Bjarmi - 01.03.1987, Qupperneq 11

HVAÐ ÁÉG I SKlRMNNI?
Sigurður Pálsson:
I skíminni
á éq jíflð
Slgurdur Pálsson starfar
hjá INámsgagnastofnun
sem forstöðumadur
námsefnissviðs.
Þessari spurningu væri hægt að
svara stutt og laggott með einu orði:
Lífið. Þar með væri líka allt sagt um
skírnina sem máli skiptir. Hún er fæð-
'ng til nýs lífs, lífs í ríki Guðs. Þess
vegna er hún nefnd laug endurfæð-
'ngarinnar.
Þetta hefur ekki alltaf verið mér
J afnlj óst né j afnmikils vert í huga mín-
"m og nú er. Ég minnist þess ekki að
mikið hafi verið rætt um skírnina og
gildi hennar á bernskuheimilu mínu.
Hins vegar lá það í loftinu að hún væri
mikilvæg athöfn. Það kristna samfélag
sem fóstraði mig allt frá barnæsku og
síðar skapaði mér vettvang til starfa
iagði mikið upp úr afturhvarfinu og
var gjarnan talað um að þeir sem tekið
höfðu afturhvarfi væru endurfæddir.
Sú áhersla hitti mig þó aldrei beint. Ég
hafði aldrei horfið frá í þá veru að ég
Þyrfti að gera það upp við mig að nú
^etlaði ég að snúa aftur. Ég var því
^kki endurfæddur í sömu merkingu og
eg skildi orðið í uppvextinum.
Lað var eiginlega ekki fyrr en ég var
farinn að starfa meðal unglinga, eink-
um í KSS að ég fór að leiða hugann að
þessu með nýjum hætti. í leshópum
sem ég hafði með höndum nokkra vet-
ur voru m.a. unglingar sem alist höfðu
upp á kristnum heimilum eins og ég og
mér fannst mikilvægt að þeir gætu
fundið sér stað, ef svo má segja, eins
og hinir sem tekið höfðu afturhvarfi.
í ritlingi sem ég pantaði handa okk-
ur að lesa saman var þetta rætt þegar á
fyrstu blaðsíðunum. Þar var áhersla
lögð á að skírnardagurinn væri hinn
raunverulegi dagur endurfæðingar-
innar. Líklega hefur þessi umræða
orðið mér gagnlegri en þeim. Svo mik-
ið er víst að allar götur síðan er nýárs-
dagur, dagurinn er foreldrar mínir
báru mig til skírnar, sérstakur í huga
mínum og hefur verið mér tilefni til
þakklætis og umhugsunar um gildi og
inntak skírnarinnar.
Skírnin, ytri búningur hennar
ásamt því sem lesið er úr Guðsjarði og
flutt af prestinum til áminmngar for-
eldrum, guðfeðginum og söfnuðinum
öllum, er þrungið afþ>ví fagnaðarer-
indi sem skírnin boðar eða er öllu
heldur.
Ein áminning er mér hugstæðari en
aðrar í þessu sambandi. Þá mætti
þetta fagnaðarerindi mér með nýjum
og ógleymanlegum hætti. Enda þótt
um tvo atburði sé að ræða er minning-
in ein. Ég stend við skírnarlaug dætra
minna og hlýði á áminningarorð
prestsins (Helgisiðabók íslensku
þjóðkirkjunnar 1910): „... Felið það í
bænum yðar og minnist þeirrar kristi-
legu skyldu vðar og alls safnaðarins að
annast um að barn þetta megi, er það
vex upp, halda sér fast við Krist, eins
og það er núfyrir skírnina gróðursett á
honum. “
Ágræðsla, — nýtt líf, nýtt lífssam-
félag, gefið án tilverknaðar þess sem
lífið þiggur, verk Guðs í einu og öllu.
Engin predikun flytur mér fagnaðar-
erindið um gjöf hjálpræðisins með
áhrifaríkari hætti en skírnin. Við
skírnarlaugina talar Guð það orð sem
gerir hana að laug endurfæðingarinn-
ar. Það orð skapar líf.
Sumum finnst þetta ógætilegt tal.
Hvar er þá ábyrgð og ákvörðun ein-
staklingsins sjálfs? Um þetta er skírn-
in einnig predikun. Barn sem fæðist
hefur vissulega þegið lífið en er háð
umönnun þeirra sem að því standa,
þar til það getur sjálft tekið ábyrgð á
eigin lífi. Svo er einnig um það líf sem
gefið er í skírninni. Það er háð þeim
lífsskilyrðum sem uppeldið skapar