudagurinn. En hann var líka notaður
vel. Strax stundarfjórðung yfir sjö á morgnana
var hann vanur að sækja bænasamkomu mðri
í Woodbridge. Síðan tók hann alltaf þátt í stærri
bænasamveru í einni kirkjunni kl. 9—10. Þá var
að sækja guðsþjónustuna. Eftir hádegið var hann
sunnudagaskólakennari. Síðan aftur til Hitch-
cock í te, og svo enn af stað á bænasamkomu.
Og hann lauk deginum með þvi að fara á kvöld-
samkomu til þess hlusta, hlusta — og læra.
— Góður dagur! skrifar hann í dagbókina.
Mörgum okkar dytti sjálfsagt í hug að mót-
mæla slíkri dagshögun á ,,hvíldardegi“. Á þess-
um árum var sunnudagurinn eini dagurinn í vik-
unni, sem Georg hafði tækifæri til að hlusta á
kristilega boðun. Það var lika eini dagurinn, er
hann gat sjálfur tekið virkan þátt í kristilegu
starfi. Og við vitum, eftir því sem læknarnir
segja, að dauðþreyttur verkamaður getur oft
hlotið hvíld í því að fá að starfa við eitthvað
allt annað en það, sem hann fæst við að jafnaði.
Þannig var Georg áreiðanlega einnig farið.
Sunnudagurinn varð honum sannur hvíldardag-
ur. Hann mátti setjast niður og hlusta á boðun
Guðs orðs — og taka sjálfur þátt í starfi kirkj-
unnar — og öðlast þannig hvíld og jafnvægi, sem
hann þarfnaðist í erilsömu hversdagslífi í verzl-
uninni.
Nú var Georg óvenjulegum hæfileikum gædd-
ur. Hann hafði sérlega mikið starfsþrek. Hann
var sterkur og hraustur, og aldrei virtist hann
þreytast í höfðinu. Það var sem hann geislaði af
lífsþrótti. Þess vegna varð hann svo afkastamik-
ill sem raun bar vitni.
Sunnudagaskólinn var það fyrsta, sem hann
tók ástfóstri við. Enginn í kirkjunni hafði eins
fjölmennan bekk og Georg. En enginn af kenn-
urunum lagði heldur eins mikið á sig og hann.
Börnin í sunnudagaskólabekknum voru úr
nokkrum fátækrahverfum niðri við Thempsá.
Georg varð brátt kunnugur þar í hverfunum. Ef
einhvern vantaði í sunnudagaskólann, fór hann
alltaf heim til hans. Hann var liðugur eins og
köttur og hljóp upp næstum lóðrétta stigana í
gömlum kumböldunum. Barnaraddir heyrði hann
fyrir innan flestar dyrnar. Þótt fjölskyldumar
ættu einatt ekki málungi matar, þyrftu þær ekki
að kvarta yfir barnleysi.
Georg barði óhikað á dyrnar.
Fólkið opnaði gætilega, og var hann þá fljót-
ur að setja fótinn á milli stafs og hurðar. Oft
fóru fram ákafar samræður gegnum dyragætt-
ina stundarkorn. Fólkið var alls ekki alltaf á því
að hleypa honum inn. Annað hvort þótti því nóg
um djarfmannlega áleitni hans eða það blygðað-
ist sín fyrir að láta þenna unga og snyrtilega
mann sjá, hve sóðalegt og óvistlegt væri um að
litast hjá þeim.
En Georg var snillingur að tala sínu máli. Það
20 BJARMI