Bjarmi - 01.12.2000, Side 15

k
Hópurinn á Scripture Mission,
norsku kristniboðsskólanum í Nairobí.
Rafiki-
hópurinn við
miðbaug.
Hermenn Guðs í
Leland-fjöllum.
Mikil lofgjörð
í Sekeer.
Leifi og héldum síóan aftur til Kapengúría
fyrir myrkur.
Laugardagurinn 5. ágúst. Við vorum
snemma á fótum. Ekið var til Marich,
sem er í einnar og hálfrar klukkustundar
leið frá Kapengúria. Þar er hægt að gista
í ,,Afríkukofum“, þ.e. húsum sem eru al-
veg eins og þau sem hinir innfæddu búa
í, nema hvað að í þeim er ekki moldar-
gólf, heldur steypt. Þar hittum við Leif
enn á ný og með honum fórum við til
Chesta en þar er einnig starfrækt kristni-
boðsstöð. Á kristniboðsstöðinni í Chesta'
hefur enginn kristniboði verið starfandi í
tvö ár. Þegar okkur bar að garði voru ný-
lega komin þangað norsk hjón, Morten
og Monika, sem voru að koma starfinu
aftur í gang. Morten slóst í för með okk-
ur á markað í Lomut, stað rétt hjá
Chesta. Þar fengum við að upplifa al-
vöru afríska markaðsmenningu. Á miðj-
um markaðnum fór svo í gang fjörug og
hfleg, kristileg samkoma og gaman var
að fylgjast með henni. Við héldum síðan
aftur til Chesta og sýndi Morten okkur
allan staðinn. I Chesta er starfandi
heimavistarskóli fýrir stúlkur og einnig er
þar heilsugæslustöð sem þykir ekki full-
komin á okkar mælikvarða en hún þjón-
ar samt hinum innfæddu vel. Eftir vel
heppnaða heimsókn til Chesta héldum
við síðan aftur til Marich, sem var okkar
gististaður næstu tvær nætur. Það var
mikil og sérstök upplifun að sofa í þess-
um kofum svona afskekkt í miðjum
frumskóginum í svörtustu Afríku.
Sunnudagurinn 6. ágúst. Við höfðum á-
kveðið að nota daginn til þess aó fara í
kirkju og sjá og upplifa hvernig guðs-
þjónustur hinna innfæddu fara fram.
Kirkjan sem við heimsóttum er staðsett
uppi á fjalli í mikilli hæð á stað sem kall-
ast Sekerr en vegurinn þangað er afar
brattur og torfær. Aldrei fyrr hef ég lagt
eins mikið á mig til þess að sækja kirkju
og það á líka við um hina í hópnum tel
ég mig geta sagt. En það var svo sannar-
lega þess virði. Þegar okkur bar að garði
var messan rétt að hefjast þannig að vió
hoppuðum nánast beint út úr jeppanum
og inn í kirkjuna. Kirkjan var afar falleg
og vinaleg að utan. En að innan var hún
bara einn stór, grár geimur. Ekkert af því
sem við Islendingar höfum vanið okkur á
til þess að gera hýbýli okkar hlýleg var
sjáanlegt. Við fengum okkur sæti aftar-
lega. Engin munaðarsæti voru í boði,
einungis harðir trébekkir. Mikið var í
gangi og gaman var að sjá hvað allt var
líflegt og skemmtilegt. Fólkið var svo
glatt og svo fullt af kærleika hvert til
annars. Það tók einnig fullan þátt í öllu
sem fram fór og allir voru heilshugar í
því sem þeir voru að gera, að lyfta upp
nafni frelsara síns, Jesús Krists, og lofa
hann. Og þrátt fyrir að húsið væri
kuldalegt að innan þá hlýnaði manni
verulega um hjartarætur og allt sem
fram fór hafði djúptæk áhrif á mann.
Stemmningin sem myndaðist í þessari
litlu, þéttsetnu kirkju, einhvers staðar
lengst upp á ijalli í Kenýu, var töfrandi.
Rafiki-hópurinn kom einnig fram og
söng nokkur lög á íslensku og ensku og
vakti það mikla athygli hinna innfæddu.
Einnig sögðu sumir úr hópnum nokkur
orð sem Heiðrún sneri af mikilli fimi yfir
á swahili. Fólkið fylgdist vel með og
15