Bjarmi - 01.11.1982, Blaðsíða 6

LÍTIÐ JÓLALAG.. .
undirleik á píanóið. Það sem Wall-
én hringjari gat ekki sagt með
orðum, sagði hann með tónlist.
Alveg fram á elliár orti hann
eldheit ástarljóð, sem hann samdi
lög við. Frú Önnu fannst engin
jólagjöf jafnast á við það að fá
þessi ljóð.
Tekinn til bæna
En frú Önnu grunaði, að það
kæmi ekkert ástarljóð til hennar
þessi jólin. Hafi haustmánuður
nokkru sinni verið dapurlegur, þá
var það þessi nóvember, sem varð
æ dimmari — með dómsdagssunnu-
daginn sem síðasta sunnudag, þeg-
ar gamli hringjarinn átti að kveðja
orgelið og söfnuðinn.
„Ef þú gætir aðeins rætt út um
þetta við mig!“ sagði Anna kvöld
nokkurt, þegar þau voru háttuð og
höfðu slökkt ljósið.
„Það er ekkert um að tala,“
svaraði Anders stuttlega. Frú
Anna færði sig nær honum og
vafði hann örmum.
„Talaðu, ástin min, talaðu!“
sagði hún. Hann fann tár hennar
við vanga sinn . . .
„Heldurðu, að ég skilji þig
ekki?“ hvíslaði hún með grátstaf.
„Þakka þér fyrir!“ sagði hann
og klappaði henni. „Þakka þér fyr-
ir, að þú skilur mig.“
„Geturðu ekki orðið svolítið
glaður?“ sagði hún biðjandi. „Við
erum þó saman."
„Glaður?“ sagði hann. „Auðvit-
að er ég glaður . . . að ég skuli
eiga þig. Ef ég hefði þig ekki . .
Frú Anna hlustaði með ákefð.
Að hugsa sér, ef hann talaði nú .. .
En Anders þagði.
„Þegjandinn, þegjandinn!“ það
var eins og þetta bergmálaði svo
inni í henni, að hún var dauðhrædd
um, að hún mundi hrópa það hátt.
En hún varð að reyna að hjálpa
honum til þess að komast yfir
þetta.
„Anders,“ sagði hún, „viltu
hlusta á mig?“
„Ég heyri,“ sagði hann.
„Ég skil það, Anders, að þú eigir
erfitt, að þér finnist þú vera . . .
já, særður, í hreinskilni sagt. Og
það svíður í sár. Heldur þú, að ég
skilji þig ekki? En hvað stoðar að
taka þessu eins og þú gjörir? Þú
ert sár við sóknarnefndina. Þú ert
sár út í sóknarprestinn. Þú er sár
út í nýja hringjarann . . .“
„Kirkjuorganleikarann,“ greip
Anders hæðnislega fram í.
„Jæja, kirkjuorganleikarann þá.
En hann hefur ekkert illt gjört þér.
Hann hefur gjört hið bezta, sem
hann heíur getað. Ágæt meðmæli.
Ágæt skírteini. Ágæt æfing. Þú
viðurkenndir það sjálfur, þegar þú
hafðir hlustað á hann og tekið í
hönd honum eftir æfinguna, — af
því að þú varst svo öruggur um
það, að þrátt fyrir allt mundi hann
ekki fá stöðuna. Þú vildir hafa
þann, sem efstur var á listanum,
gamla nemandann þinn, Ekelöf. Þú
hafðir bitið þig svo fast í þetta —
og það hve ánægjulegt samband
ykkar yrði — að það hrundi allt
fyrir þér, þegar hann fékk ekki
stöðuna.
„Já, það er hverju orði sann-
ara,“ heyrðist frá manni hennar.
„En Anders, hugsaðu þér nú, ef
þú gætir unnið sigur á sjálfum
þér. Hvers vegna þarftu að hleypa
í þig þessum ofsa út í sóknarnefnd
og sóknarprest og allan söfnuðinn
— og gegn nýja manninum, sem
tekur við af þér. Gleðurðu nokkurn
með þessu? Geturðu ekki yfirunn-
ið þig? Hugsaðu um hina, hugsaðu
líka svolítið um mig. Þú segir, að
þér þyki vænt um mig — í öllum
söngvunum þínum, sem mér þykir
svo gaman að syngja. Við verðum
að vera glöð, bráðum kemur að-
venta og jól . . .“
„Og dómsdagssunnudagur!“
sagði Anders. „Dómdagssunnudag-
ur! Dómurinn yfir öllu starfi mínu
i áratugi í þessum söfnuði. Þá á
ég að fá þakkirnar. Maður ætti
sannarlega að afþakka slíkar þakk-
ir!“
Kona hans lá lengi hljóð. Svo
hljóð, að Anders spurði að lokum:
„Ertu vakandi?"
Langa stund kom ekkert svar.
Loks heyrði Anders þunga stunu.
Hann þekkti tæpast rödd konu
sinnar, þegar hún loks talaði.
„Já, ég er vakandi. Og ég sé
mjög vel. Enda þótt það sé kol
niða myrkur, sé ég vel. Ég sé, að
þú, Anders, gætir gjörbreytt þess-
um dómsdagssunnudegi í ljómandi
þakkargjörðardag. Þú ættir að
geta gleymt öllu aggi og beygt þig
frammi fyrir Guði og lært að
þakka. Þakka fyrir allt, sem veitzt
hefur á þessum mörgu árum, sem
í heild hafa verið gæfurík. Heimil-
ið okkar, kirkjan okkar, söfnuður
okkar, orgelið þitt, kirkjukórinn
þinn, litla hljómsveitin þín, hljóm-
listin þín . . . þú ættir að þakka.
Þú ættir að vera glaður. Þú ættir
að bjóða hann velkominn — nýja,
unga manninn — þú ættir, þú
ættir . . “ Anders heyrði, að kon-
an snéri sér frá honum og huldi
andlitið í koddanum til þess að
hylja grát sinn og tár. Hann rétti
út hönd sína, klappaði henni var-
lega og hvíslaði:
„Góða, góða Anna, gráttu ekki!
Ég skal reyna, ég skal reyna.“
Þungbúinn nóvemberdagur
Og Anders reyndi.
Þessi nóvember varð annasamur
tími. Um hálfur mánuður fór í
flutninga. Wallénhjónin höfðu
keypt lítið einbýlishús með garði
umhverfis. Það stóð niður við
ána í útjaðri kirkjuhverfisins.
Jafn angurvært og það var að yfir-
6