Bjarmi - 01.05.1978, Blaðsíða 13

Finnland er stundum kallað „þúsund vatna landið".
Þar býr staðíöst og harðger þjóð.
Miklar vakningar hafa sett svip ó kristnilíf í Finnlandi.
hafa misst handlegg eða fót. Þeir
hafa tómar augnatóttir. Andlit
þeirra eru afskræmd af ljótum ör-
um eða púðursvertu úr sprengju,
sem hafði sprungið í námunda
við þá.
Annars eru samkomugestir ung-
ir og hraustir, og þeir kunna vel
þá list að hlusta. Það er ekki nein-
um erfiðleikum bundið að komast
í snertingu við þá. Með hinum ein-
földustu orðum og á eðlilegan hátt
er þeim sagt frá hinu mesta, sem
til er, hjálpræðinu í Jesú Kristi,
og þeir hlusta með gaumgæfni.
„Taktu ákvörðun!"
Predikuninni er lokið. Ég horfi
á samkomugesti. Það liggur við, að
ég ásaki sjálfan mig fyrir að hafa
ekki talað af meiri eldmóði. Ég
hafði rætt um nauðsyn þess að
gjöra upp sakir við Guð.
Við hvetjum menn til að vera
algjörlega hljóðir í nokkrar mín-
útur. Enginn segir neitt, enginn
syngur, en þúsundir ungra manna
sitja og hugsa.
„Taktu ákvörðun! Þú veizt, hvað
um er að ræða. Ekkert minna en
að þú hættir að vera þinn eigin
húsbóndi og látir Jesúm Krist ráða
yfir lífi þínu. Ert þú fús til að
hafna allri synd, sem þú veizt um,
og helga Guði líf þitt, nú og um
alla eilífð? Ef svo er, þá stattu
upp og komdu hingað í hornið
hægra megin við pallinn. Ef þú
ákveður að koma, þá komdu, þó
að allir aðrir sitji kyrrir. Og ef
þú ert staðráðinn í að sitja kyrr,
þá skaltu gera það, þó að allir aðrir
standi upp. Hver og einn verður að
fara eftir sannfæringu sinni.“
Kórinn stendur upp, og söngur-
inn hefst. Ég sé hvar bæklaður
maður á fremsta bekk þrífur hækj-
umar sínar. Hann hefur misst
annan fótinn í stríðinu. Nú staul-
ast hann af stað á öðrum fæti og
hækjunum sínum tveimur í áttina
að króknum í stóra salnum til þess
að gera upp við Guð og læknast á
sálunni.
Ungur maður, blindur, þreifar
fyrir sér með höndunum til þess
að finna fylgdarmann. Hann þarfn-
ast hjálpar til að komast þangað,
sem menn leita að friði.
Síðan koma þeir úr öllum átt-
um, án þess að lagt sé að þeim,
einn og einn eða í litlum hópum.
Þeim fjölgar smám saman, og loks
eru þeir orðnir nokkuð á annað
hundrað.
Það er fullskipað í horninu við
pallinn. Við reynum ekki að telja
þá. Það er ekki heldur ljóst, hversu
margir eru komnir til þess að fá
að reyna undur endumýjunarinn-
ar og öðlast kraft til þess að hafna
einhverri ákveðinni synd. Guð verð-
ur að taka þá alla að sér.
En hingað eru þeir allir komnir,
nokkur hundruð manns, sem eiga
í innri baráttu. Hinir mörgu sam-
verkamenn mínir gera það, sem
þeir geta, til að ná tali af hverj-
um og einum. Ég þakka Guði fyrir
þessa menn. Þeir brenna af löng-
un eftir að ávinna menn Guði til
handa.
Guð verður sjálfur að vinna verk
sitt, ef þetta á að hafa varanlegt
gildi. Við mennirnir fáum aðeins
að vera með í verkinu og hjálpa
til. Og fyrst og fremst þakka ég
Guði, að hann lætur ekki einstakl-
inginn hverfa í fjöldann. Hann
hefur tíma til þess að taka að sér
hvern og einn, þó að ég hafi ekki
tíma til þess. Úr því að hann gat
annazt um þrjú þúsund leitandi
syndara á hvítasunnudag í Jerú-
salem, getur hann tekið að sér
jafnmörg hundruð í Sýningarsaln-
um í Helsinki.
Eldurinn tendraður.
Það nálgast miðnætti, og sam-
komunni er að ljúka. Um það leyti,
sem ég ætla að fara af stað, kem-
ur hópur nemenda frá sjúkrahúsi
í borginni. Þetta eru hjúkrunar-
nemar. Þær hafa nýlega allar beygt
kné sín fyrir Guði, og tárin eftir
baráttuna hafa ekki enn þá þom-
að á vöngum þeirra. En umhyggj-
an fyrir öðrum hefur þegar verið
tendruð í hjörtum þeirra.
„Gætuð þér ekki komið á hjúkr-
unarkvennaheimilið og talað við
nemendurna? Þar eru félagar okk-
ar hundruðum saman, og það þarf
að vinna þær fyrir Guð.“
„Ég skal sjá, hvort ég hef tíma
til að koma. En ég set eitt skilyrði.
Það er, að þið hjálpið mér, þegar
ég kem, með því að ganga fram
og vitna um það, sem þið hafið
reynt.“
Þetta var eiginlega hörð krafa.
Það voru nú ekki nema nokkrar
mínútur síðan þær krupu við kross
Krists og háðu hina miklu baráttu
sína. Þær drógu við sig svarið and-
artak, en aðeins andartak. Svo
sögðu þær allar: „Við lofum að
gera það.“
Guð var að vinna verk sitt.
Æskan var tekin að vakna.
Við förum inn í dómkirkjuna í
13