Bjarmi - 01.11.1982, Blaðsíða 14

- Þeir
. að sUHA'f V>e,ríat
' gletf-
grétu...
sem þeir töldu vera leiðtoga fólks-
ins og sögðu þeim að þessi sam-
koma væri ólögleg. Á kristniboðs-
stöðinni í Kebre Mengist hitti ég
konur og börn þessara fanga og
það var sérstök reynsla að hitta
þá sem áttu sína nánustu í fangelsi,
en það var auðséð að Guð gaf þeim
styrk til að bera þessa byrði.
Nú, ég hélt áfram suður á bóg-
inn og kom til Waddera. Ég gat
ekki farið inn á kristniboðsstöðina
því að hún var lokuð og hafði ver-
ið gerð að herstöð. Ég sá að kross-
inn á kirkjunni hafði verið tekinn
niður og kirkiuklukkan var horfin
og merki byltingarinnar var utan á
kirkjunni. Inni í kirkjunni var
mynd af Kristi sem átti að túlka
orð hans er hann segir: „Komið til
mín, allir þér sem erfiðið og þunga
eruð hlaðnir, og ég mun veita
yður hvíid.“ Ég frétti af því að
hermennirnir hefðu gert sér leik að
því að skjóta mörgum skotum í
myndina og eyðileggja hana. Ein-
hverjum þótti nóg um og málaði
yfir myndina. Hinir kristnu sögðu:
„Þið getið eyðilagt þessa mynd,
en þið getið ekki eyðilagt þá mynd
af Kristi sem er í hjarta okkar."
Mér þótti stórkostlegt að fá að
heyra þessi orð, að viðbrögðin
skyldu vera á þennan veg.
Ég gat aðeins stansað stutta
stund í Wadderabæ og hitti nær
engan, en er ég fór þaðan var
hugur minn fullur af spurningum
og þá fyrst og fremst þeirri spurn-
ingu hvort söfnuðurinn væri enn
til eða hvort hinir kristnu hefðu
látið yfirbugast á þessum erfiðu
tímum sem gengið hafa yfir þetta
svæði.
Áætlunarbíllinn kom loks til lít-
ils bæjar sem heitir Hara Kalló og
liggur mitt á milli Waddera og
Neghelli. Daginn sem ég kom var
markaðsdagur. Á meðan bíllinn
beið þar gekk ég út. Áður en varði
var kominn hópur í kringum mig
og í hópnum voru alls staðar þekkt
andlit. Fólkið spurði mig. „Ertu í
raun og veru kominn aftur?“ Ég
stóð þarna fylltur gleði yfir að sjá
vini mína á ný. Brátt voru það
sennilega um eitt hundrað manns
sem stóðu þarna í þyrpingu kring-
um mig og spurningunum rigndi
yfir mig. Ég lofaði þeim að ég
skyldi koma aftur að nokkrum
dögum liðnum.
— Þú hefur þá væntanlega
komið þarna aftur nokkrum
dögum síðar og átt ánægjulegar
stundir með þessum vinum þín-
um?
— Já, ég gerði það og mér varð
strax ljóst að þarna var söfnuður
sem lét sér ekki allt fyrir brjósti
brenna, hópur sem hafði staðist
alla storma, því þarna höfðu ver-
ið skæruliðar frá Sómalíu sem
höfðu allt þetta svæði á valdi sínu
um tíma. Ég var ákaflega spennt-
ur að koma þarna, því að við upp-
haf starfs míns í Eþíópíu var ég oft
á þessum slóðum.
Ég kom þarna aftur á laugar-
degi og við höfðum ákveðið að hitt-
ast á hæð nokkurri fyrir utan
þorpið. Allan eftirmiðdaginn komu
hópar syngjandi úr öllum áttum.
Það hreif mig mikið að sjá þessa
hópa fólks koma. Fyrst heyrðum
við sönginn í fjarlægð og svo færð-
ist hann nær og nær þar til fólkið
kom upp hæðina. Þá stóðu þeir
sem fyrir voru upp og gengu til
móts við hópinn. Hann hvarf síðan
inn í heildina og eftir það settust
allir. Innihald söngvanna sem
þetta fólk söng var meðal annars:
„Jesú, kom þú til mín, kom þú
til mín, ég er í fangelsi. Mig lang-
ar til að sjá þig, opnaðu hjarta
mitt, að ég fái séð þig. Heimurinn
er mér brött fjallshlíð. Þegar ég
reyni að hlaupa til þín, týnist ég á
leiðinni. Ég er týndur, hjálpaðu
mér. Guð berstu, Guð berstu,
Drottinn minn berstu. Tak burt
byrði mína, hreinsa hjarta mitt af
allri synd. Ég vil játa allar syndir
mínar fyrir þér.“
Söngvarnir voru margir og mér
fannst vera mikill fögnuður og
samheldni í hópnum, fögnuður og
friður sem Jesús einn getur gefið.
Andlitin ljómuðu. Mér kom í hug
myndin af Jesú í Wadderakirkju
og þótti sem mynd Jesú Krists væri
í raun og veru máluð á andlit þessa
fólks. Þarna uppi á hæðinni undir
Hluti af hópnum sem Helgi hitti á hæðinni fyrir utan Hara Kalló.
14