Bjarmi - 01.09.1969, Blaðsíða 17

^ra heimsborg til ^ara veraldar
Framha!dssaga um Georg Williams, stofnanda K.F.U.M., eftir Sverre Magelssen
Georg Williams sá daglega mik-
inn skara verzlunarfólks og
verkamanna streyma til vinnu
sinnar í Lundúnum. Honum var
oft liugsað til þess, livílíkir
möguleikar vœru þar til kristi-
legs starfs. Fékk liann vini sína
í lið með sér, og 6. janúar 1844
stofnuðu tólf ungir menn fyrsta
K.F.U.M.-félagið í heiminum.
Formaðurinn, James Smith, gat ekki komið á
fyrstu fundina. Það var ekki nema eðlilegt, að
Georg yrði forystumaðurinn í hópi þeirra og
stjórnaði fundi, þótt hann væri ekki í stjórn fé-
lagsins í orði kveðnu.
Að nokkrum vikum liðnum hafði félaginu vax-
ið fiskur um hrygg og það svo, að kaffihúsið St.
Martin var orðið allt of þröngt. Þeir fóru því enn
á hnotskóg eftir nýju og stærra húsnæði. Og það
var ekki auðvelt verk. Það kom í ljós, að menn
voru lítt fúsir til að leigja bindindismönnum sal-
arkynni sín. Það var of lítið á þeim að græða.
Að lokum fundu þeir góðan stað. Það var lítið
herbergi í Radleyhóteli í Bridge Street. Leigan
hækkaði upp í sjö og hálfan skilding á viku. Það
þótti þeim mörgum vera morð fjár.
Georg var ekki gefinn fyrir mikla og glæsilega
dagskrá á fundum. Þess vegna var það ekki kæn-
iega hugsað, fjölbreytt og skemmtilegt fundar-
efni, sem félagið bauð þátttakendum upp á. Það,
sem veitti félaginu hinn undursamlega kraft og
blessaði starfið, voru þrír einfaldir en máttugir
þættir — þrjú atriði, sem einkenndu einnig einka-
líf Georgs Williams.
Piltarnir stefndu allir að „personal work“, per-
sónulegum áhrifum. Sjaldan hefur slíkur hópur
vitna, fylltur eldmóði, verið saman kominn á ein-
um stað. Og þeir, sem þeir umgengust, fundu
sannarlega fyrir því.
Það var eðlileg afleiðing þessa erfiða, per-
sónulega starfs, að þeir voru knúnir til ákafrar
og markvissrar fyrirbænar. Það var annað ein-
kennið á félaginu.
Þeir komu stöðugt saman til að lesa Biblíuna
og til að sækja í hana nýjan kraft og djörfung.
Þessir þrír þættir voru uppistöðurnar í starfi
fyrsta KFUM-félagsins.
Einn pilturinn úr hópi fyrstu félagsmannanna
hefur síðar sagt frá því, hvernig þeir skipulögðu
starfið: „Áætlunin, sem við störfuðum eftir í
félagi okkar, var á þessa leið: öllum ungu mönn-
unum, sem við þekktum í fyrirtækjunum og við
töldum, að hefðu ekki tekið trú, var skipt niður
á félagsmenn, þannig, að hver maður bar ábyrgð
á fimm piltum. Við gáfum ekkert formlegt loforð,
en allir fundum við, að við höfðum hátíðlega tek-
ið þá skyldu á herðar að nota hvert tækifæri til
þess að víkja vinsamlegu orði að ungu mönnun-
um, sem við bárum ábyrgð á. Þetta knúði okkur
til þess að biðja stöðugt fyrir þeim, og svo reynd-
um við að fá þá til að koma með okkur á bæna-
fundi og biblíulestra og til þess að sækja kirkju
með okkur á sunnudögum."
Innan tíðar fóru þeir að heimsækja önnur
verzlunarhús. Georg var í hópi þeirra áhugasöm-
ustu. Ekki var alltaf tekið vel á móti þeim. Ýms-
ir starfsmenn í fyrirtækjunum fóru á kristilegar
samkomur. En þeir höfðu engan áhuga á að
tengjast sérstöku félagi eins og Kristilegu félagi
ungra manna. Auk þess voru þeir í mörgum mis-
munandi kirkjudeildum. Sumir voru „hákirkju-
legir“, aðrir fremur ,,breiðkirkjulegir“. Margir
tilheyrðu ýmsum stefnum innan ensku kirkjunn-
ar. Það var því ekki alltaf auðvelt að fá þá til að
hittast og standa einhuga saman. Þá litu sumir
forstjórarnir félagið hornauga. Það leið ekki á
löngu, þar til piltarnir voru sakaðir um að vera
deild í „Félagi vefnaðarverzlunarmanna í höfuð-
borginni“. Það var ,,stéttarfélagið“ á þeim tíma
og vann meðal annars að því, að verzlun yrði
lokað fyrr á kvöldin. Og þetta félag var þyrnir
í augum margra þeirra, sem ráku verzlun í
Lundúnum.
Sjaldan varð Georg eins glaður og þegar hann
bar slíkar ásakanir til baka. Hann átti eftir að
forða félaginu frá mörgum hættulegum skerjum
með glaðlyndi sínu.
Félagið dafnaði jafnt og þétt. Sífellt gátu þeir
sagt frá nýjum piltum, sem eignuðust lifandi trú.
Örofin blessun hvíldi yfir starfinu á þessum ár-
um.
Strax kom Georg á venju, sem félagið hélt
fast við í mörg ár. Hann vildi gjarna, að sam-
verustundirnar hæfust með bolla af rjúkandi tei
og kringlum. Þá varð blærinn á stundum frjáls-
legur og óþvingaður. Það var blátt áfram stór-
kostlegt, hvernig þeir notfærðu sér slík minni
háttar teboð. Enginn var sá, er þangað kom, að
hann fyndi ekki ljóslega, hvað lifandi kristin-
dómur væri.
BJABHI 17