Bjarmi - 01.11.1977, Blaðsíða 14

siðbótinni. Bæði Lúther og Kalvín
litu svo á, að hvíldardagsboðorðið
væri samkvæmt ytri orðanna hljóð-
an afnumið í Kristi. Siðbótarmenn
voru á sama máli og fornkirkjan,
og allt, sem varðaði vissa staði,
tíma, hátiðir, helgisiði o.s.frv. í
Gamla testamentinu, gilti einungis
sem lögmál fyrir ísrael, en ekki í
kirkju Krists.
Kirkjan vald.i sunnudaginn, dag
Drottins, sem helgidag sinn þegar
á dögum postulanna. Um leið og
siðbótarmenn benda á þetta, leggja
þeir áherzlu á, að sérstaða sunnu-
dagsins byggist á nauðsyn ákveð-
ins messudags og auk þess þurfi
a. m. k. þeir, sem erfiðisvinnu
stundi, á vikulegum hvíldardegi að
halda. I því skyni hefði auðvitað
mátt velja hvaða dag vikunnar sem
væri, en engin ástæða sé til að
breyta gömlum kirkjusið, þar sem
sunnudagurinn sé einnig upprisu-
dagur Krists.
Hin frjálsa evangeliska afstaða
siðbótarinnar til sunnudagsins vék
fljótt fyrir lögmálsáþján alls kon-
ar fyrirmæla um, hvað væri leyfi-
legt og óleyfilegt á degi Drottins.
Bent hefur verið á það með réttu,
að sunnudagurinn sé gjöf, en ekki
NOREGUR:
nilly (iruham
í hfíimsóhn?
Sennilega heimsœkir Billy Gra-
ham Noreg í sambandi viS róð-
stefnu um boðun fagnaðarerindis-
ins, sem norska Lausanne-nefndin
œtlar aS efna til um mánaSamót-
in ágúst og september á nœsta
ári, segir Erling Utnem biskup.
BiIIy Graham hefur gert áœtlun
um herferð á Norðurlöndum um
eins mánaSar skeiS, og er þá lík-
legt, aS hann komi einnig til
Noregs.
UNGVERJALAND:
Niuryir vildu hlusíu
2000 sœtin í baptistakirkjunni í
Búdapest dugðu skammt, þegar
Billy Graham talaði þar í byrjun
september s.L Samkoman tók þrjár
klukkustundir, og margir báðu um
fyrirbœn. Graham hafði útisam-
komu fyrir utan borgina, og þar
voru um 20 þúsund áheyrendur.
Prestafundur fyrir alla evangeliska
predikara var einnig á áœtlun
Grahams í Ungverjalandi. Hann
flutti kveðju Carters, forseta
Bandaríkjanna: „Ég er einnig meS-
al fyrirbiðjendanna."
lagaboð. Hann á að vera helgur
dagur, dagur messunnar og um leið
gleðidagur, sem veitir okkur kraft
í lífsbaráttunni. Kirkjan bannar
ekki vissa hluti á sunnudögum;
hún varar við lögmálsbundnum
skilningi í þeim efnum, en hvet-
ur alla til að standa á verði um
messutímann, að hann sé í heiðri
hafður og Guðs orð fái sinn rétta
sess í lífi okkar.
Kristnir menn eru minntir á for-
dæmi Jesú Krists. Hann gekk í
guðshús á hvíldardeginum eins og
hann var vanur frá barnæsku
(Lúk. 4,16) til þess að hlýða á
Guðs orð, en hann varaði við hin-
um ströngu og margbrotnu reglum
faríseanna, minnti á, að hvíldar-
dagurinn varð til mannsins vegna
(Mark. 2,27). Hann á ekki að verða
lagaboð til byrði, heldur gjöf, sem
á að verða manninum til bless-
unar.
7. Sunnudagurinn og
aðventistar
Allar kirkjudeildir eru sammála
um að halda helgan einn dag í
viku hverri, og hefur einhugur ver-
ið um sunnudaginn í því skyni.
Þó halda aðventistar því fram, að
laugardagurinn sé hinn rétti helgi-
dagur kristinna manna.
