Bjarmi - 01.11.1977, Blaðsíða 10

ákaflega mikla tilhneigingu til
þess að vera nokkrum mínútum
lengur í rúminu en henni bar, og
það vár undir mér komið, hvort
við ákvæðum að fara á fætur
eða ekki.
Ég vildi ekki valda henni von-
brigðum og hliðraði mér hjá
þessu. Undansláttur er kannski
bezta lýsingin á því, hvers vegna
andlegu lífi mín hrakaði.
SINNULEYSI
Þá var það rangt af mér, að ég
lét hana ekki finna, að ég þyrfti
á henni að halda. Ég gat gert
hvað sem var á heimilinu, eldað
matinn, annazt börnin, hreinsað,
gert við húsgögnin, lagfært
gluggatjöldin o. s. frv. Henni var
jafnvel farið að finnast, að heim-
ilisbragur mundi ekki breytast að
neinu leyti, þó að hún yrði fyrir
strætisvagninum einhvern dag-
inn.
Ekkert verkar eins illa á konu
og þetta, og ég var svo sljór,
að ég tók ekki eftir því. Ritn-
ingin býður okkur að gleðja eigin-
konur okkar, og þar skiptir það
höfuðmáli, að við látum þær
finna, að við höfum þær í há-
vegum.
Eitt var það enn, sem mér sást
yfir. Það var því skylt, að mér
fannst hún vera svo sjálfsögð.
Ég gaf ekki nægilega gaum að
þörfum hennar á sviði tilfinning-
anna, einkum að því er varðar
hina sálrænu hlið hjónabandsins.
Sérhver sannur karlmaður veit
vel, að kona hans þarfnast þess,
að hún sé elskuð sýnilega, með
orðum, athöfnum og umhyggju,
og að þetta er ómissandi þátt-
ur í sambúð þeirra. Hún fær
andúð á líkamlegum mökum,
nema henni sé sýnd mikil blíða
á allan hátt. Þetta á við um
kristið fólk eins og alla aðra.
Hið líkamlega er vissulega ekk-
ert aukaatriði, og ég lít svo á,
að sambandið á því sviði ætti
að vera auðugra, þegar trúuð,
kristin hjón eiga í hlut, því að
þekking þeirra á Kristi hefur auk-
ið getu þeirra til að elska og
sýna þá elsku.
TRÚARLÍFIÐ í HÆTTU
Hverjar urðu svo afleiðingar
allra þessara mistaka minna?
Auðvitað urðu fyrstu áhrifin
þau, að ég fór að vanrækja að
lesa Biblíuna mína. Ég öðlaðist
engan kraft á kyrrlátu helgi-
stundunum, og bænin, einkum
sameiginleg bæn okkar, gufaði
upp.
Þegar svona var komið, fór
okkur að förlast hæfileikinn til
að greina í sundur rétt og rangt.
Vegur Guðs og okkar vegur, gæði
og mestu gæðin, allt þetta rann
saman í þoku.
Smám saman fórum við að
velja okkur aðra vini en áður,
enda notuðum við tímann æ meir
í þágu okkar sjálfra í stað þess
að minnast Guðs.
Framkoman, talshátturinn,
gamansemin, venjurnar, sem
hinir nýu vinir okkar komu með
inn á heimilið, mótuðu okkur
óhjákvæmilega, og hjörtu okkar
hörðnuðu, urðu veraldlegri, þörfn-
uðust æ meiri peninga, urðu um-
burðarlausari, líkaði æ betur við
hæpnar skrýtlur, — í stuttu máli:
Þau urðu eins og heimurinn í
kringum okkur.
Þetta er auðvitað nákvæmlega
eins og á sér stað, þegar hvaða
kristinn maður, sem er, hvarflar
frá Guði og fer að gefa eftir.
En ekki var það óhjákvæmi-
legt, að hjónabandið færi út um
þúfur af þessum sökum. Það er
nú, þegar öllu er á botninn hvolft,
ótölulegur fjöldi veraldlegs fólks,
sem lifir í hamingjusömu hjóna-
bandi. Hvers vegna sigldum við
upp á sker?
Ég held, að ástæðuna megi
orða í stuttu máli á þessa leið:
Þegar við misstum hina lifandi
trú, sem hefði getað læknað
mörg mistökin, þá fórum við á
mis við það, sem hefur í sér
kraft til að binda fólk ákaflega
fast saman. Ágreiningurinn og
fjandskapurinn, er átti vissulega
líka rót sína að rekja til afglapa
minna og mistaka, magnaðist
því, án þess að stungið væri við
fótum, og ógnuðu hjónabandinu.
Ef við hefðum gengið heiminum
á hönd, eru miklar líkur til, að
ekki hefði orðið úr skilnaði. En
ég reyndi að vera vinur beggja
og gat ekki heilshugar tekið þátt
í þeirri starfsemi, sem konan mín
hafði gefið sig að með oddi og
egg.
Þá rofnaði yfirborðið, hin
innri meinsemd varð augljós, og
við fórum um allt húsið til þess
að reyna að fylla í glufurnar,
áður en það hryndi.
Myndin er táknrœn: Við hjónaskilnað
rofna böndin, sem tengja fjölskylduna
saman og eiga að treysta heill henn-
ar. Oft kemur skilnaður verst niður á
börnunum.
FJARVISTIR
Það er svo að sjálfsögðu mis-
jafnt, hvað það er, sem ríður að
síðustu baggamuninn. I okkar til-
felli var það annar maður, sem
hjálpaði konu minni til þess að
fást við meiri háttar heimilis-
vandamál og nokkur lítilfjörleg
mál, á tíma, þegar ég komst ekki
hjá því að vera fjarverandi.
Um það leyti, sem ég gerði
mér ijóst, hvað hafði gerzt, sagði
konan mín mér, að hún væri ást-
fangin af þessum manni, og
spurði, hvort við gætum ekki
skilið að borði og sæng.
Sex óraunverulegir mánuðir
liðu. Þá ákváðum við að taka
saman aftur og freista þess að
binda saman trúss okkar með
varanlegum hnútum.
Þetta var löng og erfið
reynsla, og oft örvænti ég um
árangurinn. En smám saman
vænkaðist hagur okkar, og eftir
ár vonaði ég, að við gætum reist
hjónaband okkar við.
En þá þurfti ég enn að vera
í burtu alllangan tíma vegna at-
vinnunnar, og meðan ég var að
heiman, komst konan mín að
þeirri endanlegu niðurstöðu, að
okkur mundi aldrei takast að lifa
saman. Vinir, ættingjar og ég
sjálfur grátbændum hana að
hugsa sig betur um, en henni
varð ekki haggað.
ANDLEGT GJALDÞROT
Það var á hálfs árs reynslu-
tímanum, þegar við vorum skilin
að borði og sæng, sem Guð náði
um síðir að vekja mig, svo að
ég gerði mér Ijóst, hversu mér
10