Heima er bezt - 01.01.1955, Blaðsíða 12

8
Heima er bezt
Nr. 1
Hreindýr.
með veiðina og flýttum okkur
að gera til dýrin sem lágu og
komast til hesta okkar, og náð-
um við síðan háttum heim um
kvöldið, og urðum mjög hvíld-
inni fegnir.
— Þolinmæðin þrautir vinn-
ur allar, segir eitt máltækið. Og
svo fór einnig í þetta sinn.
X.
Veiðileiðangur á sumri.
Sumar eftir sumar hafði mig
langað mjög til að fara á hrein-
dýraveiðar að sumarlagi, en gat
aldrei fengið mig til þes's vegna
sláttarins, því að ég vissi, að
pabbi mætti ekki missa mig frá
honum. En loks fór þó svo, að
ég gat fengið mann til að vera
fyrir mig, á meðan ég færi í eina
veiðiferð. Þetta mun hafa verið
sumarið 1900.
Ég lagði nú af stað síðast í
júlí til þess að verða kominn
inná Vesturöræfi þann 1. ágúst,
því þann dag var friðuninni lok-
ið, og voru dýrin ófriðuð þaðan
af til áramóta. Ég var vitanlega
ríðandi og með 3 reiðingshesta.
Fór ég fyrst norður að Skjögra-
stöðum, og slóst þar í för með
mér Jón Þorsteinsson með 2 reið-
ingshesta. Hann var þá búandi
þar. Síðan héldum við að Kleif
í Fljótsdal. Þar bættist Þórarinn
Ketilsson í för með okkur, að
minnsta kosti til Aðalbóls, og er
við komum upp á brúnina fyrir
ofan Kleif, varð þar fyrir okkur
á bjarginu kind á þremur fót-
um. Hafði hún einhvern veginn
misst einn fótinn, sennilega fót-
brotnað, en ekki náð að brasa
saman, og síðan orðið illt úr og
þannig misst fótinn. Þessi kind
kom að um haustið, og var þá
talið víst, að við hefðum skotið
fótinn undan henni á dýraveið-
unum.
Við héldum nú áfram að Aðal-
bóli, og bættist þar við til far-
arinnar Elías Jónsson ábúandi
þar og hreindýraskytta með 3
reiðingshesta. Höfðum við þá
alls 10 hesta undir klyfbera, og
vitanlega vorum við allir á gæð-
ingum, en þó ekki nema einn
hver.
Nú var haldið á stað um
Hrafnkelsdal, en þegar inní
Tunguna kom, skiptum við liði.
Fóru þeir Jón og Þórarinn með
reiðingshestana til ákveðins
staðar um kvöldið og áttu að
tjalda þar og taka síðan á móti
okkur Eliasi með brennheitu
kaffi og brennivíni, áður en
setzt væri að snæðingi.
Við skildum nú, og létum við
Elías gamminn geisa, þar sem
því varð við komið, og ræddum
um daginn og veginn, þótt ekki
kæmist það í útvarpið, enda veit
ég ekki, hvort nokkurn íslend-
ing hefur þá verið farið að
dreyma um útvarp hér. Var ferð
okkar Elíasar heitið inn í svo-
nefndan Háls, ofarlega með
Jökulsá á Dal að sunnanverðu.
í honum eru fallegar öldur með
grösugum sléttum á milli, og
ekki óbyggilegt, þótt langt sé frá
byggðinni, og kuldalegur jökla-
jöfurr upp undan, bringubreið-
ur, ekki síður en máninn í aug-
um skáldsins frá Sandi. Erindi
okkar í Hálsinn var að leita að
höltum hreintarfi, sem þar hafði
sézt um vorið, og vorum við Elías
með fá skot í vösum til þess að
gera hann óhaltan með, ef hann
bæri fyrir okkur. En svo varð nú
ekki, og bjuggumst við þá ekki
við að sjá önnur dýr.
Við héldum nú áhyggjulausir
inn Háls, og ætluðum að flýta
okkur í tjaldstað, áður en
myrkva tæki. En allt í einu sjá-
um við hornagarð á hreindýrum
niðrundir Jökulsá ofan við eyr-
ar, sem þar eru með ánni. Við
stigum þegar af baki og gripum
til rifflanna og skotanna, bund-
um saman hestana og læddumst
áleiðis til hornagarðanna.
Þegar nær kom, sáum við að
þarna lágu 7 tarfar stórir og
föngulegir, en undir barði, svo
að slæm var aðstaðan að skjóta
til þeirra, og einnig nokkuð
langt. Samt voru nú dregnir upp
rifflarnir og skotið til tarfanna.
Þeir spruttu upp við hvellinn, en
hreppti ekki, svo séð væri. En
það vildi til hjá Elíasi, að
patrónan fór í tvennt, og sat
stúturinn fastur í rifflinum, er
hann dró út afturhlutann af
henni. Skildi þar með okkur
Elíasi, með því að hann var að
reyna að ná stútnum úr patrónu-
stæðinu.
Ég fór nú á eftir dýrunum og
skaut eitt stórt, og síðan annað
og elti þau ennþá lengra. Síðan
særði ég alvarlega það þriðja, en
þá voru líka skotin þrotin. En
þá hlupu öll þessi 4 dýr sem eftir
voru, uppá melbungu og stóðu
þar hhð við hlið andspænis mér
á 50 faðma færi. Ég miðaði tóm-
um rifflinum á þau og tók í
gikkinn, en ekkert heyrðist, og
dýrin hurfu síðan út í kvöld-
rökkrið, en ég stóð eftir sem
steini lostinn, gremjufullur yfir
að hafa ekki haft fleiri skot og