Bjarmi - 01.12.2000, Blaðsíða 14

Meó Rafiki
I I/oni/l I Ferðasaga ungmenna
wl I 1 I I Jr U á kristniboóaslóóum
Benjamín Ingi Böóvarsson
Aðfaranótt þriðjudagsins 1. ágúst
síóastliðinn hélt svonefndur Rafiki-
hópur af stað til Kenýu í Afríku. Rafiki
þýðir vinur á íslensku en oróið er tekið úr
swahili, því tungumáli sem íbúar Kenýu
nota mest. Tólf einstaklingar mynda
þennan hóp og voru flestir þeirra mættir
tímanlega á flugvöllinn þessa nótt. Þrír
úr hópnum flugu með öðru flugi
nokkrum dögum áður. Þessir níu sem
eftir voru urðu samferða Krung2000-
hópnum sem var á leið til Eþíópíu og tók
feróalagið rétt rúman sólarhring með
millilendingum í Kaupmannahöfn og
Amsterdam. Flugið var hið þægilegasta
og gaman vár að njóta félagsskapar
Krung2000-hópsins.
I Orðskviðum Salómons 16:31 segir:
„Gráar hærur eru heióurskóróna." Því
skal veita aldursforsetum Rafiki-hópsins
þann heióur að vera kynnt fyrst en það
eru prestshjónin Einar Sigurbjörnsson og
Guðrún Edda Gunnarsdóttir. Þau fóru
ásamt yngri dóttur sinni, Magneu,
nokkrum dögum fyrr meó öðru flugi.
Eldri dóttir þeirra tilheyrir einnig Rafiki
en hún heitir Guðný. Heiðrún Kjartans-
dóttir fór fyrir hópnum og gerði þaó
með afburóum vel og naut hún aðstoðar
yngri systur sinnar, Ólafar Inger. Þær
hafa búið í Kenýu samtals í um ellefu og
hálft ár þar sem foreldrar þeirra, þau
Kjartan Jónsson ogValdís Magnúsdóttir,
störfuðu sem kristniboðar. Þær voru því
í raun á heimaslóóum og vita margt um
land og þjóö þar ytra og voru tengilióur
okkar við fólkið þarna úti. Restina af
hópnum skipuðu svo Orri Freyr Odds-
son, Jakob Hafþór Björnsson, Benjamín
Ingi Böðvarsson, Katrín Möller Eiríks-
dóttir, Katrín Jónsdóttir og Ragnheiður
Hafsteinsdóttir.
Markmið ferðarinnar var fyrst og
fremst að heimsækja íslensku kristniboð-
ana sem og þá norsku á kristniboðs-
stöðvunum í Nairóbí og í Pókot-héraði
og sjá og kynnast því starfi sem þeir eru
að vinna. Einnig að heimsækja kirkjur
innfæddra og sjá hvernig samkomur
þeirra fara fram. Þá var ætlunin að
skoða landió, kynnast þjóóinni og þjóð-
félagsháttum. í mörgum blundar líka
ævintýraþrá og var þessi ferð vel til þess
fallin að svala henni.
Feróin
Klukka sex að staðartíma á mióvikudags-
morgni vorum við lent í höfuðborg
Kenýa, Nairóbí. Islensku kristniboðarnir
Ragnar Gunnarsson og Kristín Bjarna-
dóttir sóttu okkur út á flugvöll og fóru
með okkur í brakandi sólskini og blíð-
viðri á norsku kristniboðsstöðina
(Scripture mission) sem er þarna í borg-
inni og þau búa og starfa á. Feró okkar
um Afríku var hafin, framundan var mik-
ió ferðalag um landið. Ferðinni skiptum
við í fjóra áfanga, ef svo má segja.
Stefnan var fyrst tekin út í sveit. Ekió var
um 500 km. norður frá Nairóbí í hérað
sem nefnist Pókot. Þar vinna kristniboó-
arnir mikió og gott starf og vildum við
gjarnan kynna okkur það. Annar áfangi
ferðalagsins var ferð okkar aftur til
Nairóbí og smáviðdvöl þar á norska
kristniboósskólanum. Þaðan fórum við
svo í villtan þjóögarð sem nefnist Masaí
Mara. Að síóustu flugum vió til
Mombasa sem er borg staósett á austur-
ströndinni.
Pókot
Fimmtudagurinn 3. ágúst. Það tók okkur
einn dag að ferðast norður til Pókot
með smá stoppum á leiðinni eins og
gengur og gerist. Fyrsti áfangastaður
okkar var kristniboósstöðin í Kapeng-
úría. Þangað komum við að kvöldi til og
var okkur vel tekið. Þar gistum við og í
raun má segja að þetta hafi verið mið-
stöó okkar í þessum hluta ferðarinnar,
þ.e. út frá þessum stað ferðuðumst vió
vítt og breitt um héraðió. I Kapenguría
starfa nú þrír norskir kristniboðar.
Föstudagurinn 4. ágúst. Okum um
klukkustundar leið til Cheperería. Þar
hittum við fýrir Leif Sigurósson, spræk-
an, íslenskan kristniboóa, sem hefur ver-
ið starfandi þar í rúmt ár. Hann býr á
kristniboósstöðinni en þar búa einnig
norsku kristniboðahjónin Morten og
Kari Synnove. Þau tóku öll vel á móti
okkur og áttum við saman yndislega
góðan dag. I Cheperería er öflugur
barnaskóli og hann skoðuðum við undir
leiðsögn innfædds manns. Systurnar
Heiðrún og Ólöf Inger bjuggu um tíma í
Cheperería ásamt foreldrum sínum.
Kjartan Jónsson, faðir þeirra, byggði
m.a. eitthvað af þeim skólahúsum sem
við skoóuðum. Einnig hittum við fyrir
mikió af innfæddu fólki og gaman var að
sjá hvað það er allt vinalegt. Við gengum
vítt og breitt um svæðið og alls staðar
var fólkið forvitið að sjá þennan skrítna
hóp af hvítu fólki en það gaf okkur und-
antekningalaust hlý bros og innilegar
kveójur. Um kvöldið snæddum við hjá
14