Bjarmi - 01.11.1982, Blaðsíða 20

ALLIR
HAFA
Einar Th. Magnússon
er skrifstofumaSur
og starfar
hjá Eimskipafclagi
íslands.
FENGIÐ
KALLID
>rFariö því og gjöriö allar þjóöir
aö lærisveinum“ (Matt 2g> lg)
Það er Jesús sem er að beina
þessum orðum til lærisveina sinna.
Því spyr ég mig: Hef ég heyrt hann
beina þessum orðum til mín?
Við vitum að kristniboðamir
hafa heyrt þetta og þess vegna orð-
ið kristniboðar.
En hvað með okkur hin? Við
viljum eflaust öll heita lærisveinar
Krists, en hvar sést það á lífi okk-
ar eða starfi að við höfum heyrt
kallið?
Páll postuli segir um sína köllun
í Galatabréfinu, 1, 11—12:
„Það læt eg yður vita, bræður,
að fagnaðarerindið sem ég hef boð-
að yður er ekki mannaverk. Ekki
hef ég tekið við þvi af manni né
látið kenna mér það, heldur fengið
það fyrir opinberun Jesú Krists.“
Nú spyr ég sjálfan mig — og þú
getur spurt þig: Hvernig heyrði ég
þetta kall?
Ég var lítill drengur heima í Ól-
afsvík þá er ég heyrði það fyrst.
Vissulega var mér kennt. Ég man
engar frásagnir betur en þær sögur
sem faðir minn sagði mér um
kristniboða. Þær greyptust inn í
hugskot mitt á þann hátt að fátt
átti stærra rúm í huga mínum á
æskuárum en einmitt þær. Það var
því ekki lítill viðburður fyrir mig
að fá að sjá og heyra kristniboða
í eigin persónu þegar Ólafur Ólafs-
son kom í fyrsta skipti í heimsókn
til foreldra minna.
Það sat líka margt eftir í huga
mínum þá er Ólafur kvaddi, ekki
síst frásagnirnar af þeim kristni-
boðum sem enga uppskeru fengu
að sjá, þó svo að þeir væru búnir
að starfa á sama svæðinu í mörg
ár. Þeir voru samt fullvissir þess að
þeir væru að hlýða kallinu og vissu
að þeirra væri aðeins að sá, en
vöxturinn kæmi þegar Guði þókn-
aðist.
Þessi ár voru vissulega lærdóms-
ár. En unglingsárin voru ekki síður
lærdómsrík, því þegar leið mín lá
til Reykjavíkur eignaðist ég félaga í
K.F.U.M. Þar var ég ekki búinn að
vera lengi þegar ég frétti af kristni-
boðsflokki K.F.U.M., en þar öðlað-
ist ég samfélag sem ég mun aldrei
gleyma. Þar fengum við að heyra
frásagnir af kristniboðsstarfi
manna sem hlýtt höfðu kalli Krists.
Leiðtogi þessa flokks var Hróbjart-
ur heitinn Arnason.
Ég held ég megi segja að þar
hafi enginn verið sem ekki heyrði
kallið persónulega til sín talað.
Við urðum líka vitni að þeirri
baráttu sem hver og einn átti í,
hvernig Felix Ólafsson, Benedikt
Jasonarson, Þórarinn Jónsson, Jó-
hannes Ólafsson, Helgi Hróbjarts-
son og hinir sem ekki fóru glímdu
við sitt kall. Það var ekki hægt
fyrir alla að fara í sömu spor, en
Drottinn sýndi þá aðrar leiðir sem
hægt var að fara, ekki hvað síst þá
að ganga í lið með þeim sem köll-
uðust kristniboðsvinir, taka upp
starf með þeim, minntir á orð
Krists: „Þér eruð vinir minir ef þér
gjörið það sem ég býð yður“ (Jóh.
15, 14). Margar urðu stundirnar er
tilfinningarnar hitnuðu. — En hvar
eru verkin min? Guð fyrirgefi mér
vanrækslu mína.
Og enn spyr ég sjálfan mig:
Hvernig get ég samrýmt mína
reynslu og orð Páls sem ég vitnaði
áðan til?
Á þessum unglingsárum bar ég
fallegan gullkross í barminum. Ég
týndi honum, en er ég sagði síra
Magnúsi Runólfssyni frá því sagði
hann: „Gerir það nokkuð til? Var
þetta ekki líka of fínn kross til að
minna þig á kross Krists? Það er
meira um vert að þú týnir ekki
þeim krossi.“
Hann hafði fylgst með trúarbar-
áttu minni og vissi hve mikið hjóm
það var sem ég hafði átt og þóttist
geta byggt á. Jafnvel allt það sem
ég hafði lært af öðrum hafði ég
notað sem yfirskin til þess að sýn-
ast fyrir mönnum.
Orðið var farið að tala til mín.
Orðið sem upplýsir hvern mann
hafði afhjúpað mig, sýnt mér veik-
leik minn, sekt mina og galla, en
upplýst krosstréð sem frelsari
minn hékk á.
Þetta hafði enginn maður getað
kennt mér. Jesús, oröiö sem Guð
sendi mér, oröiö sem heilagur andi
býr í, upplýsti mig og gerði að
fagnaðarerindi fyrir mig sem átti
ekkert í sjálfum mér til að byggja
á, en fékk að eignast frelsara, sem
vildi frelsa.
Ennþá verð ég að leita í þetta
eina skjól, líka til þess að mega
kallast kristniboðsvinur. Orðið er
mín eina von, því að þar segir:
„Guð er auðugur að miskunn. Af
mikilli elsku sinni, sem hann gaf
oss, hefur hann endurlífgað oss
með Kristi þegar vér vorum dauðir
vegna misgjörða vorra. Af náð er-
uð þér hólpnir orðnir" (Efes. 2,
4-5).
Þetta er fagnaðarerindið sem
enginn maður getur lært heldur að-
eins öðlast fyrir opinberun Jesú
Krists.
Einar Th. Magnússon.
20