Heima er bezt - 01.02.1955, Side 27

Nr. 2
Heima er bezt
59
lákur; hann leyfði krypplingnum
að fara heim á aðfangadags-
kvöld jóla, er þeir höfðu gert að
fiskinum og gengið frá línunni,
og sagði honum að hvílast fram
á þriðja dag jóla.
Sjálfur hvíldist Áslákur í ver-
búðinni; hann þafði fengið sér
örlítið af sætindum hjá kaup-
manninum og þrjár flöskur af
sterku rommi. Hann ætlaði að
láta sér nægja eina á dag.
Hann lagðist fyrir og lét fara
vel um sig. Fyrsta flaskan var
tæmd þó nokkuð niður fyrir axl-
ir og hann fór að hugsa skýrar
en áður.
Hann seildist eftir flöskunni,
er stóð á kassagarmi við rúm-
bælið, saup á og aftur, og enn
einu sinni, lagði síðan flöskuna
frá sér og gretti sig illilega og
snussaði.
Já, það var margs að minnast
frá æskustöðvunum fyrir norð-
an.
Hvernig skyldi Dísa hafa það
og maðurinn hennar; það væri
gaman að vita. .. . Dísa, já, einu
sinni voru þau bundin hugást-
um heima í sveitinni, en svo
hafði hún farið burt og aldrei
komið aftur....
Var það ekki raunar hennar
vegna, að hann flæktist um,
drakk og svallaði og lifði hræði-
legu lífi? Jú vissulega var það
hennar sök....
Hann hafði flutt hingað til að
gleyma — gleyma fortíðinni og
ástum þeirra. Leysa þessa hræði-
legu fjötra af sér, og hvernig
hafði honum tekizt?
Jú, honum hafði tekist von-
um framar að rífa sig upp úr
þessum vesaldómi. Hann hafði
svo sem ekki yfir neinu að
kvarta, honum hafði gengið
prýðisvel við sjóinn, enginn
hafði fiskað betur en hann.
Honum hafði aurazt vel
hérna, tómhendur hafði hann
komið hingað, en nú veltu sér
þó örfáar krónur í sparisjóðnum
i þorpinu.
Já, krypplingurinn Hjalti hafði
verið að tala um álitið, sem
hann hefði á sér meðal fólksins
í þorpinu. Það var ekki laust við
að Áslákur glotti, í það minnsta
voru djúpir drættir kringum
munninn og kynlegur glampi var
í augunum ....
Álitið! Hann sagði þetta upp-
hátt og saup á flöskunni, lét
hana síðan aftur við rúmgafl-
inn og jiló, hahaha! Hló hátt og
lengi . ?. .
Hvern fjandann sjálfan varð-
aði hann um álit fólksins!
Hann skyldi svo sannarlega
hverfa jafn óvænt og hann hafði
komið, sigla burt um hánótt,
svo enginn vissi, svo að allt
draslið, já, bannsett pakkið í
þorpinu hefði nóg að tala um.
Það skyldi halda, hvað sem
því sýndist. Það mátti ætla, að
draugarnir hefðu gleypt hann,
eða sjálfur myrkrahöfðinginn,
kölski, hefði sótt hann/ ha ha
ha ....
Og Ásláki var skemmt, þar
sem hann lá aftur á bak í rúm-
bælinu og hugleiddi sinn undar-
lega æviferil. Og aftur teygði
hann sig eftir flöskunni, saup á
og gretti sig.
Það var annars bezt að fara
héðan strax í vor, láta nú verða
af því. Taka sig upp og skreppa
norður, heim á æsku^töðvarnar,
heilsa upp á kunningjana og
gamla leikfélaga. Kaupa sér
smákot og byrja að hokra, já
því ekki það, hvað var betra;
hann var orðinn gamall, og bráð-
um myndi hann ekki geta sótt
sjóinn lengur. Hann var orðinn
svo kaldur, og svo var gigtar-
fjandinn í mjóhryggnum alveg
að gera út af við hann. Hann
var farinn að ganga skakkur upp
á síðkastið, kengboginn, hann
þoldi ekki þennan sjó lengur,
þoldi ekki lengur kuldann og
vosbúðina. Hann hafði ætlað sér
nokkur undanfarin ár að hætta
öllu og flytjast norður, en aldrei
hafði neitt orðið úr þvi ....
Hann var nú búinn að vera hér
í tæp tólf ár og allan þann tíma
hafði hann ekki svo mikið sem
frétt að norðan, hvað þá annað.
Á þriðja dag jóla kom kryppl-
ingurinn; hann var búinn að
halda heilagt með móður sinni í
þorpinu.
Áslákur var búinn úr romm-
flöskunum þremur, meira ætlaði
hann ekki að drekka fyrr en á
páskum. Hann var þannig gerð-
ur, að hann neytti aldrei víns
meðan á róðrum stóð. Og vana-
fastur var hann, aldrei sótti
hann sjó á sunnudegi; þá hélt
hann jafnan kyrru fyrir og gerði
ekki að línunni þó eftir væri,
lagðist fyrir í sínujn betri fötum
og las þá í sálmabók eða bibl,-
unni ....
Og tíminn leið óðfluga, fannst
krypplingnum Hjalta; það var
eins og tíminn styttist í nærveru
þessa Norðlendings. Það var rétt
komið að páskum, þeir höfðu sótt
fast og fiskað vel.
Svo var það dag nokkurn, að
þeir Áslákur fóru í róður að
venju.
Útlitið var gott, létt auston
hafgola, himinninn heiður að
öðru en því, að þunnur skýja-
bakki sýndist yzt út við sjón-
deildarhringinn. Oft hafði hann
farið í verra útliti! Annars var
þesci bakki þarna úti næsta í-
smeygilegur, fannst Ásláki. O,
jæja, það var bezt að kasta þess-
um slíum ....
Og þeir drógu upp segl og
sigldu út með landi að austan-
verðu. Vindurinn tók þétt í, og
þeir liðu með flughraða út á
miðin, léttar öldur vögguðu
þeim og skullu aftur fyrir í kjöl-
farið. Það var ekki fyrr en um
kvöldið, þegar línan lá dregin í
bölunum og fullur bátur af fiski,
að báturinn fór að taka á sig
sjó: Það var komin allhvöss bára,
þetta hafði lengi verið í aðsigi.
Áslákur hafði fylgst með skýja-
bakkanum, hann var orðinn
þykkur og kolsvartur og jafn-
framt hafði ölduna aukið. Þær
liðu nú ekki jafn mjúklega undir
bátinn og fyrr um daginn, þær
skullu nú á hann með miklum
þunga og köstuðu honum til og
frá.....Og í mestu stormhvið-
unum mátti sjá hvernig öldurn-
ar brotnuðu og hvítt löðrið þyrl-
aðist hátt í loft upp.
Áslákur var farinn að hagræða
seglunum, hann ætlaði að reyna
að krussa upp undir ströndina,
en vindur stóð af landi...Það
var nú kominn allmikill sjór í
bátinn, krypplingurinn Hjalti
stóð með austurtrog í hendi og
jós af miklum ákafa, en öldurn-
ar léku nú inn yfir borðstokk-
ana. Þær komu hver af annarri
og fylltu næstum bátinn hverju
sinni. Áslákur lá á stýrisránni
og reyndi að halda bátnum sem
bezt uppi. Það var tekið að snjóa
og enn óx aldan. Brátt var kom-