Bjarmi - 01.03.1988, Síða 18

ástæðan fyrir því að ég tók á mig
ábyrgðina á happdrætti skólahreyf-
ingarinnar í haust, þó mér finnist eng-
an vegin gaman að selja happdrættis-
miða, frekar en öðrum. En neyðin og
áhuginn á starfinu rekur mann af stað.
Það er að sjálfsögðu töluvert dýrara
að vera með menn í starfi hér heima
heldur en úti, af því að það kostar
meira að lifa hér, jafnvel þó við reyn-
um að lifa spart. En þörfin er ekki síð-
ur mikil hér en í Afríku.
- Hvað kom til að þú fórst að læra
guðfræði?
- Mér fannst tími minn í æskulýðs-
starfi kirkjunnar vera á enda. Ég var á
vissan hátt þreytt. Það er erfitt - og ég
held ekki rétt að vera lengi í svona
flökkustarfi. Þörf mín á að vera þátt-
takandi í kristilegu starfi hafði hins
vegar ekki minnkað þann tíma sem ég
var í æskulýðsstarfinu. Ég varð því að
nota útlokunaraðferðina. Ég gerði
það upp við mig að ég gæti e.t.v. hugs-
að mér að verða prestur og þess vegna
gæti ég reynt að fara í guðfræðideild-
ina.
Það hefur oft komið fyrir á æviferl-
inum að ég hef orðið að ganga einhver
skref og hreinlega segja við Guð: „Ef
ég er að vaða út í einhverja vitleysu,
þá verður þú að stoppa mig, eða sýna
mér einhverja aðra leið“. Ég held ein-
mitt að það sé mjög algengt í lífinu, að
það Iiggi ekki alveg ljóst fyrir hvað við
eigum að gera, en við megum þreifa
okkur áfram og biðja Guð um leið-
sögn.
Á þennan hátt fannst mér hálfpart-
inn eins og mér væri þröngvað inn í
guðfræðideildina, og mér leið mjög
vel þar. Kennslan og námsefnið fannst
mér í flestum tilvikum mjög gott, og
samfélagið við kennarana og stúdent-
ana náið og auðgandi, svo að ég er
miklu ríkari að loknu náminu, bæði
andlega og mannlega!
- En hvað um kvennaguðfræðina
svokölluðu?
- Ég kann ekkert í kvennaguðfræði
og hef ekki fundið þörf fyrir hana.
Hins vegar er ég svo þakklát fyrir að
vera send með fagnaðarerindi, sem er
til allra. Það fyllir mig fögnuði, að
mega standa frammi fyrir konum og
körlum, allra stétta, börnum oggömlu
fólki, og flytja boðskap, sem allirgeta
skilið og meðtekið. Það þarf að vísu
að orða hlutina misjafnlega eftir
þroska manna, en fagnaðarerindið er
hið sama, og það er sífelld uppspretta
gleði fyrir þann sem vill vera í þjón-
ustu Krists.

- Nú vígöist þú til starfa sem far-
prestur í gær. Hvaða tilfinningar bær-
ast með þér í dag?
- Auðvitað er þetta allt svolítið
óraunverulegt, en þetta var vissulega
stór dagur. Það var mér mikil uppörv-
un, hve ég hafði marga vini í kringum
mig, og mér varð það svo áþreifan-
legt, að ég er ekki ein í þessari þjón-
ustu. Ég veit að vísu, að Guð er með
mér og sleppir ekki af mér hendinni,
en prestsstarfið reynir mjög á andlegt
þrek, og þá er ómetanlegt að eiga
góða vini. Það léttir byrðar og andlegt
átak. E.t.v. gleymist okkur það oft í
hraða hversdagsins, að við vinnum
mikilvægt starf, kannski það mikil-
vægasta, með því einu að vera vinir
vina okkar. Öllum er nauðsynlegt að
eiga fyrirbiðjendur og samstarsfólk,
og þá ekki síst presti.
