Bjarmi - 01.09.1969, Blaðsíða 18

Æ meiri störf hlóðust á stjórnina, eftir því
sem félagið efldist. Þess vegna leið ekki á löngu,
þangað til farið var að ræða um að ráða sér-
stakan starfsmann. Það var mikil fjárhagsleg
áhætta. En þeir hættu á það. Vorið 1845 var
T. H. Tarlton ráðinn. Hann var fyrsti K.F.U.M-
framkvæmdastjórinn í heiminum. Upphaflega var
hann prédikari. Georg hafði kynnzt honum á
guðræknisstundunum hjá Hitchcock. Tarlton var
um tima ráðinn til að halda morgunbænir niðri
i verzluninni í Kirkjugötu. Þá vaknaði áhugi
hans á starfi því, sem Georg og vinir hans unnu
að, og hann varð einn af fyrstu félagsmönnunum.
Þegar staða starfsmanns í félaginu var auglýst og
þeir fundu engan nothæfan mann, gaf Tarlton sig
fram af fúsum vilja. Þetta kom mönnum á óvart.
Allir gerðu sér ljóst, að hann yfirgaf stöðu, þar
sem hann hafði miklu betri laun. En Tarlton var
fús til þess að færa þá fórn.
Á þessum árum, þegar Kristilegt félag ungra
manna var að slíta barnsskónum, óx vegur Georgs
Williams mjög í viðskiptaheiminum í Lundúnum.
Hann stjórnaði deild sinni hjá Hitchcock með
slíkum ágætum, að húsbóndinn fékk honum brátt
enn mikilvægara verkefni.
Vinátta Georgs og húsbónda hans varð æ nán-
ari. Þegar Hitchcoch hafði gengið í félagið og
varð þar jafnframt gjaldkeri, tóku samræður
þeirra að snúast um persónulegri mál en verzl-
unarviðskipti eingöngu. Það var því eðlilegt, að
Georg væri oft boðið heim til húsbónda síns. Þetta
varð ,,örlagaríkt“ fyrir Georg.
Einu sinni hafði Georg ákveðið að kvænast
ekki. Ástæðan var alls ekki sú, að hann væri
kvenhatari, en hann óttaðist, að það hindraði
hann í starfi hans fyrir guðsríki. En svo stóð
hann dag nokkurn frammi fyrir dóttur húshónda
síns, Helene Hitchcock. Þá var „friður hjartans"
rokinn út í veður og vind. Og það leið ekki á
löngu, þangað til hann varð að íhuga að nýju
fyrri ákvörðun sína.
Dag einn kastaði hann teningunum. Helene eða
enga aðra!
Sumum mönnum kann að reynast torvelt að
biðla til konu nú á dögum. Það eru þó ekki nema
smámunir hjá öllu því vafstri og þeim formsatr-
iðum, sem menn urðu að gæta á dögum Georgs
Williams.
Fyrst sendi hann vininn sinn góða, Tarlton
framkvæmdastjóra, á fund Hitchcock. Það eru
ýmis furðuleg verkefni, sem K.F.U.M.-fram-
kvæmdastjóra kann að vera á hendur falið! Fyrir
tilstilli Tarltons fékk hann nú upplýsingar um,
að bón hans yrði ekki illa tekið. Þá varð Georg
að herða upp hugann og fara sjálfur til Hitch-
cock og biðja um hönd dótturinnar. Og Hitch-
cock veitti honum eindregið jáyrði. En enn þá
betra var það, að Helene hafði sjálf ekkert á
móti ráðahagnum.
Georg var þrjátíu og tveggja ára, þegar hann
gekk í hjónaband. Rétt fyrir brúðkaupið var
hann einnig gerður að meðeiganda í fyrirtækinu.
Fyrirtækið skipti fljótlega um nafn. Þá hét það:
Hitchcock, Williams & Co. Hjónabandið varð
mjög farsælt. Helene varð eini, raunverulegi trún-
aðarvinur Georgs. Hún stóð ætíð við hlið hans í
öllu, sem að höndum bar. Einkum studdi hún
hann með ráðum og dáð, þegar um var að ræða
starfið í félaginu. Og það kom sér vel. Því að
enn þá hafði Georg mörg spjót úti og gat ekki
fórnað heimilinu miklum tíma. Hvorki fyrirtæki
hans, hjónaband né hin stóra fjölskylda máttu
hindra hann í starfinu. Hann lagði mikla áherzlu
á, að honum tækist að framfylgja áætlun sinni
á sunnudögum út í æsar. Það er ljóst, að þetta
var mikil fórn fyrir heimilið, ekki sízt fyrir kon-
una, sem varð þannig að bera hita og þunga dags-
ins á heimilinu. Þau eignuðust fimm syni. Þrír
þeirra tengdust fyrirtækinu, einn varð lögfræð-
ingur og einn prestur í ensku kirkjunni. Auk þess
áttu þau eina dóttur, er Nellis hét. Hún var sól-
argeislinn á heimilinu, og faðirinn elskaði hana
og tengdist henni sterkum böndum. Hún var heil-
brigt og eðlilegt barn og full af kátínu. Veikindi
bundu skjótan endi á líf hennar. Þetta var eina
verulega sorgin, sem menn sáu greinilega, að tók
á Georg Williams. Hann jafnaði sig aldrei eftir
harminn vegna dóttur sinnar.
En þó að Helene væri oft ein heima með barna-
hópinn, sýndi Georg henni mikla ástúð og auð-
sveipni. Sagt er, að síðar meir hafi margir haft
gaman af að sjá, hversu riddaralegur Georg
,,gamli“ Williams hafi verið gagnvart konu sinni.
Og brúðkaupsdagurinn var sá dagur ársins, er
enginn mátti ónáða þau. Oft ferðuðust þau til
staða, sem þau áttu bjartar minningar frá, frá
fyrstu árum sambúðar sinnar.
Annars veitti hann börnum sínum strangt upp-
eldi.
Einkum urðu þau að halda margar reglur á
hvíldardeginum. Þetta var í samræmi við ströng-
skozk fyrirmæli. Á hverjum sunnudagsmorgni fór
hann með þeim í Portman-kapelluna. Þegar heim
var komið, var þeim hlýtt yfir. Þá urðu þau að
segja honum, hvað presturinn hefði sagt. Fólk-
inu á þeim bænum hélzt sannarlega ekki uppi
að sofa í kirkjunni!
Laugardagurinn var hinn mikli hátíðisdagur
fjölskyldunnar. Þá var pabbi alltaf heima, svo
framarlega sem hann var í Lundúnum. Þá söfn-
uðust allir í kringum hann. Og Georg var vanur
að lesa úr vikublöðunum fyrir þau, og á þann
hátt kenndi hann þeim að fylgjast með í því, sem
var að gerast umhverfis þau og efst var á baugi.
Hann var léttur og ljúfur í lund og eignaðist því
fullan trúnað barna sinna, þrátt fyrir strangleik-
ann, svo að þau, sem næst honum voru, ástvin-
irnir, elskuðu hann heitast.
1B B J A K M I