Þessa kenningu sína byggja þeir
á því, að helgun sjöunda dagsins
sé hluti af sjálfu sköpunarverkinu
og fyrirmælin um helgihald hans
sé að finna í sjálfum tíu boðorð-
unum, sem séu óumbreytanlegur
vilji Guðs fyrir mennina, og enn
fremur benda þeir á það, að gyð-
ingkristnir söfnuðir í frumkristni
hafi haldið fast við 3. boðorðið
(hvíldardagsboðorðið, sem aðvent-
istar kalla 4. boðorðið. Ef þeir því
halda fast við hvíldardagsboðorðið
í bókstaflegri merkingu, þá hljóta
þeir líka að taka alvarlega boð-
orðið um myndbannið: Þú skalt
engar líkneskjur gera þér né nokkr-
ar myndir eftir því, sem er á himn-
um uppi, eða því, sem er á jörðu
niðri, eða því, sem er í vötnunum
undir jörðinni — og er það boðorð
þá annað í röðinni).
En öll boð og bönn Gamla testa-
mentisins gilda einungis í hinu
forna ísrael, ekki í kirkju Krists;
lögmálið er aðeins skuggi þess, sem
í vændum var, segir Nýja testa-
mentið (Hebr. 10,1; Kól. 2,17).
Kirkja Krists var ekki bundin af
ákvæðum Gamla testamentisins um
hátíðisdaga, henni var frjálst að
velja hvaða dag, sem var, sem
guðsþjónustu- og hvíldardag. Hún
kaus hinn fyrsta dag vikunnar,
Drottins dag. Það hefur áreiðan-
lega gerzt fyrir tilverknað andans,
sem starfandi var í postulunum og
fornkirkjunni.
Af bréfum Páls og Postulasög-
unni sjáum við, hve harðvítuga
baráttu hann háði gegn lögmáls-
mönnum, sem vildu leggja ok Móse-
laga á herðar heiðinkristnum söfn-
uðum. Þegar þeir reyndu að þvinga
heiðinkristin söfnuð til að halda
sabbatinn hátíðlegan í stað Drott-
ins dags, þá reis Páll postuli önd-
verður gegn því (sjá Kól. 2,16).
Sérstaða sunnudagsins í söfnuðum,
sem Páll stofnaði, kemur líka ber-
lega í ljós í I. Kor. 16,2, en I. Kor-
intubréf er talið elzt allra rita
Nýja testamentisins.
En hvað segja þá aðventistar um
Op. Jóh. 1,10, þar sem beinlínis
er talað um sunnudaginn sem
Drottins dag? Þeirri spurningu
svara þeir á þessa leið: „Þegar
Jóhannes . . . segir „á Drottins
degi“, getur hann ekki átt við
neinn annan dag en hvíldardaginn,
sjöunda daginn, vegna þess að
langflest hugtök í Opinberunarbók-
inni eru tekin úr Gamla testament-
inu . . .“ (Erling B. Snorrason,
Dagbl. 17. 5. 1977). Hér er sem sé
fullyrt, að kristnir menn í frum-
kristni hafi kallað sabbatinn Drott-
ins dag, en það hafa þeir aldrei
gert og þaðan af síður heimfært
ákvæði sabbatsins upp á Drottins
dag.
Hvað hvíldardaginn áhrærir feta
aðventistar í slóð lögmálssinna,
sem Páll postuli háði svo harða
baráttu við, sbr. orð Páls til Galata-
manna: „Þér hafið gætur á dögum
og mánuðum og tíðum og árum.
Ég er hræddur um að ég kunni að
hafa haft erfiði fyrir yður til
ónýtis“ (Gal. 4,10—11).
Vel mættum við hafa hugfast
það, sem Lúther segir í Fræðunum
meiri, að samkvæmt ytri orðanna
hljóðan snerti 3. boðorðið ekki
kristna menn, en við höldum
sunnudaginn, sumpart til að hafa
dag til hvíldar handa þeim, sem
erfiðisvinnu stundi, en þó einkum
til að fá tíma til guðsþjónustunn-
ar. En í rauninni sé sama, hvaða
vikudagur sé valinn til þess. En
þar sem sunnudagurinn hafi frá
fornu fari verið frá tekinn til þess-
ara hluta, eigi menn að láta þar
við sitja, svo að rikt geti regla í
14