Heima er bezt - 01.01.1955, Blaðsíða 30

26
Nr. 1
Hugleiðingar Hállgríms um
nafnleysi dalsins hefi ég ekki
rúm til að ræða. En því miður
finnst mér lausn þess máls ekki
liggja nær eftir þá tilgátu sem
hann ber þar fram, miklu frem-
ur að ein gátan enn hafi bætst
við það safn, sem fyrir var. Svo
sem sú, hvers vegna hinir fyrstu
Dalamenn gerðu sér það ómak
að „sjá“ og skíra Glerdal, sem
gengur austanvert samhliða dal
hinum nafnlausa og er naumast
annað en lítill slakki inní heið-
arlandið, tæpur helmingur af
lengd hins og og hefur eftir sjá-
anlegum skógarleyfum að dæma
ekki verið síður viði vaxinn til
forna en hinn. Eða Skeggjadal
sunnan Hróðnýjarstaða, sem
enginn dalur er eftir nútíma-
skilningi þess orðs. Já, eða vikið
inní sjávarbakkann, Búðardal.
En einn af hinum lengstu
Breiðafjarðardala, sem a. m. k.
á vissum stöðum er 60 m. djúpur
frá árbökkum til hlíðarbrúna
skv. landabr. herforingjaráðsins
og er i hinu sama landslagi og
hinih, sem ég nefndi, sjá þeir
ekki — sem dal. Mér er það
undrunarefni og tilgátan fjar-
stæðukennt vanmat á skarp-
skyggni þeirra, sem um nafn-
giftir fjalla og dala fjölluðu í
þann tíð.
Að lokum þakka ég mínum
góða vini fyrir hvert það atriði
í frásögn minni, sem hann hef-
ur gætt meiri fyllingu og ítar-
leik með athugun sinni og læt
frekari orðræður um það niður
falla af minni hálfu.
Jóhann Bjarnason.
Peningarnir í mjótkurbrúsanum
Allir í þorpinu gengu út frá
því vísu, að hann Niels Nielsson
og kona hans væru bláfátæk.
Þau unnu baki brotnu á kotinu
sínu og leyfðu sér aldrei hinn
minnsta munað. Það vakti því
að vonum talsverða undrun, þeg-
ar Niels fór að falast eftir kaup-
um á jarðnæði. Hvar ætluðu þau
að útvega 6000 sænskar krónur?
Dag þann, er kaupin áttu að
fara fram, komu þau Nielsson
og kona hans og burðuðust með
Heima er bezt
mjólkurbrúsa á milli sín. Þá er
væntanlegir kaupendur höfðu
tekið sér sæti við samningaborð-
ið, lyftu þau hjónin mjólkur-
brúsanum upp á borðið, tóku
lokið af og hvolfdu honum. Heill
straumur af krónupeningum valt
út á borðið.
„Hérna eru peningarnir", sagði
Niels Nielsson og lét sér hvergi
bregða. „Gerið svo vel að telja
þá“.
Seljandinn og aðstoðarmaður
hans tóku nú að telja peningana
— en það sýndi sig að þama
voru ekki meira en 5500 kr. Eftir
andartaks þögn sneri Niels sér
að konu sinni og sagði:
„Þetta var ljóta óhappið,
María við höfum tekið skakkan
mjólkurbrúsa með okkur“. —
Tví rætt
Bernard Shaw hafði lofað að
koma á skemmtun, sem félag
nokkurt stóð fyrir í góðgerðar-
skyni, og ætlaði að verja tekjun-
um til hjálparstarfsemi meðal
olnbogabarna þjóðfélagsins. Á
eftir ræðunum skyldi vera dans.
Eftir miðdegisverðinn stóð Shaw
úr sæti sínu og bauð einni af
þeim konum, sem fyrir skemmt-
uninni stóðu, upp í dans. Konan
var frá sér numin af hrifningu
yfir því að hefja dansinn með
hinum fræga rithöfundi, og gat
ekki orða bundist:
„Að hugsa sér, að þér skylduð
einmitt byrja dansinn með því
að bjóða mér upp!“
„Kæra frú“, svaraði Shaw og
tók utan um hana, „þetta er
góðgerðastarfsemi, eða er ekki
svo?“
Góður með sig
Síðla kvölds gerði ákaft
þrumuveður og móðirin læddist
inn til litla drengsins síns, til
þess að sjá, hvort hann hefði
vaknað og orðið hræddur. —
Drengurinn opnaði augun syfju-
legur og sagði ergilega: „Hvað
er hann pabbi alltaf að fitla við
útvarpið!“
Ljóð om Laxárdal
IEftir Jóhannes úr Kötlum. \
Láxárdalur, ljúfa sveit,
litla blómaríkið mitt! j
Hvergi ég í veröld veit >
vinarbrjóst svo fagurlitt. í
Ennþá á ég rósareit i
Laxárdalur, ljúfa sveit.
litla blómaríkið mitt!
Laxárdalur, ,þökk sé þér,,
þú ert bezti vinur minn.
í mér vor þitt vaggar sér, s
vakir yfir himinn þinn. \
ÍHvar sem ég í heimi er, \
hlíða þinna ilm ég finn. >
Laxárdalur, þökk sé þér,
þú ert bezti vinur minn! j
Laxárdalur, lítið blóm >
lát mig hvílast við þinn barm. j
Lát þinn sæta svanahljóm «
signa gleði mína og harm. j
yfir lífs míns leyndardóm
legðu blítt þinn mjúka arm. j
Laxárdalur, lítið blóm j
lát mig hvílast við þinn barm.
Ofanritað kvæði flutti Jóhannes skáld
úr Kötlum í hófi Laxdæla að Sólvangi
við Búðardal, í ágúst 1938 og gaf sveit-
ungum sínum það til átthagasöngs.
Nokkru siðar samdi Jón frá Ljárskógum
lag við það. Jafnframt því að vera lipurt
og leikandi skáld var Jón einnig snjall
tónsmiður. Samdi hann talsvert, bæði af
sönglögum og danslögum, en fyrir kald-
hæðni örlaganna munu þau nú nær
öll glötuð. Sem betur fór hefur lagið
við þetta kvæði varðveizt fyrir atbeina
ungmennafélagsins Ólafs páa, þótt þvi
hefði að vísu mátt vera meira á loft
haldið en gert hefur verið til þessa. Sé
hinum laxdælsku skáldbræðrum og
sveitungum þökk fyrir verk sitt.
Annars er það meiri þjóðarnauðsyn
en margan grunar, að hver einasta sveit
eigi sinn átthagasöng, og noti hann óspart
við hverskonar tækifæri. Stafar ekki hið
mikla rótleysi, sem einkennir daginn f
dag, að einhverju leyti af því, að sál
fólksins vantar einhvern andlegan hvílu-
punkt, er það geti leitað jafnvægis við?
Nú er það viðurkennt, að allur söngur
yfirleitt stefni til samlöðunar, og er sam-
einingartákn, sé hann hafður um hönd
í sínum rétta tilgangi, vel valið tæki til
að treysta ást hvers manns á heimbyggð
hans? Jóhann Bjarnason.