Bjarmi - 01.11.1978, Blaðsíða 2

ií l!».í« íl.
Í 1 »78/
Konsósöfnuöur 20 ára

Og þeir syngja
nýjan söng
„Syngið Drottni nýjan söng,
syngiö Drottni öll lönd! Syngiö
Drottni, lofið nafn lians, Jcunn-
gjöriö hjálpráö hans dag eftir
dag. — Segið frá dýrö hans
meöál heiöingjanna, frá dá-
semdarverkum hans nveðal
allra þjóöa.“ — Sálm. 96,1—3.
Aldrei gleymi ég þeim degi og
þeirri stundu, er ég sté fyrsta sinni
á Konsó-grund. Það var heilög
stund, og það var heilög jörð, sem
ég steig á, — jörð þar sem Guð
sjálfur var kominn og gekk um á
meðal mannanna, í lærisveinum
sínum, sem hann hafði gefið anda
sinn.
Drottinn hafði vitjað heiðingj-
anna, þeirra, sem lifðu við hin yztu
höf og við myrkur vanþekkingar
og ótta.
Nafnið JESÚS var farið að lifa
á meðal þeirra, nafnið Jesús var
farið að hljóma af vörum þeirra,
nafnið Jesús var farið að sýna mátt
sinn á meðal þeirra. — Jesús var
farinn að lifa í hjörtum þeirra fyrir
anda sinn.
Ég minnist þess, þegar Kristín
Guðleifsdóttir og Felix Ólafsson
fóru til Konsó, að faðir minn lét
gera teppi, sem í var ofið nafnið
Jesús, og þetta teppi, sem var vegg-
teppi gaf hann þeim í kveðjuskyni.
Ekkert annað var á teppinu en
nafnið Jesús. Von hans var, að all-
ir, sem kæmu inn á heimili Krist-
ínar og Felixar, mættu sjá þetta
nafn og læra að elska það.
„Og ekki er hjálpræðið í neinum
öðrum, því að eigi er heldur ann-
að nafn undir himninum, er menn
kunna að nefna, er oss sé ætlað
fyrir hólpnum að verða“ (Post.
4,12).
Pabbi elskaði nafnið Jesús og
þráði, að allir mættu eignast frelsi
fyrir það.
Fyrsta daginn okkar í Konsó
hittum við Barrisja Germó, töfra-
manninn fyrrverandi. Hann stóð
fyrir framan okkur sem frelsað
Guðs barn.
Kristniboðarnir höfðu fært hon-
um Jesúm. íslenskir kristniboðs-
vinir höfðu sent honum Jesúm.
Stundin var heilög. Barrisja var
fyrsti frelsaði Konsómaðurinn, sem
við hittum. Hann var sá fyrsti í
Konsó, sem veitti fagnaðarerind-
inu viðtöku, sem tók á móti Jesú
inn í líf sitt, inn í hús sitt, inn í
þorp sitt.
Hann stóð fyrir framan okkur,
glaður og fagnandi í Drottni Jesú,
þakkandi honum fyrir nýtt líf.
Hann tók á móti okkur eins og
værum við bróðir og systir hans.
Þetta voru eins og endurfundir, við
vorum ekki framandi hvert fyrir
öðru, við vorum systkin, meðlimir
í sömu fjölskyldu, limir á sama
líkama. „Því að fagnaðarerindið
er kraftur Guðs til hjálpræðis,
hverjum þeim er trúir“ (Róm.
1,16).
Þessi stund var heilög — og líð-
ur mér aldrei úr minni. Ég féll
fram í tilbeiðslu og lotningu fyrir
honum, sem er „fær um að frelsa
fallna og synduga menn.“
í hvert sinn, sem heiðingi snýr
sér frá myrkri til ljóss, er heilög
stund. Það er undur allra undra,
þegar sál frelsast. Við urðum vitni
að mörgum slíkum undrum í Konsó.
Við horfðum á Guð vinna, við
sáum kráft fagnaðarerindisins. Því-
lík náð! Þvílíkt þakkarefni fyrir
íslenzka kristni að eiga systursöfn-
uð í Konsó! Þvílíkt þakkarefni áð
mega styrkja þennan söfnuð á all-
an þann hátt, sem Guð gefur okk-
ur tækifæri til!
Höfum við þakkað þessa náð og
miskunn sem skyldi?
í nóvember 1958 var söfnuður-
inn í Konsó formlega stofnaður.
Stofnmeðlimir voru sex talsins,
þrír Eþíópar og þrír Islendingar.
Margir fleiri Eþíópar áttu trúna
á Drottin Jesúm, en á þeim tíma
höfðu þeir ekki hlotið næga fræðslu
til að vera teknir í hinn nýja söfn-
uð. Þessir þrír eþíópsku stofnmeð-
limir voru þeir Korra (tók nafnið
Jóhannes), Adane og Dínbaró.
Felix hafði skírt og fermt Korra
og Adane, áður en hann yfirgaf
Konsó, en Dínbaró var frá öðru
héraði og vann í Konsó sem að-
stoðarmaður á sjúkraskýlinu. ís-
lendingarnir voru Ingunn Gísla-
dóttir, Benedikt Jasonarson og
Margrét Hróbjartsdóttir.
Ekki löngu seinna var fyrsti hóp-
urinn tekinn inn í söfnuðinn við
skírn og fermingu. Þeir voru sjö
talsins. Einn þeirra var Barrisja
Húnde, presturinn, sem nú er
stöðvarstjóri í Konsó.
Á meðal þessara sjö voru einnig
gömlu mennirnir okkar, þeir Kor-
beido og Konsjúlla. Þeir voru líka
hluti af frumgróðanum, á meðal
Kirkjan í Konsó var vígð árið 1975.
Safnaðarfólk þar syðra mun nú vera 7—8 þúsund manns.
2