- Finnst þér eðlileg tengsl milli
íslensku þjóðkirkjunnar og kristilegra
leikmannahreyfinga innan hennar?
- Mér finnst þau jákvæðari og meiri
nú en áður. En ég vildi gjarnan sjá
ennþá meira gerast í þeim efnum. Ég
verð t.d. stundum öfundsjúk, þegar ég
er stödd erlendis við messur og heyri
prestinn auglýsa allt það kristilega
starf sem unnið er innan sóknarinnar,
hvort sem það eru kristniboðsfélög,
skólafélög eða annað, því það er allt
hluti af starfi kirkjunnar, og mér
finnst einmitt mjög jákvætt, að það
skuli fleira vera að gerast en það sem
prestur og sóknarnefnd sjá um. Eftir
því sem fleiri félög og hópar eru starf-
andi, hlýtur að vera hægt að vinna
meira í Guðs ríki.
- Eitthvað að lokum?
- Ofarlega í huga mér er þakklœti.
Það er þakklæti til Guðs fyrir hand-
leiðslu hans alla daga og fullvissu þess,
að ég er í hendi hans. í annan stað er
ég svo þakklát fyrir að mega eiga
heima í kirkju Krists, sem rúmar alla!
Þessi lifandi en gamla kirkja, með öll-
um sínum gömlu hefðum og með
prestum og biskupum, fyllir mig vissu
þess að Guð lifir - og hún vekur þann-
ig með mér lofsöng til Guðs, sem ég vil
gjarnan fá að syngja í söfnuðinum,
þar sem allir lærisveinar Jesú fá að
mætast - og vera eitt með Guði.
I þriðja stað er ég þakklát fyrir að
hafa fengið að alast upp í leikmanna-
hreyfingunum, sem við höfum verið
að nefna. Þetta starf hefur kennt mér
hinn mikilvæga þátt samstarfs.
íslenska þjóðkirkjan líður hins vegar
fyrir það að vera of mikil prestakirkja
og það er því miður allt of algengt, að
leikmennirnir séu þar aðeins aðstoð-
armenn, en ekki samstarfsmenn. Það
þykir mér sárt, því það gerir starfið
mun erfiðara, ekki síst fyrir prestinn.
Að síðustu langar mig að taka fram,
að ég finn mig á engan hátt hæfa til að
vera prestur eða til að prédika fagnað-
arerindi Krists! Aldrei hef ég staðið
jafn „titrandi, með tóma hönd“
frammi fyrir neinu verkefni. En Krist-
ur sjálfur kallar mig og knýr mig áfram
með því að minna mig á kærleika
Guðs. Þess vegna eru líka mörg orð
Biblíunnar, sem ónáða mig, eins og
þessi: „Prédika þú Orðið. Gef þig að
því í tíma og ótíma . . .“ (2.
Tím.4,2). „Oss ber að vinna verk
þess, er sendi mig, meðan dagur er.
Það kemur nótt, þegar enginn getur
unnið“ (Jóh. 9,4). Orð Biblíunnar
veita jafnframt huggun og uppörvun.
Þegar KSS og KSF kölluðu fyrsta
skólaprestinn, Jón Dalbú Hróbjarts-
son, til starfa, fékk hann í veganesti
orð, sem síðan hefur verið ómissandi í
mínum eigin nestispoka. Það eru orð-
in í Jes. 41,10: „Óttast þú eigi, því að
ég er með þér. Lát eigi hugfaliast, því
að ég er þinn Guð. Ég styrki þig, ég
hjálpa þér, ég styð þig með hægri
hendi réttlætis míns.“
Innra með mér ómar sama raust og
Jesaja spámaður heyrði forðum:
„Hvern skal ég senda? Hver vill vera
erindreki vor?“ Og vegna þess að Guð
hefur að fyrra bragði komið til mín og
miskunnað mér, - þá verð ég að svara:
„HÉR ER ÉG. SEND ÞÚ MIG“.
P.B.
18