Bjarmi - 01.11.1977, Blaðsíða 9

Var skilnaður leyfilegur frammi
fyrir Guði? Hvers vegna? Hvers
vegna?
Ekki slitnar upp úr hjónabandi
á einum degi, ef í hlut á eðlilegt,
heilbrigt, venjulegt fólk. Það er
eins og með hús, sem í er þurra-
fúi. Skemmdin er að verki í nokk-
urn tíma, jafnvel mánuði eða ár.
Venjulega verður ofurþungt álag
að koma til, svo að yfirborðið
rofni, en því aðeins kemur
skemmdin í Ijós, að uppistöðurn-
ar hafa verið látnar fúna. Ef
djúpt var grafið fyrir húsinu og
vel frá því gengið hátt og lágt,
getur röskun orðið, ef á það reyn-
ir, en það brotnar aldrei.
Það er líka annað atriði, sem
er mikilvægt í þessu sambandi.
Þó að maður og kona taki á móti
Jesú sem frelsara sínum og
gangi síðar í hjónaband, er það
engin trygging fyrir því, að
Kristur sé þeim Drottinn, hvorki
þeim sjálfum eða í hjónabandi
þeirra.
Hermaður er hermaður frá
þeim degi, sem hann lætur skrá
sig í herinn. En það getur liðið
langur tími, þangað til hann lær-
ir að lúta aga og hann verður
rólegur, þótt hann sé í miðri
skothríðinni. Oft er mikill mun-
ur á kristnu hjónabandi, þ. e.
hjónabandi, þar sem Kristur er
í öndvegi, og hjónabandi krist-
inna hjóna.
Þá skal bent á þriðja atriðið,
og því þykir einkum „saklausa"
aðilanum erfitt að kyngja. Þegar
illa fer í hjónabandi, hafa báðir
aðilar stuðlað að því, að sú verði
reyndin.
Ef til vill er sök annars aðil-
ans meiri en hins. En það þarf
vitrari mann en jafnvel Salómon
til þess að draga mörkin í svo
flóknu máli. Það er betra að
vera auðmjúkur og einbeita sér
að því að leiðrétta eigin ávirð-
ingar heldur en reyna að útskýra
sök hins aðilans.
Sé slík viðurkenning ekki fyrir
hendi, eru engar líkur á, að sætt-
ir takist, ef hjónabandið rekst
á sker.
MÍN ÁKVÖRÐUN,
EKKI GUÐS
Þegar ég virði þetta fyrir mér
núna, kemst ég að raun um, að
hún var ekki rétta stúlkan. Hún
var ekki sú, sem Guð valdi handa
mér. Hún var sú, sem ég valdi
mér sjálfur.
Hún var glaðlynd, aðlaðandi,
gáfuð, jafningi minn í þjóðfélags-
stiganum, hafði sæmilegt fjár-
málavit og var frá trúuðu heimili.
Að ytra hætti virtist allt slétt og
fellt, frá mannlegu sjónarmiði.
Mér fannst hún vera forkunnar
fögur. Það geislaði af okkur,
þegar við vorum saman. Við hlóg-
um og létum eins og kjánar —
en Guð skipti okkur ekki mestu
máli.
Við höfðum ekki beðið hann
að leiða okkur til makans, sem
hann ætlaði okkur. Við báðum
ekki saman. Við rannsökuðum
ekki orð hans saman. Við unn-
um ekki í víngarði hans saman.
Við vorum ekki fús til þess að
fórna tíma, sem við eyddum hvort
með öðru, svo að Guð gæti not-
að hæfileika okkar og tækifæri.
Og umfram allt: Ég átti ekki
friðinn, þennan „innri vitnisburð"
í hjartanu, að ég fetaði veg Guðs.
Ég átti enga fullvissu um, að
þetta væri rétt.
Ég man vel, að ég reyndi að
kveða niður hljóðlátar efaspurn-
ingar, sem gerðu vart við sig,
með skynsemisrökum eins og
þessum: Þetta eru bara tilfinn-
ingasveiflur, sem verða á undan
hjónabandinu; trúlofunin er alltaf
erfiður tími; þetta lagast allt,
jafnskótt og við erum komin í
örugga höfn hjónabandsins; Guð
fylgist með mér í öllu, enda vill
hann ekki, að kristilegt hjóna-
band sigli í strand.
Ég minnist þess meira að
segja, að ég vildi ekki hleypa
þeirri laumulegu ásökun inn í
huga minn, að ég héldi því til
streitu að giftast, einungis vegna
þess, að ég gæti ekki hugsað til
þess að slíta sambandinu við
stúlkuna og sjá hana þjást.
Þegar ég skoða hug minn
núna, held ég, að með þessum
efasemdum hafi heilagur andi
verið að verki og að hann hafi
viljað forða mér frá að gera slík
afdrifarík mistök.
UNDANSLÁTTUR
Hvað varð mér á, eftir að við
vorum gift?
Fyrst og fremst láðist mér að
byrja á byrjuninni. Þar sem ég
var húsbóndinn á heimilinu, var
það skylda mín að krefjast þess,
að við hefðum ætíð þann hátt-
inn á fyrst á morgni hverjum,
að við tækjum okkur tíma til
hljóðrar stundar, hvort um sig,
þar sem við værum ein með
Guði.
Konan mín var yngri en ég og
líka yngri í trúnní. Hún hafði
9