Bjarmi - 01.03.1988, Blaðsíða 17

ignaðarerindi,
tilallra
Rætt við sr. Stínu Qísladóttur
^ynna fyrir lesendum Bjarma.
'tarfi hinna kristilegu leikmanna-
j’Jarrna. Um tíma var hún kenn-
úúi þjóökirkjunnar, eða þar til
nð nema guðfræði.
^h'nu. 24. janúar sl. vígðist hún
|Ur>nar. Útsendari Bjarma heils-
nta.
ir eðlilegum kringumstæðum ekki til
hugar að setja af stað starf með einum
starfsmanni!
- Síðustu árin hefur þú m.a. tekið
virkan þátt í starfi Kristniboðssam-
bandsins og Kristilegu skólahreyfing-
arinnar. Hvað viltu segja um tengsl
starfsins ytra og hér heima?
- Eg vil ekki gera skarpan grein-
armun á starfinu ytra og hér heima.
Hvort tveggja er kristniboð. Eins og
ég sagði áðan, sleit ég barnsskónum í
sunnudagaskóla Kristniboðsfélag-
anna, fór síðan í KSS og varð nánast
sjálfkrafa þátttakandi í KFUK-starf-
inu líka. Fyrir mér eru þessi félög ein
heild.
Kristniboðið hefur alla tíð átt tölu-
vert ríkan þátt í lífi minu. Það hefur
verið mér sjálfsagður hlutur að það sé
nauðsynlegt að ná með fagnaðarer-
indið til þess fólk sem er fjarri okkur.
Mér er mjög minnjsstætt frá sunnu-
dagaskólaárunum hve oft var sagt frá
einhverju nýju sem var að gerast á
kristniboðsakrinum. Það var á þeim
arum, þegar kristniboðarnir í Kína
voru að koma heim. Þeir heimsóttu
okkur í sunnudagaskólann, og okkur
fannst við þekkja þá. Þeir voru vinir
okkar. Þetta var líka á þeim árum,
þegar kristniboðsstarf var að hefjast í
Konsó og ég minnist þess enn hve ég
varð glöð, þegar okkur var sagt frá
fyrsta Konsómanninum sem tók
kristna trú og varpaði öllu út úr seið-
mannskofanum sínum.
Ég hef oft verið spurð hvort ég hafi
aldrei hugsað mér að verða kristni-
boði. Ég hef hins vegar alltaf svarað,
að mér finnist mín köllun vera hér
heima, og það hef ég fundið hvað
sterkast, þegar ég hef verið stödd er-
lendis. Þá hefur mér þótt kallið
hljóma að flýta mér heim og starfa af
alhug meðan dagur er. Það hefur því
verið mér gleðiefni að mega m.a. taka
þátt í starfi Kristilegu skólahreyfing-
arinnar. Langflestir í félögunum okk-
ar hafa verið í KSS og eiga kannski
sínar bestu æskuminningar þaðan, en
sorglega fáir virðast þó hafa löngun til
að fórna tíma eða fjármunum til þessa
starfs.
- Þú ert sögð útsjónarsöm hvað
varðar fjáröflun til kristniboðs og ann-
ars kristilegs starfs. Ertu alltaf með
eitthvað á prjónunum í þeim efnum?
- Það getur vel verið að ég sé oftast
með eitthvað á prjónunum í þeim
efnum, bæði í bókstaflegri og yfir-
færðri merkingu. Við verðum auðvit-
að að horfast í augu við það, að ekkert
er hægt að gera í neinu starfi nema
hafa peninga. Ég held að það að láta
eitthvað af hendi rakna hljóti að vera
liluti af því að eiga trú á Jesú Krist, því
að kristin trú er ekki aðeins það að
sitja á fundum og hlusta á Guðs orð,
heldur er hún einmitt þetta, að ég gef
mig alltaf Guði með öllu sem ég á og
eignast. Gjafaþjónustan er þess vegna
eðlilegur liður í þjónustunni við Guð.
- Eru íslendingar tregir til gjafa?
- Ég verð að játa að ég fæ stundum
sting innra með mér þegar ég verð vör
við hve miklu auðveldara er að fá fólk
til að skilja þörfina fyrir kristniboð í
fjarlægu landi, heldur en þörfina fyrir
starfi hérna heima. Mér finnst það
með vissum hætti svolítið sárt. Ég
held að ég beri jafnmikla umhyggju
fyrir hvoru tveggja og vilji gjarnan að
hvort tveggja dafni sem best. En ytra
starfið hlýtur að byggjast á heima-
starfi. Og starfið á meðal skólaæsk-
unnar, sem hefur verið vakningarstarf
og náð með allt öðrum hætti inn á gafl
hjá fólki en margt annað starf, tel ég
mjög mikilvægt. Þess vegna hefði ég
gjarnan viijað teyma fleiri með til að
leggja þessu starfi lið, og það er m.a.
17