Bjarmi - 01.11.1968, Qupperneq 21

kom varla fyrir, að honum væri stuggað í burtu.
Og svo flutti hann hugvekju fyrir þessum fátæku
og oft barnmörgu fjöiskyldum. Áður en hann
fór, lofaði hann að koma aftur næsta sunnudag
og sækja börnin í sunnudagaskólann. Og þá urðu
þau að vera tilbúin á tilsettum tíma! Já, já, þau
lofuðu þvi. Og Georg var barnavinur — börnin
elskuðu hann.
Síðan lá leiðin áfram upp í næsta stigagang.
Þegar Georg hafði barið á fyrstu dyrnar, sem
hann kom að, kallaði gróf rödd: — Kom inn!
Og hann gekk inn.
Herbergið var lágt undir loft og fullt af tóbaks-
reyk. Fjórir fullorðnir menn sátu við borð und-
ir óhreinum glugganum og spiluðu á spil. Þeir
voru allir Irar. Georg taiaði einarðlega við þá.
Þeir reyndu að afsaka sig með því, að þeir hefðu
hlýtt messu um morguninn. En þegar hann hafði
kvatt þá, sátu þeir eftir þögulir og sýnilega
snortnir.
Einn vina Georgs sagði um hann síðar:
— Hann gat verið ástúðlegur eins og móðir
við börnin, en hann var hugaður sem ljón við
þá, sem rufu hvíldardagshelgina.
Margt undarlegt kom fyrir hann þarna í fá-
tækrahverfunum. Smám saman vaknaði með
honum löngun til þess að gera eitthvað meira
fyrir vini sína þarna. Hann komst að raun um,
an enn hafði hann nokkurn tima aflögu, sem
hann varð einnig að verja til starfa í guðsríki.
Bi’átt fór svo, að hann var ekki aðeins að verki
í sunnudagaskólastarfinu. Nú fór hann að tala
dálítið sjálfur. Georg varð aldrei neinn ræðuskör-
ungur í venjulegum skilningi. En vitnisburðir
hans bái'u vott um innri þörf og gleði. Og það
sannfærði menn og vakti virðingu þeirra. Hann
var baráttumaður í eðii sínu og kunni því bezt
við sig í fremstu víglínu. Það var því eðlilegt,
þegar hann skyldi kjósa sér starfssvið, að fyrir
valinu yrðu nokkur hverfi í skuggalegasta og
fátækasta hluta Austur-Lundúna.
Þangað hélt hann eftir hádegið á hverjum
sunnudegi. Hann var óhræddur að fara þangað
inn, sem eymdin var mest. Einmitt þar fann
hann sér verkefni. Engir aðrir fóru þangað með
orð Guðs. Hann hélt samkomur sínar í húsagörð-
unum eða inni í fátæklegum stofunum. Þar vitn-
aði hann fyrir mörgu ógæfufólki, sem var fallið
í synd og spillingu. Og mörgum varð hann til
hjálpar. Og aldrei kom það fyrir, að neinn gerði
honum mein.
Þannig óx starf hans, er tímar liðu. Og mest-
ar urðu annirnar á sunnudögum. Að lokum var
svo komið, að hann átti naumast nokkra hvíldar-
stund. Nú hóf hann sunnudagaskólastarf á
morgnana. Síðan talaði hann fyrir litlum hópi
fátæklinga á Husbord Street eftir hádegið, og
um kvöldið hélt hann útisamkomu í Duck Lane.
Auk þess tók hann þátt í mörgum bænasamkom-
um, fór í húsvitjanir í nokkur gömul hreysi í
Paddington Green og leitaði uppi þau börn, sem
ekki höfðu komið í sunnudagaskólann þann dag-
inn. Hinn ungi Georg átti sannarlega ekki að
stirðna af iðjuleysi.
En Georg ástundaði engan einhliða sunnudags-
kristindóm. 1 vikunni voru sex virkir dagar, og
þeir voru allir einnig vel notaðir. Hann gerði sér
vel ljóst, að fyrsta verkefnið og það, sem stóð
honum næst, var í fyrirtækinu meðal starfs-
bræðra hans.
Þeir voru nú tveir kristnir vinir í verzluninni.
Ábyrgðartilfinningin gagnvart öllum hinum fé-
lögunum varð æ sterkari hjá þeim. Uppi á litla
loftherberginu hittust þeir á hvei’jum degi og
báðu saman. Þeir höfðu einlæga og raunsæja
trú á bæninni. Og sennilega hefur sjaldan verið
háð eins skipuleg bænabarátta og þeir háðu. Þeir
rituðu skrá yfir félaga sína, sem þeir ætluðu að
biðja fyrir. Þeir nefndu þá á nafn og báru þá
þannig fram fyrir Guð.
Samt var þetta ekki skipulagið tómt. Það voru
brennandi hjörtu, sem báru fram bænirnar. Og
þeir þráðu þann dag, er Guð svaraði þeim.
Þeir efuðust ekkí um það andartak, að Guð
mundi svara þeim.
Guð svarar.
Orðrómurinn breiddist út í fyrirtækinu.
Það var ekki laust við, að sumum léki foi’vitni
á að vita, hvað þeir hefðu eiginlega fyrir stafni
félagarnir tveir þarna inni í herberginu þennan
ákveðna hálftíma. Þegar þeir spurðu, var þeim
svarað, að þeir hefðu „bænastund“. Fyrir þeim
flestum var þetta óþekkt hugtak. Þeir höfðu
gleymt að biðja.
En það var ekki aðeins forvitni hjá þeim öll-
um. Þeir voru sumir, sem fóru að hugleiða meira
en áður afstöðu sjálfra sín til Guðs. Gat verið,
að þessir tveir piltar hefðu rétt fyrir sér? Ættu
þeir einnig að taka að biðjast fyrir og það sem
fyrst? Þeir komu og spurðu, hvort þeir mættu
vera með þeim. Georg og vinur hans áttu mörg
og mikilvæg samtöl við þessa pilta.
Síðan stækkaði hópurinn. Litla herbergið varð
brátt of lítið. Þeir urðu að fara til félaganna og
beiðast þess að fá lánað stærra herbergi. Það
var höfð atkvæðagreiðsla um herbergið, sem
þeir báðu um, og meirihlutinn mælti með því, að
„hinir heilögu“ fengju það lánað á ákveðnum
tíma dagsins. Fyrr en varði fylltu þeir einnig
þetta herbergi.
Þetta voru gleðilegir tímar. Og þó var róður-
inn oft þungur hjá Georg. Allt þetta snart hcmn
mjög djúpt. Bænabaráttan vegna félaganna her-
tók hann. Stundum fannst honum, að eitthvað
væri það innra með sér, sem væri að því komið
að springa. Hann hafði höfuðþyngsli, og erfitt
reyndist að festa svefn á kvöldin. Stundum sviptu
tilfinningarnar hann öllum mætti. Hann átti til
BJARMI 21