Bjarmi - 01.12.1978, Blaðsíða 1
Hann er ekhi einn
Jólasaga eftir Petru Flagestad-Larssen
— Gleðileg jól, mamma.
Hann sveiflaði skíðastafnum,
ýtti sér langan spöl og var horf-
inn.
— Það getur ekki verið, að hon-
um sé alvara, sagði hún hátt og
þungt. — Varla getur hann viljað
okkur svo illt á heilögu jólakvöldi.
— Hann ætti nú að vera orðinn
fullorðinn, sagði maður hennar
þurrlega. — Ef hann vill heldur
vera uppi í þessum skála um helg-
ina, þá hann um það.
— Þú heldur kannski, að hann
ætli að vera einn? En því er nú
ekki að heilsa. Hann býst við stúlk-
um. Hann vildi hafa dúk með sér —
og kerti.
Maðurinn brosti að reiði hennar
og áhyggjum. Hún leit skjótt und-
an og fór að sýsla með sitt. Hann
lék ekki á hana. Það voru líka átök
innra með lwnum þennan dag, þó
að hann væri sallarólegur.
Fyrir hádegi á aðfangadag. Það
var svo margt, sem beið eftir hönd-
um hennar. Jólastritið hafði staðið
vikum saman. Til hvers var kona
að streða, þegar sonur hennar laun-
aði henni með því að hlaupast frá
öllu saman?
Hún fann allt í einu þreytu gagn-
taka sig, þar sem hún gekk fram
og aftur. Þetta voru hreint og beint
ellimörk, þótt þau væru hvorugt
hjónin komin yfir fimmtugt.
ívar var beinn í baki, hárið var
dökkt, og rólegur var hann eins og
hann hafði alltaf verið. Sálarró
hans hafði oft vakið með henni
gremju. Nei, ekki gremju, ró hans
dæmdi ótta hennar, dæmdi hann
sem synd, sem vantrú gagnvart
Guði.
Hún þvingaði sig til að leggja
frá sér það, sem hún hélt á, og
settist hljóðlega á stól. ívar hafði
tekið bókina aftur. Hann fann þá
líka, að hann þarfnaðist hjálpar
til að trúa. Hún andvarpaði til
Guðs og hamdi ólmar hugsanir
sínar, svo að þær beindust að Páli
og Sílasi.
ívar tók sér góðan tíma, las
hægt, hvert versið af öðru:
„Trú þú á Drottin Jesúm, og þú
munt verða hólpinn — og heimili
þitt.“
Það voru síðustu orðin. Gleðiglóð
bjó undir þakkargjörðinni, þegar
hann spennti greipar yfir bókinni.
Og Drottinn Jesús stóð stór og dýr-
legur við órólegt hjarta hennar og
beið þess að fá að koma inn, beið
þess að hún áræddi að leggja
soninn algjörlega í faðm hans að
nýju.
Hún gerði það með ótta: Hvað
mundi Drottinn Jesús verða að
nota til þess að stöðva Helga? Það
hafði komið fyrir áður, að þver-
úðarfullir menn höfðu verið stöðv-
aðir á veginum. Páll! Hún vildi
hrópa: — Forðaðu drengnum mín-
um frá því, að nokkuð komi fyrir
hann.
Þá heyrði hún rólega rödd manns
síns:
— Hann er ekki einn á ferðum
sínum. Þú ferð með honum. Þú
ferð á undan. Það, sem gerist, verð-
ur fyrst að fara um hendur þínar
-- og þá skal það efla eilífa heill
hans.
— Þú finnur það líka á þér —
að eitthvað kemur fyrir, sagði hún
hrædd og svipti þau bæði allri ró,
næstum því áður en bænin var
hljóðnuð.
Skíðaförin liggja eins og bláleit-
ur lindi yfir víðáttuna og niður
brekkurnar að Lómasæ. Þar hverf-
ur hann. Reykur stígur upp, ró-
lega og léttilega, úr pípu, sem teyg-
ir sig dökk á lit upp úr fönninni.
Ungur piltur liggur á rúminu
inni í skálanum. Hann hefur hend-
umar undir hnakkanum og hugs-
ar. Það gerði strik í reikninginn,
að Sveinn skyldi ekki koma. Nú
er komið fram yfir hádegi, og þeir
höfðu ákveðið að hittast um ellefu
leytið.
Stúlkurnar koma ekki. Innst inni
hafði hann aldrei trúað þvi, að
þeim væri alvara, þótt þær væm
himinlifandi yfir fyrirætlunum
hans fyrir viku. En Sveinn . . . Ef
til vill hafði móðir hans farið að
brynna músum og grátbeðið hann
að vera heima. Tár eru hættuleg.
Honum þótti sjálfum nóg um í dag,
þegar móðir hans hafði sett niður
jólamatinn handa honum og sneri
sér skjótt undan, svo að hann sæi
ekki, að hún táraðist.
Vonandi hafði hugur fylgt máli,
þegar Sveinn sagðist ætla að koma
með? Ég átti hugmyndina, en við
vomm ásáttir um, að í ár skyld-
um við halda regluleg jól upp til
fjalla, óralangt frá sálmasöngnum
og kirkjuklukkunum. Við höfðum
fengið nóg af því fyrir löngu,
báðir.
Nú gátu ,,góðu“ heimilin haldið
jól í friði með gömlu aðferðinni.
Nú losnuðu þau við gauraganginn
í strákunum. Það hafði mikið verið
reynt að þagga niður í þeim í fyrra
og kvartað og kveinað yfir öllu
ógeðinu í sjónvarpinu og útvarp-
inu. Ef hann ýtti á hnappinn, svo
að hann fékk tónlist, sem eitthvert
vit var í, var alltaf einhver, sem
dró niður styrkleikann, og svo gólu
þau sálma og hringluðu í kirkju-
klukkum.
Það eru liðnar tvær stundir fram
yfir hádegið, og dagsbirtan er að
því komin að gefast upp. Hann
sprettur á fætur og fer út. Nei,
enginn sjáanlegur. Ekkert hljóð
1